Zangeres Lara Chedraoui over de rentree van Intergalactic Lovers: “We gaan er volop voor, ook al zijn er kinderen en carrières”

Het minste wat je van Lara Chedraoui kunt zeggen, is dat ze persoonlijkheid heeft. Ze praat honderduit, komt grappig uit de hoek, heeft uitgesproken meningen en komt tegelijk nooit hoogdravend over. Oorspronkelijk komt ze uit Aalst, maar na haar studies is ze blijven hangen in Antwerpen.

“Ik woon hier ontzettend graag”, vertelt ze op een terras op de Dageraadplaats. “Ik weet dat Antwerpenaars de reputatie van dikkenekken hebben, maar dat voel ik alleen op ‘t Zuid. En zelfs daar gaat het maar om een heel specifieke groep mensen. Mijn ervaring is net dat ze hier een groot gevoel voor zelfspot hebben. Antwerpenaars zijn acteurs, hè. Ze praten met grote gebaren en sparen de gulle lach niet. Op dat vlak hebben ze veel met Aalstenaars gemeen.”

Intergalactic Lovers heeft de voorbije negen jaar een mooi parcours afgelegd. De eerste twee cd’s haalden telkens goud, er waren radiohits met onder meer Delay, Islands en het nieuwe Between The Lines. Tussendoor werden er wat MIA-nominaties verzameld, stond de band op Rock Werchter en presenteerde Chedraoui zelfs even op Studio Brussel. Na een adempauze staan de agenda’s nu weer helemaal in het teken van de band. De rentree werd onlangs ingezet op Pukkelpop.

Meteen beginnen voor een nokvolle tent op Pukkelpop. Dat is durven. En ook: een terugkeer langs de grote poort.

Lara Chedraoui: Ik was mega- zenuwachtig. Op de buienradar hadden we gezien dat het net tijdens ons optreden zou beginnen regenen, en inderdaad: ‘t was prijs. De tent stond dus stampvol, maar toen het na tien minuten begon op te klaren, bleef iedereen staan en dat is zo gebleven tot de set erop zat. Echt zot! We hadden anderhalf jaar niet opgetreden en plots stonden we op zo’n groot podium. Vlak voor PJ Harvey, een van mijn grootste heldinnen. De platenfirma zorgde voor nog wat extra druk: “Doe je best, hè, dit is een belangrijke show.” Goedbedoeld, alleen had ik op de duur echt het gevoel dat mijn wereld van dat ene concert afhing. Gelukkig viel na een paar nummers de stress weg en kon ik echt genieten.

Deze plaat lag al een jaar kant-en-klaar in de kast. Lijkt me enorm frustrerend. Elke artiest die iets nieuws gemaakt heeft, wil dat zo snel mogelijk – liefst hier en nu – laten horen, toch?

Natuurlijk! Maar onze bassist Raphael werd voor de eerste keer vader, gitarist Maarten heeft intussen drie kinderen en zowel drummer Brendan als ikzelf hebben een lief dat we twee jaar lang nauwelijks hadden gezien doordat we voortdurend op tournee waren. We hadden veel nieuwe muziek, maar we mochten niks laten horen. Om de muren van op te lopen!

En in die periode brachten superveel groepen nieuwe platen uit, waardoor ik keihard aan onze eigen songs begon te twijfelen. Gaan ze ‘t wel leuk vinden? Klinkt het niet te gedateerd? Ik werd er gék van! Uiteindelijk heb ik de plaat zes maanden links laten liggen, tot ik ze vlak voor de zomer als soundtrack gebruikte om te gaan joggen in het Stadspark. Toen was ik gerustgesteld. Maar dat lange wachten: nooit meer.

Intergalactic Lovers is een zeer succesvolle, veelgevraagde band. En toch houden jullie er daarnaast nog een job op na. Uit noodzaak?

