Gestopt met Strava

Een Europese titel op een mythische afstand: het blijft in het sterkste Belgische sportjaar ooit één van de straffere prestaties. Dat heeft zijn Strava-account, de populaire app waarmee sporters hun trainingsarbeid online zetten, geweten. “Ik zat op Strava omdat ik dat leuk vond. Maar ik kreeg steeds meer opmerkingen. Tijdens die training vier maanden geleden was je hartslag zo laag, je bent precies goed bezig. Dan denk ik: Euh? Of: Ik zag dat je niet veel snelheidstraining deed, dus dacht je te kunnen kloppen. Dan denk ik: Gast, denk je echt dat ik alle trainingen online zet? Omdat mijn concurrenten meekijken, zette ik nooit iets online de laatste weken voor het EK. Ik had die functie uitgezet, zodat mijn gegevens niet meteen online kwamen. Maar twee weken geleden waren mijn instellingen spontaan weer aangepast en kwam er toch een training online. Kreeg ik meteen een reactie: Aha, is dit je eerste loopje na het EK? Ik dacht: Komaan, we zijn zeven weken na het EK, alsof ik zeven weken niet gelopen heb. Door die opmerkingen heb ik besloten ermee te stoppen. Ik vind het wat te benauwd. Ik pas ook op wat ik op sociale media zet.”

Op tv in Rusland

“Ik kreeg veel reacties na mijn titel, ook van Belgen in internationale bedrijven. Ik zat in Rusland en plots kwam je op het nieuws. Mijn collega’s in Moskou vroegen: wie is die Belg die de marathon heeft gewonnen? Die eerste weken was de aandacht overrompelend en kreeg ik ook veel verzoekjes. Ik heb tegen mezelf gezegd: Bijt enkele weken op je tanden, het is goed voor onze sport. Ik kan ook moeilijk neen zeggen. Uiteindelijk heb ik dat moeten leren, anders had ik ’s ochtends tot ’s avonds dubbele boekingen en kon ik niet meer trainen. Ik zou zotgedraaid zijn. Ik moet één of twee keer per dag lopen, anders is mijn dag naar de knoppen. Zolang ik nu mijn rust en trainingen heb, ben ik tevreden. Voor alle duidelijkheid, ik zit er niets mee in om op een selfie te staan of een handtekening te geven.”

Lezer van drinkbussen

“Op mijn bidons tijdens de bevoorradingsposten zijn briefjes geplakt, met motivatieboodschappen die Elise, mijn vrouw, heeft geschreven. We begonnen daarmee bij mijn eerste marathon, drie jaar geleden in Hamburg. We moesten onze bidons markeren met vlaggetjes, zodat elke loper ze herkent. Zou je daar geen motivatietekst op schrijven?, stelde ik voor. Zij weet precies wat ze daarop moet schrijven, we kennen elkaar al lang. Zo las ik tijdens kilometer 35 bijvoorbeeld En nu door de muur! Omdat ze weet dat ik op veilig speel en bang ben dat ik mezelf zal tegenkomen. Dat geeft mij een boost. Je hebt pijn, ziet af, er spookt van alles door je hoofd, je panikeert soms tijdens die marathon. Als ik dat lees, weet ik dat ik weer positief moet denken. Zelf als Elise niet meekan, geeft ze briefjes mee. Ze zaten in mijn valies voor de Olympische Spelen van Rio 2016. Ik heb die vastgeplakt zonder vals te spelen en ze vooraf te lezen.”

Geen WK in 2019

“Ik denk dat er geen kat zal meedoen aan de marathon op het WK atletiek volgend jaar in Qatar. Die wedstrijd start om middernacht. Dat wil zeggen dat ik maanden aan een stuk om middernacht zware trainingsblokken moet doen – ik train op het startuur van grote kampioenschappen. Ik ben niet zot, hé. Dat ga ik echt niet doen. Dus Qatar staat niet hoog op mijn verlanglijstje. Als ik daarentegen aan het EK in Berlijn dacht, begon mijn lichaam meteen te koken en blonken mijn ogen.”

Dromen van olympische knaller

“In ideale omstandigheden kan ik sneller dan mijn kampioenschapsrecord op het EK (2.09.51). Hoeveel sneller, is moeilijk te voorspellen. Ze zeggen dat je drie jaar serieus moet trainen om op je topniveau te zijn. Ik zit nu in mijn eerste jaar, na een lange blessure. Als ik blessurevrij kan doortrekken tot aan de Spelen van Tokio 2020, kan ik misschien een verrassende uitslag lopen. Ik heb er de WK’s en Spelen van de voorbije tien jaar op nageplozen. Op heel weinig kampioenschappen is de laatste tien kilometer zo snel gelopen als ik deed op het EK. Dat geeft veel vertrouwen. Als ik zo’n dag heb zoals in Berlijn, lopen die Kenianen op mondiaal niveau niet al te ver weg van mij.”