Wat Russen ons kunnen leren
Een dag nadat minister van Buitenlandse Zaken Zijlstra was afgetreden vanwege een leugen over een fictieve ontmoeting met president Putin, nodigde het Russische parlement Geert Wilders uit. Al in november vertelde hij tijdens een bezoek aan de Russische ambassade dat hij naar Moskou wilde. Om ‘tegenwicht te bieden aan de hysterische russofobie die her en der heerst’. Immers ‘Rusland is onze bondgenoot in de strijd tegen het terrorisme’.
Blijkbaar acht Wilders het geen beletsel dat sinds Putin in 2000 als president aantrad er geen sprake meer is van vrije en faire verkiezingen. Kritische opponenten ondervonden grote hinder bij hun publieke bijeenkomsten, kregen geen gelijke toegang tot de media, werden als nationale verraders bestempeld, op dubieuze gronden gecriminaliseerd en dus uitgesloten van de kandidatenlijst, of zelfs vermoord.
Tijdens verkiezingsdagen reden Putin-aanhangers van het ene stembureau naar het andere en propten met vooraf ingevulde kiesbiljetten de stembussen vol. Voor de zekerheid werd ten slotte ook de uitslag gemanipuleerd. Zodoende is het Russische parlement, de Doema, van dissonante geluiden gezuiverd. Putins partij Verenigd Rusland geniet steevast een comfortabele meerderheid terwijl de andere partijen bovendien slechts fungeren als schijnoppositie. Een nepparlement. Al reserveert Wilders die benaming slechts voor de Tweede Kamer.
schoothond
‘Als Putin er is, dan ook Rusland. Geen Putin dan ook geen Rusland’, zo sprak de huidige Doema-voorzitter Vyacheslav Volodin in 2014. In plaats van waakhond van de democratie is de Doema slechts een schoothond van het Kremlin. Zo bleek uit de stortvloed van uiterst onderdrukkende wetten die Russische burgers moeten omvormen tot gedweeë patriottistische onderdanen. Neem bijvoorbeeld de nagenoeg onbetaalbare boetes op deelname aan ongeautoriseerde demonstraties of de beruchte anti-homopropagandawet.
Initiatiefneemster van laatstgenoemde wet was Doemalid Elena Mizoelina, tevens verantwoordelijk voor de decriminalisering van huiselijk geweld. Zal Wilders, die homo- en vrouwenrechten hanteert als wapens in zijn strijd tegen de islam, haar straks als bondgenote hartelijk de hand schudden? Grote kans dat hij ook Andrej Loegovoj tegen het lijf loopt.
Volgens een Britse onderzoeksrechter vergiftigde deze geheim agent in 2006 zijn naar Londen gevluchte collega en Putin-criticus Aleksandr Litvinenko met radioactief polonium. Putin weigerde hem echter uit te leveren en verleende hem zelfs een onderscheiding ‘wegens diensten voor het vaderland’.
Loegovoj werd tevens beloond met een Doema-lidmaatschap, waardoor hij parlementaire immuniteit geniet. Als lid van het Doema-veiligheidscomité stelde hij een zwarte lijst op van Kremlinkritische websites. Onder meer die van oppositiepoliticus Alexej Navalny, die inmiddels, op dubieuze gronden, is uitgesloten van de presidentsverkiezingen op 18 maart.
Toch gaat Wilders, die meent dat Nederland veel van het Russische patriottisme kan leren. Wat het lesprogramma precies behelst, is nog onduidelijk. Wellicht een bezoekje aan Patriot Park: het militaire Disneyland even buiten Moskou, waar het hele gezin op tanks kan klauteren, met granaatwerpers spelen en Buk-raketinstallaties bewonderen? Tien jaar geleden, tijdens een eerder bezoek aan Moskou, liet Wilders zich aan de hand van een landkaart uitleggen hoe Rusland zich omsingeld voelt door de NAVO die naar het oosten oprukt. ‘Hier heeft Rusland een punt’, zegt hij nu. Rusland is inderdaad omringd door veel andere landen, het is immers het grootste land ter wereld. Maar zou de NAVO deze nucleaire supermacht werkelijk willen of durven aanvallen?
Wilders lijkt het Kremlin en de Doema-leden vooral te gaan bevestigen in hun slachtofferschap. In wat de Russische politicologe Yekaterina Schulmann omschreef als de neiging om de oorzaken van de eigen situatie buiten zichzelf te zoeken. ‘Wat is Rusland? Rusland is iets dat wordt bedreigd door iets van buiten. Dit is een absurde visie van mensen van de geheime dienst, in werkelijkheid worden onze problemen veroorzaakt door interne factoren’, zo stelde zij. Natuurlijk kan ook aan westerse inlichtingendiensten zo’n neiging worden toegeschreven.
Belangrijk verschil is echter dat in Rusland de inlichtingendienst aan de macht is. <