We zouden wel van de muziek kunnen leven, denk ik. Maar we houden allemaal van lekker eten en drinken, plus er zijn ook andere passies die gevoed moeten worden. Dus een financiële marge kan geen kwaad. Ik werk in de keuken bij restaurant Brutal in Borgerhout. Heel fijn om te doen. Bij de eerste twee platen werkte ik nog fulltime in Paters Vaetje en de Korsakov. Dat wil ik nooit meer doen. De periodes dat we niet spelen zorg ik dat ik een job heb, maar als er een tournee aan komt, ligt mijn prioriteit daar. Ik kan geen twee dingen tegelijk. Ik moet mijn hoofd écht helemaal kunnen onderdompelen als ik ergens mee bezig ben.

Hoe hard dromen jullie van een echte doorbraak in het buitenland?

We hebben van meet af aan de keuze gemaakt om het geld dat we in België verdienen te investeren in buitenlandse concerten. Als we ons alleen tot Vlaanderen hadden beperkt, voerden we dit gesprek nu misschien in een riante villa in Brasschaat (lacht).

Samen onderweg zijn en voet aan wal krijgen in andere landen is absoluut een prioriteit. Maar dan zonder chique tourbus. We hebben een kleine camionette en iedereen speelt chauffeur. Het steen-papier-schaar-spelletje bepaalt wie‘s avonds BOB zal zijn.

We komen in de zotste plaatsen terecht. Had je me tien jaar geleden gezegd dat we in een Bosnische schietclub zouden spelen, had ik je gek verklaard. Maar zulke dingen doen we dus. Natuurlijk schieten we daar geld bij in, maar we bereiken wél mensen die anders nooit van ons bestaan zouden afweten.

De weg is het doel, voor mij. Ik ben van nature enorm chaotisch en onrustig. Touren geeft me een gevoel van orde. Je stapt in de bus, rijdt zeven uur, laadt samen uit, eet iets, wacht, klimt het podium op en nadien is het bedtijd. Ik zou het niet kunnen missen. Als we later oud zijn, zullen we onze tournees misschien moeten terugschroeven tot waar de rolstoel rolt. Maar in afwachting gaan we voor avontuur.

Een debuutplaat zorgt voor de verrassing, de tweede voor de bevestiging, en met de derde moet de grote doorbraak volgen. Jullie now or never-moment is aangebroken.

Ja, en zo voelt het ook. Het mooie is dat iedereen er nog steeds volop voor wil gaan, ook al zijn er inmiddels kinderen en carrières in het spel. Onlangs zaten we rond de vergadertafel en de eerste vraag was: bon, hoe gaan we de wereld veroveren? (lacht) Dat stelde me meteen gerust. Voor hetzelfde geld waren er een paar beginnen zagen omdat ze geen babysit vonden.

In Duitsland begint het echt goed te gaan en het zou mooi zijn mochten we in Wallonië en Frankrijk iets kunnen forceren. Groot-Brittannië is ook een droom, maar dat is een veel moeilijker verhaal. Daar laten ze kleine bands tegen elkaar opbieden om het voorprogramma van een gevestigde groep te mogen verzorgen. Betalen om te mogen spelen, dat gaat ons toch net iets te ver.

oed, maar als je geen ambitie hebt, werk je niet met een van de grootste sterproducers ter wereld samen.

Da’s waar. Gil Norton had via-via onze demo’s gehoord en nam zelf contact op. Hij hoorde goeie nummers maar miste dynamiek. ‘t Was hem niet rock-’n-roll genoeg. Dat hebben we gemerkt, nadien. Mocht het aan Gil hebben gelegen, had hij elke gitaar met de volumeknop op 11 opgenomen. Op dat vlak moest hij dus wat worden afgeremd. Niet evident, want hij is een levende legende.

Onze eerste kennismaking – via Skype – was ráár. ’t Voelde als een blind date waar één partij plots met vier man kwam opdagen. En hij zat daar in zijn studio, naast een lavalamp. Nadien is Gil drie weken naar Aalst gekomen – bij al onze mama’s op de koffie geweest, ook – omdat we daar ons repetitiekot hadden. Surrealistisch hoor: tussen twee sessies zo’n levende legende de plaatselijke Brico zien binnenlopen. Tijdens de opnamen had hij drie goeie grondregels: geen ego’s, niet liegen en goed voorbereid zijn. Want time is money. En daar hebben we ons aan gehouden.

