Corjan Matsinger: Stel je voor dat één van de varkens uit de megastal je toezingt
Corjan Matsinger is jongerenwerker, religieus trendwatcher, spreker, auteur en eigenaar van weblog Young & Holy. Hij schrijft maandelijks een column.
‘Aangenaam kennis te maken, Nederland, wij zijn Meat the Victims.’ En dat heeft die boer in Boxtel geweten. De jonge dierenrechtenactivisten bezetten bijna twaalf uur zijn varkensbedrijf. De actievoerders maakten selfies met de varkens en ook buiten waren protesten aan de gang. De emoties liepen hoog op, politieagenten moesten de boeren en de jonge actievoerders uit elkaar houden. Ik heb geboeid gekeken naar de activisten. Ze komen op mij namelijk heel spiritueel over. De protestliedjes werden gezongen met de ogen half dicht, de vingers met het V-symbool in de lucht en de dresscode bestond uit zwarte actieshirts met een rake uitspraak van Martin Luther King. Vrij vertaald: ‘We hebben de morele verantwoordelijkheid om onrechtvaardige wetten niet te gehoorzamen.’
handtekeningen tot het eind van de wereld
Een van de jongeren stelde: ‘We kunnen handtekeningen verzamelen tot het eind van de wereld, maar dat verandert niets aan de bio-industrie.’ Yep, bij deze gasten verbleken de junior-klimaatstakers, de idealisten van GroenLinks of de kerkgangers die veertig dagen een kalender lezen. ‘Meat the Victims’ heeft geen hoofdkantoor, het is een internationale (jongeren)beweging van individuele dierenrechtenactivisten die telkens ergens anders opduiken. Hun doel? Media-aandacht generen om de maatschappij te confronteren met het leed dat schuilgaat achter de staldeuren.
Ik vroeg me af wat er nu gezongen werd bij de megastal. Het was vast geen Opwekkingslied, denk ik zo. Kranten verwijzen naar de ‘animal-song’ van de actievoerders. Het lijflied is Liberation, een eenvoudige song gezongen vanuit het perspectief van een dier in nood. Ga even zitten en probeer je voor te stellen dat een van de varkens uit de megastal je toezingt:
I’m in pain. Living in misery
Won’t you do something about it?
You say I’m different, so you treat me lesser than
But you are so wrong about me.
Because I’m like you, I feel pain, love, too
I’m you but in a different body, yet there’s still life inside my body.
Kort samengevat: wij begrijpen het varken niet; hij heeft pijn, zoals wij pijn hebben, maar dan in een ander lichaam. Waarom doen we niks?
In het refrein roepen de actievoerders ons op om solidair te zijn met de dieren: ‘Liberation for the animals. Liberation, because we are all animals. We’re all animals!’
De zin ‘we all are animals’ is een terugkerend mantra op de protestborden. Ik snap deze zin niet echt. Volgens mij zijn mens en dier niet hetzelfde. Zo heb ik altijd gehoord dat dieren geen ziel hebben. Maar ja, mens en dier zijn gemaakt door dezelfde Schepper? Logisch dus dat we in het contact met dieren een diepe verbondenheid kunnen ervaren. Denk aan de meiden die naar hun paard in de manege gaan of coaches die paarden inzetten in therapiesessies. Dieren bieden troost en maken je vrolijk. Hebben de dieren andersom misschien ook onze aandacht en nabijheid nodig?
een stap te ver
Actievoerder Shivonne vertelt de pers: ‘Thuis hebben we honden en katten waarvan we houden, en tegelijkertijd buiten we andere dieren op grote schaal uit.’ Ik geloof, dat een dier geen (massa)product is, maar een levend wezen. Voor God zijn dieren belangrijk, Hij noemt bijvoorbeeld bij zijn zorg over Ninevé expliciet de dieren (Jona 4:11). Een van de jongeren die in Boxtel was, vraagt me via Facebook direct of ik de volgende keer meega met een actie. Ik vertel haar dat dit voor mij echt een stap te ver is, maar ik deel haar zorg over het welzijn van dieren in stallen en door de vleesindustrie met zijn kiloknallers.
Tot slot, noem het toeval of niet, maar volgens de Chinese (dieren)kalender leven we op dit moment in het ‘jaar van het varken’. Het varken is volgens kenners een heel intelligent wezen. 2019 als het jaar van het varken. Best een verstandig idee?
