Direct naar artikelinhoud
Top 10

Dit zijn de tien beste platen van de week

Dua SalehBeeld rv

Met James Blake, Sharon Van Etten, Deerhunter en Maggie Rogers krijgen we deze week de eerste alternatieve kleppers van 2019 op ons bord. Daarnaast steken ook weer snoepjes van eigen bodem de kop op én een schatrijke mainstreamrapper. 

1. James Blake - Assume Form

Heeft James Blake  een popplaat gemaakt? Dat hangt van uw definitie van pop af. Zelden vond Blake zo treffend de balans tussen opzienbarend experiment, catchy entertainment en bitterzoete confessies. Op Assume Form, zijn vierde studioplaat, mag Blake rekenen op de bijdragen van hiphopiconen als André 3000 van Outkast, die zijn hyperkinetische zelf is in ‘Where’s the Catch’. Hip-popkoning Travis Scott betaalt Blake terug voor diens bijdrage op Astroworld in ‘Mile High’. Moses Sumney vlijt zich in ‘Tell Them’ tegen de beats van Metro Boomin aan, de klankarchitect achter hits van Migos en Future.

Verderop, in het ravissante ‘I’ll Come Too’, een jazzballad vermomd als swaggy soultrack, scheert hij de hoogste toppen als zanger. “Let op hoe achteloos hij die haast vibratoloze falset laat sidderen en tenslotte verdampen”, schreven we. In het eerder genoemde ‘Don’t Miss It’ bloeien gelijkgestemde tere falsetjes tussen scheefgetrokken pianodruppels, in een veld uitgebeende trap-beats.

Het is de liefde voor zijn nieuwe vlam Jameela Jamil die Assume Form domineert en in een hypnotiserende gelukzaligheid wikkelt, zoals in ‘Barefoot in the Park’, een haast zorgeloos duet met de Spaanse hipsterfavoriet Rosalía. Blake schudt er zijn imago van deprimerende Britse bleekscheet van zich af en werpt een blik op zijn muzikale toekomst. Volgende keer een zonovergoten r&b-album?

Lees hier de volledige recensie

Assume Form - James BlakeBeeld rv

2. Sharon Van Etten - Remind Me Tomorrow

Zoals gelijkgestemde Interessante Rockvrouwen dat voor haar deden - van St.Vincent over Feist tot Joan As Policewoman - opteert Sharon Van Etten op Remind Me Tomorrow voor de behoedzame metamorfose. In sommige songs vervelt ze haast achteloos, elders draait ze bruut het roer om, zoals in ‘Comeback Kid’, een newwavey synthpopsong die de bombast niet schuwt.

Dat ze nieuwe, onaangeroerde klanken in haar universum toelaat, heeft te maken met hervonden geluk. Van Etten vond de Ware Liefde, kreeg een zoontje en ging weer studeren. De muze die zich onverwacht in haar knusse gezinsleventje wurmde, overrompelde haar in die mate dat de liedjesschrijfster er een nieuwe outfit voor moest verzinnen. 

Enter de sciencefiction-synths in ‘Jupiter 4’ en de wanhopige elektropop van ‘Seventien’, dat doet denken aan Stevie Nicks in de eighties en, bij uitbreiding, aan Ladyhawke. Het met ijzingwekkende keyboards dooraderde ‘Malibu’ ademt het type spookachtige romantiek waar Lana Del Rey een patent op heeft. Wedden dat ze stikjaloers is? “Find a way to stand /And a time to walk away / Letting go to let you lead /I don’t know how it ends”, zingt Van Etten in ‘Stay’, bang voor verkruimelend gezinsgeluk. Hopelijk houdt ze de secondenlijm bij de hand.

Remind Me Tomorrow - Sharon Van EttenBeeld rv

3. Deerhunter - Why Hasn’t Everybody Already Disappeared

Het dwarse, schots en scheve, bij momenten totaal ontregelde Deerhunter vindt zichzelf opnieuw uit op Why Hasn’t Everybody Already Disappeared, een achtste plaat waarop de popkant van de band als nooit voorheen bloeit en blinkt. Op dat vlak doet de artistieke heroriëntering van fulltime weirdo Bradford Cox, het brein achter Deerhunter, denken aan de majestueuze klim uit de underground die onlangs ook Phosphorescent ondernam. Uit een met spinnenwebben behangen spelonk het klaterende ultraviolet tegemoet.

Groezelige cultplaten als Halcyon Digest en Monomania lijken mijlenver weg. De nieuwe songs zijn melodieus, fantasierijk gearrangeerd en met een neus voor detail geproduceerd door Cate Le Bon (Die pizzicato-strijkers! Die zoemende synths! Die old skool-Roxy Music-vibe in ‘No One’s Sleeping’!). Cox zingt in bedekte termen over de sociopolitieke chaos in zijn thuisland Amerika, ietwat radeloos, vooral verontwaardigd. “No one’s sleeping / Great unrest / In the country / There’s much duress /Violence has taken hold”, klaagt hij. Een bescheiden triomf.

