Geen wonder dat ik wegzap bij debiele reclame

Als weer zo’n frisse vrouw in zomerjurkje mij wijsmaakt dat ze dankzij haar maandverband frivool door de stad huppelt, dan haak ik af – het kan me écht niet schelen hoe absorberend het flapje is. En bij van die 'echte venten' die – om een reden die alleen mannen weten – rond een bak bier staan, ben je me ook kwijt. En al helemaal bij kekke baby’s die luiers en zwangerschapstesten aanprijzen.

Maar ze ontwijken wordt helaas hoe langer hoe moeilijker. Uitgesteld kijken? Ja, maar niet zonder reclame. En wat te denken van reclame voor en intussen ook – jawel – tijdens YouTube-filmpjes? En dat zou allemaal niet eens zo erg zijn, mochten de meeste reclamefilmpjes niet ronduit debiel zijn. Meer nog: platte stereotypen en dunne verhalenlijnen door mijn strot duwen, ik vind dat zelfs onbeleefd.

Zou het niet mogelijk zijn om iets fascinerends te doen in dat blok, zodat ik niet telkens hoef weg te zappen? Eventueel zelfs zó fascinerends dat iemand het in haar hoofd zou halen om er een DM ZAPT over te schrijven?

Kijk naar Viceland, de alternatieve televisiezender van Vice. Seconden nadat je erop hebt ontdekt dat de Singaporezen op dit moment cyborgkevers ontwikkelen waarvan ze de spieren met een Wii-remote besturen – nee, we verzinnen dat niet – is het reclameblok van Vice haast een moment van bezinning. 

Eensklaps zit je te kijken naar een mistig landschap, half bedekt door de naam van de zender die over het beeld bloklettert. Begeleid door fel omgevingsgeluid volgen je ogen een dronecamera die lui rond een dorpje vliegt, waarvan het twijfelen blijft of het Vlaanderen dan wel Nederland is. 

Of je staart naar een mobieltje dat met een bunsenbrander uit een blok ijs wordt gesmolten. Of je wordt zen van het bovenaanzicht van een klavervormige verkeerswisselaar op andermaal een moeilijk te preciseren locatie. De reclameblokken maken wat nerveus – ze bieden geen antwoorden en duren net niet lang genoeg om de what-the-fuck-is-dit in je hoofd op te lossen.

Het doet denken aan die oude reclameblokken van MTV. Toegegeven, die waren meer hallucinogeen dan rustgevend, maar het effect was vergelijkbaar: je dacht WTF en bleef aan je scherm plakken. Er waren culinaire close-ups van boterhammen in MTV-vorm, antidrugcampagnes over crack ("never do a drug that is named after your own ass") en heerlijke cartoons. Maar ook collagefilmpjes en regelrechte kunstinstallaties met schreeuwende sculpturen en buitenaardse muziek. Herinner je de lange drol die uit een groezelig toilet werd gevist en waar vervolgens een vinylplaat van werd gedrukt?

Als iemand nu eens video art met bierbakken zou willen maken, of we gaan live painten met maagzuurremmers en inlegkruisjes, misschien zap ik dan niet meer weg. 

Ondertussen blijven vooral die dronebeelden van Viceland door mijn hoofd spoken. Ik ben er intussen bijna zeker van dat ze in Nederland zijn ingeblikt, wegens gebrek aan koterijen. Maar om zeker te zijn, wacht ik vol ongeduld op het volgende reclameblok.