Noa en haar leraar werden verliefd: "Ik zag hem ­voortdurend opduiken, ook als hij nergens te bekennen was"

Op Valentijnsdag 2016 gebeurde er iets raars. Toen ik tegen middernacht mijn mail opende, vond ik een bericht van mijn favoriete leraar. Hij schreef: ‘Lieve Noa, ik houd van je’. Gevolgd door een lange ps waarin hij liet weten dat ik natuurlijk allang wist dat hij gek op me was en dat deze brief schrijven het stomste was wat hij ooit had gedaan. Ik schrok en voelde me als een vogeltje dat uit de lucht werd geplukt en in een kooi gestopt.

“Natuurlijk was het vleiend om een liefdesverklaring te ontvangen van een man die ik bewonderde, maar dit klopte niet. Iets wat bij fantaseren had moeten blijven, werd ineens een werkelijkheid waar ik mij tegenover moest zien te verhouden. Ik belde meteen een vriendin: holy shit. Hoe kon hij mij zo bezwaren.

“Na vijf slapeloze nachten besloot ik naar hem toe te gaan. Niet het afdelingshoofd erbij halen, dan ­verloor ik de controle. Hij bleef nog steeds mijn favoriete docent. Ik wilde hem niet kwijt door deze onbezonnenheid. Tussen twee lessen door zocht ik hem op in een klaslokaal. Ik vroeg hem te gaan zitten, dan zou ik de langste zijn en vanzelf meer overwicht hebben. Toen brandde ik los. Begreep hij wel wat hij met me deed? Sinds zijn bericht had ik niet meer geslapen. Waarom viel hij me lastig met zijn kennelijk onbeheersbare gevoelens?

“Ik ging als een furie tekeer, tot ik ineens een traan over zijn wang zag glijden. Je hebt gelijk, zei hij, ik had dit niet mogen doen. Hij begreep ook niet wat hem bezielde. Het was niet zijn plan om van mij zijn minnares te maken, hij vond het gewoon fijn met mij in de les, et cetera. Zijn tranen maakten me niet nog bozer, maar brachten me tot bezinning. Ineens zag ik weer die leuke leraar met wie ik altijd zulke fijne gesprekken kon voeren, en de rest van de pakweg twintig minuten spraken we over mij, over school, het eindexamen dat me te wachten stond en was de sfeer vriendschappelijk.

“Vanaf die dag begonnen we elkaar te schrijven. De inhoud van die brieven was nooit seksueel, ook werd er niet een keer gespeculeerd over afspraakjes buiten school. Die hebben ook nooit plaatsgevonden. Noch hebben we elkaar ooit aangeraakt, behalve die ene keer dat hij me een hand gaf toen ik geslaagd was.

“En toch had deze verhouding, die welbeschouwd wel liefde moet zijn geweest, een verpletterende invloed op me. Als ik nu nog terugdenk aan dat laatste jaar op school, toen ik 18 was, dan zie ik een meisje dat in paniek was. Ik deed mijn best in zijn lessen te voldoen aan het plaatje van de zelfstandige, gevatte jonge vrouw die hij in mij zag, maar in feite was ik een onzekere tiener. Ik was me van zijn aanwezigheid in het schoolgebouw voortdurend bewust. Hij was als een donkere wolk die door de gangen dreef en die ik probeerde te ontwijken. Dat bleef toen hij eenzijdig met me brak. Weer werd ik razend en weer verzoenden we ons, en de nieuwe briefwisseling die volgde, was – hoewel minder frequent – intiemer. Hij liet me weten verliefd op me te zijn, wat toch een gevaarlijker betekenis heeft dan houden van, en ook al had ik me bewust nooit in die termen uitgelaten, kon ik niet anders dan toegeven dat ik ook verliefd op hem was.

“Behalve twee vriendinnen wist niemand iets van ons. Wie zou kunnen begrijpen hoe een schoolmeisje een hechte vriendschap kan hebben met een 60-jarige man? Mijn ouders al helemaal niet. En intussen raakte ik steeds meer gehecht aan hem. Waar vriendinnen vaak met eigen verhalen kwamen als ik hen iets vertelde, was hij degene die echt naar me luisterde en mij begreep.

“Maar natuurlijk was onze liefde in zijn diepste aard ongelijkwaardig en na het uitspreken van die wederzijdse verliefdheid werd die alleen nog maar ongelijkwaardiger. Ik werd me hyperbewust van de manier waarop ik naar hem keek in de les, waar ik mijn handen hield, op het tafelblad of eronder. Ik dacht na over hoe ik me kleedde, ik kende zijn voorkeur voor mijn donkerblauwe jurk, en gaf daar vaak aan toe. Maar niet alleen in de klas, ook daarbuiten overviel mij een soort hyper­sensitiviteit. De donkere wolk die hij was werd een soort gedroomde aanwezigheid. Ik zag hem bij wijze van ­spreken voortdurend opduiken, ook als hij nergens te bekennen was. Als ik met vriendinnen aan het dollen was, hield ik me in, want ik wilde niet dat hij mij als een onnozel schoolmeisje zag. Zelfs als ik in de stad was, stelde ik me voor dat hij naar me keek en paste ik mijn gedrag aan. Na vijf maanden kon ik niet meer, ik was moe, en moest wel met hem breken. Die bewuste dag van de uitslag, waarop hij mij monter de hand schudde om me te feliciteren, zei ik alleen maar: laat me met rust, ik wil hier weg.

“Daar heb ik nog spijt van. Eén keer heb ik hem daarna nog gezien: na de diploma-uitreiking zat ik ­joelend achter op de fiets van mijn nieuwe date met in mijn ene hand mijn diploma en in mijn andere mijn hoge hakken. Toen reed hij in zijn auto voorbij. Een maand later verhuisde ik naar een andere stad, waar hij nog altijd door mijn hoofd spookt. Ik kan daten wat ik wil, maar mijn leraar is van een ander kaliber dan mijn leeftijdgenoten. Hij en mijn vriendjes zijn twee werelden van totaal verschillende grootte en intensiteit. Laatst schreef ik hem opnieuw een brief waarin ik zei dat ik hem miste en dat blauw nog steeds mijn lievelingskleur was. Maar ik verstuurde die niet. Dan zou alles ­misschien opnieuw beginnen en dat mag niet. Ook al maakt de herinnering aan hem me nog steeds blij en sterk, de liefde voor mijn docent was te groot, te heftig.”