Freddy (74) moet na 55 jaar noodgedwongen afscheid nemen van amateurtoneel

“Als het niet aan zijn gezondheid gelegen had, was hij nog wel een tijdje doorgegaan. Toneel, als hij het zelf kon spelen of regisseren, was na zijn job zijn leven”, vertelt Freddy’s vrouw Hilda. Opvallend: Van Vlasselaer ziet zelf niet graag toneel. “Het maakt mij te zenuwachtig. Maar dat is eigen aan ­acteurs en regisseurs”, lacht hij.

De geboren en getogen Maneblusser volgde nooit een toneelopleiding. Hij werkte als hoofd­tekenbureauchef bij de NMBS, maar eens de werktijd voorbij leefde hij zich uit in het Mechels amateurtoneel. Iets meer dan 55 jaar geleden debuteerde hij bij De Taalzucht (het latere De Peoene) met Het huis met de zeven ­balkons. “Een klein rolletje waarin ik moest zeggen dat ik een brief kwam afgeven”, herinnert hij zich.

Nadien stond Van Vlasselaer meer dan vijfhonderd keer op de planken, in een tachtigtal ­producties en zelf regisseerde hij een twintigtal producties. Vele daarvan werden nog opgevoerd in de oude stadsschouwburg, tot die gesloten werd begin jaren ­tachtig.

Zoektocht naar locaties

“Toen waren er in Mechelen nog 22 toneelverenigingen actief, zelfs alle politieke partijen hadden een toneelvereniging. Maar het was ook de tijd dat alle verenigingen op zoek moesten naar een nieuw dak boven het hoofd. Wij konden nog terecht in d’Hanekeef, later in het vroegere Gildenhuis in de Merodestraat, maar voor anderen is het toen gestopt.”

“Vroeger had ik op school ­al problemen om een gedicht voor te dragen. Als ik alleen op de scene moest staan, was mijn ­goesting over.”

Het échte volkstheater in Mechelen is er pas ­gekomen met het Mechels Volkstoneel, getrokken door François De Schouwer – de vroegere ­Belleman van ’t stad. “Die ­lanceerde het ‘uit het leven ­gegrepen’-toneel. Daar zijn veel Mechelaars voor gevallen. Je moet zo eenvoudig mogelijk werken. Er wordt toch zo geleerd gesproken over toneel. Te veel liefhebbers­kringen staren zich blind op ­beroepstoneel, maar dat is fout. De Mechelaar is een echte toneel­fanaat. Die verkoop je geen appelen voor citroenen. Toneel is ook niet duur in onze stad. Wat wel moeilijk is, is een goedkope parkeerplaats bemachtigen of een bus vinden die je na 22u nog thuisbrengt. Daar moet werk van gemaakt worden”, stelt Van ­Vlasselaer.

Bekende Vlamingen

Vragen naar de beste stukken die hij heeft gespeeld, laat hij ­onbeantwoord. “Omdat je daar heel wat mensen mee beledigt. In elke productie steekt handenvol werk. Wel had ik de ervaring bij het Passiespel door Ik Dien, de rol van Pilatus te mogen vertolken. Maar ik heb ook genoten van het acteren en regisseren door de ­begeestering die uitging van ­regisseurs als Vic Moeremans, Piet Ardies, Frans Dijck, Cary Goossens, Ron Cornet en Marc Van Exterghem. Wellicht vergeet ik er nog veel.”

Van Vlasselaer maakt ook nog deel uit van het Dr. De Gryter­comité. “Voor een aantal bekende Vlamingen zoals Frank De Boosere, Jelle en Clara Cleymans en Thomas Van der Veken is deze voordrachtwedstrijd een springplank geweest”, weet Freddy. In maart, tijdens het regisseren van Café Glacé, moest Freddy afhaken. “Het was de voorbode van hierboven om het wat kalmer aan te doen”, stelt zijn vrouw Hilda.

Het werd een noodstop voor Van Vlasselaer, die in zijn toneel­carrière heel wat onderscheidingen mocht ontvangen – waar­onder de Gouden Ring van het Amateurtoneel, die hij in 2000 kreeg van het Provinciaal Toneelverbond. “Dat zijn zaken die ik koester. Mijn afscheid op de planken had ik wel liever anders gezien, maar voor de rest blik ik zeer tevreden terug. Wel blijf ik in het bestuur zetelen van het ­Mechels Toneelverbond en mijn vereniging, die straks haar 25ste speelseizoen ingaan. Mechelen blijft altijd een toneelstad, maar we mogen vooral onszelf niet verloochenen”, besluit de jubilaris.