Indies maken er een boeiende videogameweek van

Overwhelm (★★★★☆)

Baad in zijn karmozijnen gloed. Laat zijn dreunende elektronische soundtrack inbonken op uw trommelvlies. Voel hoe u ondanks zijn steile moeilijkheidsgraad toch iedere keer weer opnieuw begint. Nooit te beroerd zijnde om ook eens op itch.io te gaan kijken, de arthouse-shop van dit medium, troffen we met Overwhelm zowaar een ontdekking aan. Het is een tweedimensionale game in pixelgraphics, waarvan u er vandaag natuurlijk dertien in een dozijn vindt, maar het is een van de weinige uit dat aanbod die zijn eigen visuele idioom durft zetten. Met zijn duistere decor, waarin wit en rood de boventoon voeren, werpt Overwhelm een unheimliche sfeer over uw computerscherm, die nog wordt versterkt door de rake geluidseffecten. En dan is er die uitstekende gameplay.

Het basisconcept van Overwhelm gooit een belangrijke natuurwet van het medium overhoop: het hoofdpersonage, een 'ridder' met een krachtig vuurwapen, krijgt tijdens zijn tocht door een grottenstelsel geen power-ups opgelepeld, maar zijn vijanden wel. Na het verslaan van een van de bazen die zich in de uithoeken van het gewelf bevinden, krijgt u de kleinere tegenstanders weer wat moeilijker neer. Het maakt dat Overwhelm, zoals de titel het al wil verraden, snel overweldigend wordt, maar wanneer het echt niet lukt kunt u wel een paar ingebouwde cheats activeren. Zoals een oneindig aantal levens, zodat u die moeilijke sequenties tenminste zo vaak kunt proberen te ronden als u wilt.

Voor wie al eventjes videogames speelt, zal Overwhelm ongetwijfeld herinneringen oproepen aan eightiesgames als H.E.R.O. en Eindeloos, waarin er eveneens een diep grottenstelsel vol gevaren moest worden geëxploreerd. Maar dankzij de vele verrassingen in het leveldesign bent u toch een uitgesproken moderne game aan het spelen. Een game met een strakheid in zijn besturing, en met een superieur gevoel voor fysica, dat die oudjes nooit hebben geleverd.

Uit voor pc en Mac.

Mario Tennis Aces (★★★☆☆)

We hadden nog geen Mario Tennis-game gehad bij de Switch, dus dat moest dringend worden goedgemaakt: Nintendo heeft sinds de originele Nintendo64-game uit 2000 bij iedere nieuwe console namelijk ook een tennisspelletje doen verschijnen. Verwacht u natuurlijk niet aan een realistische tennissimulator: Mario Tennis Aces is eerder een doorgedreven 'Marioficatie' van die nobele sport. Er zitten bij sommige levels van die vleesetende planten in het net, bijvoorbeeld. En de verhalende modus bestaat niet uit volledige tennismatches maar uit korte uitdagingen, waarin uw tennisvaardigheden eerder dienen om uw voortgang naar het volgende level te ontsluiten.

Het tennissen, dat aan de basis ligt van een paar diepere gameplayregisters in Mario Tennis Aces, werd overigens prima ontworpen volgens de regels en de fysicawetten van de sport: het effect dat u op de bal zet voelt erg intuïtief aan, en de kleurenknoppen op de controller staan voor vier verschillende slagen. Maar ook in die pure basis zijn een paar Nintendo-elementen binnengesijpeld: bij een focusslag, bijvoorbeeld, gaat uw figuur eventjes naar een eenpersoonsperspectief. En een focussprint zet alles eventjes in slow motion, voor wanneer de snelheid eventjes te hoog werd om nog bij de bal te kunnen.

Maar om die speciale slagen op te laden moeten er rally's worden gespeeld, en dat is dan weer een element dat recht uit de sport komt. Er wordt nooit echt ernstig getennist in Mario Tennis Aces, maar dat kon natuurlijk nooit de bedoeling zijn: pret, en de prettige gestoordheid van het hele Nintendo-universum, voeren de bovenhand.

Nu uit voor Nintendo Switch.