De plaat is er nu. Wat verwacht je zelf?

Ik durf niet te veel te verwachten, uit angst om teleurgesteld te worden. De AB was meteen uitverkocht en daar ben ik megablij mee. Er is intussen zelfs een tweede concert aangekondigd. Stiekem hoop ik op goud, natuurlijk. En platina in Luxemburg. Da’s vijfduizend exemplaren ofzo.

Ik wil vooral veel live spelen, want dat is het leukst. Touren, bij wijze van spreken tot aan de voordeur van onze fans reizen, in alle uithoeken van de wereld. En daar elke avond trots kunnen laten horen wat we gemaakt hebben. Natuurlijk: de muziek die we maken is niet hapklaar. Je moet er een paar keer naar luisteren, maar dat vind ik eerder een pluspunt. Ik hou zelf ook het meest van platen die beter worden naarmate je ze vaker draait.

Over je liefde voor Antwerpen had je ’t al. Zie je je ooit ergens anders wonen?

Niet meteen, maar Brussel intrigeert me wel. Toen ik in Antwerpen kwam wonen, keek ik met zo’n ogen naar de grootstad. Er waren veel coole clubs – Bar Mondial bijvoorbeeld – maar in vijf jaar tijd zijn ze haast allemaal verdwenen. ’t Is ook zonde dat er zo veel panden leeg staan. Tijdens de Zomer van Antwerpen worden die wél benut, maar eens augustus voorbij, lijkt het of de stad een beetje inslaapt. Dan blijft alleen de Winterfoor over. Ik mis plaatsen als Het Bos, waar je een poort opentrekt en op een undergroundfeest terechtkomt. Dat heb je in Brussel wél. Als je nu op een donderdagavond wil gaan dansen in Antwerpen, waar moet je dan terecht? En nu heb ik het niet over de Noxx, hè. Het mag wel een beetje vuiler zijn.

Tot slot: Intergalactic Lovers behoort tot het selecte groepje bands dat al voor het koningshuis heeft mogen spelen. Heb je iets met Filip en Mathilde?

Ik was vooral zwaar onder de indruk omdat de helft van Brussel was afgezet omdat ze naar ons optreden kwamen kijken ... Goh, ik heb niks tégen het koningshuis. Vroeger keek ik met mijn oma vaak naar Royalty en zo’n prinsessenleven had wel iets sprookjesachtig. Ik vind: ze zouden een loterij moeten organiseren in België, waaraan iedereen – van kind over bedelaar tot zakenman – verplicht moet meedoen. Als je eruit wordt geloot, mag je een jaar koning zijn en in het paleis gaan wonen.

Mijn simpel hoofd snapt niet altijd de beslissingen van politici om een probleem op te lossen. Dan zou de nuchtere blik van een gewone burger heel verfrissend kunnen zijn. Neem nu die gekapte bomen op de Charlottalei: dat heeft écht mijn hart gebroken. Kapster Hiske Van den Wouwer van The Pony Club woont daar, een vriendin van me. Ze heeft een bodemonderzoek laten doen waaruit bleek dat die bomen niet allemaal ziek waren. Vanwaar komt dat dan? Wie heeft daar baat bij? De buurtbewoners waren sowieso tegen, waarom dan? Uit angst dat er iemand op zou botsen? Je mag er verdomme maar vijftig rijden, dus als je er dan nog tegenaan knalt heb je ‘t bijna verdiend.

Dus: elk jaar een nieuwe koning, en dat soort dingen zou misschien vermeden worden. Bovendien: iedereen verdient het om eens in dat paleis te mogen wonen.

INFO

Exhale van Intergalactic Lovers is nu uit. Er zijn nog kaartjes voor het tweede optreden in de Ancienne Belgique op 14 februari.