MotoGP 18 (★★★☆☆)

Racegames zijn een handeltje apart binnen de videogame-industrie. Gespecialiseerde studio's, zoals Codemasters in Groot-Brittannië, Kylotonn in Frankrijk en Milestone in Italië, wisselen constant hun eigen creaties af met titels waarvoor ze licenties krijgen toegespeeld. Het in Milaan gevestigde Milestone maakte bijvoorbeeld twee motorracegames onder zijn eigen titel Ride, maar brengt diezelfde gameplay ook naar MotoGP 18, een circuitracer waarvoor ze het officiële wereldkampioenschap – inclusief alle circuits en piloten – in een game konden steken. 

MotoGP 18 is een telg van een jaarlijkse serie, maar het verschil zit hem in deze game in zijn visuele presentatie: de makers zijn pas overgeschakeld naar Unreal Engine 4, de 3D- en fysicasoftware die ook in het hart van games als Fortnite zit, en dat maakt van MotoGP 18 eindelijk een motorracetitel die tenminste lijkt op een moderne game. De circuits en landschappen zien er nog altijd een beetje flets uit, maar het visuele verschil met MotoGP 17 is enorm.

Onder dat veneer schuilt wél weer een jaarlijkse racegame van dertien in een dozijn: aan de AI van uw tegenstanders zijn bijvoorbeeld nog wel wat kosten. Maar de overschakeling naar de nieuwe software-engine maakt ook de fysica van het spel heel wat verfijnder, waardoor een gespecialiseerd element uit de reeks - het tunen van uw motorfiets - meer impact heeft. Het blijft een game die voor een klein nichepubliek bestemd is, maar wanneer u zichzelf bij die groep rekent is hij een aankoop waard.

Nu uit voor PlayStation 4, Xbox One, Nintendo Switch en pc.

Iro Hero (★★★☆☆)

Nintendo's Switch is zo'n prominent platform geworden voor indiegames dat onafhankelijk ontwikkelde titels die op de downloadwinkel van de console verschijnen tegenwoordig weleens 'Nindies' worden genoemd. Een opvallende game uit de recentste lading is Iro Hero, een heerlijk klassieke verticale shooter waarin u met het ruimtetuig dat u bestuurt tegenstanders moet zien neer te halen en hun projectielen moet ontwijken.

De game speelt zich af in een sf-setting, met als centrale context de strijd tegen een buitenaards ras dat de mensheid tot slaaf wil maken om dienst te doen als batterij. Maar in de behaaglijkheid van zijn gameplay doet hij vooral denken aan klassieke games als 1942 of Ikaruga: u kunt bijvoorbeeld krachtigere power-ups verzamelen totdat u wordt geraakt, waarna uw boordkanon teruggaat naar het kaliber waarmee het begon. En de formaties waarin vijandelijke tuigen op u af komen hebben de sierlijkheid van een dans.

De prima choreografie in zijn negen levels maakt Iro Hero een aanrader, al zal de hoge moeilijkheidsgraad u misschien afschrikken. Zeker wanneer u weet dat de makers er geen continues, checkpoints of andere rustpunten in hebben gestopt.

Nu uit voor Nintendo Switch en pc.

Nepenthe (★★☆☆☆)

Videogames met handgetekende graphics zijn allang niet zo vreemd meer. Maar er ziet er geen enkele zo handgetekend uit als Nepenthe, een lichtvoetige adventuregame met graphics die op kindertekeningen lijken, in zachte kleurpotloodtinten. De hele game ziet er, bij uitbreiding, overigens uit alsof hij op een schoolschrift bij elkaar is gekribbeld door een negenjarige: u komt bijvoorbeeld vermenselijkte varkens tegen, maar ook horden ninja's die door het landschap trekken. Typische verdichtsels van kinderlijke fantasie.

De speler belandt door een schipbreuk in het koninkrijk Carithia, waar de terugkeer van een oude entiteit met de naam Nepenthe op ieders lippen ligt. En natuurlijk is het aan u om de boel te redden. Dat kan op twee manieren: er kan worden gevochten (de gameplay is eerder die van een klassiek schietspelletje in bovenaanzicht), maar er ook iets vredevollere opties nodig voor wie het geweldloos wilt aanpakken.

Nepenthe is een sympathieke game, die eerder lyrisch en persoonlijk is dan groots en episch. Dat mag natuurlijk, en het is mooi dat het videogamemedium ook dit soort producten kan leveren. Maar wanneer u op zoek bent naar een uitdaging, of naar krachtig entertainment, hebt u natuurlijk de verkeerde vast.

Nu uit voor pc en Mac.