Why Hasn't Everybody Already Disappeared - DeerhunterBeeld rv

4. Geppetto And The Whales - Passages

Het Kempense collectief Geppetto & The Whales had vijf jaar nodig om muzikaal volwassen te worden. Heeft die periode van herbronning, studie en repetities geloond? Nou en of. De lat ligt hoog op Passages, de tweede plaat die werd opgenomen in het Amerikaanse Eau Claire in Wisconsin, thuishaven van Bon Iver, met producer Brian Joseph (oa. Sufjan Stevens, Local Natives). Retro-americana die The Band en Crosby, Stills, Nash & Young ademt, glijdt hand in hand voorbij met hedendaagser spul à la My Morning Jacket of, in de mooiste song ‘Tall Leaves’, Grizzly Bear. Piekfijn.

Passages - Geppetto And The WhalesBeeld rv

5. Toro Y Moi - Outer Peace

“James Murphy is spinning at my house (I met him at Coachella) / All rare shit from Flying Dutchman”, mompelt Chaz Bundick in ‘Laws Of The Universe’, elektropop zo cheeky dat ze inderdaad uit de catalogus van LCD Soundsystem zou kunnen komen. Yep, Toro Y Moi is bijna tien jaar na zijn ontstaan nog steeds het lekkerste snoepje voor de ironische muzieknerd. 

Gelukkig is Bundick verdomd getalenteerd en legt hij als geenander elastische grooves neer waarop het fijn heupwiegen is. Outer Peace is zijn meest dansbare album tot nog toe: een pareltje vol pulserende funkpop die het midden houdt tussen Cut Copy, Washed Out en oude Daft Punk. Check het!

Outer Peace - Toro Y MoiBeeld rv

6. Maggie Rogers - Heard It In A Past Life

Lang uitgesteld debuut van Maggie Rogers, voormalig muziekstudente aan de NYU die popster Pharrell Williams tot tranen toe bewoog met haar afstudeerproject, het liedje ‘Alaska’. Dat was drie jaar geleden en intussen heeft de jonge songschrijfster radiohitjes gescoord met het voornoemde nummer, met ‘On+Off’, ‘Give A Little’ en ‘Light On’. Heard It In A Past Life onderlijnt netjes Rogers’ troeven: goeie folky songs, een krachtige zangstem en een elektronisch kader dat de jongste popfans moet verleiden. Benieuwd of ze de gigantische concurrentie de baas kan.

Heard It In A Past Life - Maggie RogersBeeld rv

7. Malibu Ken - Malibu Ken

Float, Labor Days, Bazooka Tooth, Fast Cars: genoeg briljante platen van Aesop Rock om een heel weekend mee loos te gaan. Aesop wie? Nee, niet A$AP Rocky, kids, wél Aesop Rock, het alias van Ian Matthias Bavitz, de getalenteerde New Yorkse MC die twintig jaar geleden de kop op stak in een experimentele hiphopscène waar ook labels als Anticon en Rawkus of Dj Shadows’ Solesides-collectief grote sier maakten. 

Met de producer Tobacco vormt hij vandaag Malibu Ken, dat op zijn titelloze debuut borrelende synthlandschappen, vermolmde beats en bevroren elektro onder de soms hilarische, zelfrelativerende raps schuift. Luister en leer bij, boys en girls.

Malibu KenBeeld rv

8. Dua Saleh - Nūr EP

De uit Minneapolis afkomstige Dua Saleh is een genderfluïde performance-artiest en muzikant met Sudanese wortels. Op Nūr slalomt Saleh tussen Massive Attack-achtige triphop en alternatieve r&b, links van FKA Twigs, rechts van IAMDDB. Op trendspottende muziekblogs wordt Saleh aangehaald als dé in de gaten te houden indiesoul-revelatie voor 2019, ook al stikt die niche van gelijkgezind talent. Op dit ep’tje doet de bezwerende, sexy sound vol intrigerende Arabische motiefjes uitkijken naar meer. In de gaten houden, quoi.

Nūr - Dua SalehBeeld rv

9. Future - Future Hndrxx presents: The WIZRD

“Man, Future maakt de meest negatieve inspirerende muziek ooit”, aldus rapicoon André 3000 van Outkast in een nieuwe Apple-documentaire over Future. “Bij de shit waarover die kerel praat, legt de doorsnee man in een week het loodje”. Zoöok op The WIZRD, de opvolger van het bejubelde tweeluik Future en HNDRXX (allebei uit 2017), waar de schatrijke rapper uit Atlanta opnieuw olijk de schietgrage drug-overlord uithangt, dobberend over gedrogeerde trap-grooves.

Bij momenten doen Futures hersenspinsels grotesk en akelig aan, dan weer zijn ze erg vermakelijk zoals in rags-to-riches-verhaaltjes à la “Came from whippin’ out the bowl, Tom Ford suit and tie /Get my grandma to serve my dope, that ain’t a lie /You can tell I’ve been broke when you look into my eyes /Nobody done noticed ‘til the jet was in the sky”. Eendimensionaal? Jazeker. Uiterst gewiekst geconstrueerd? Jawohl! Wij blazen ‘m strak door de boxen van onze gepimpte Opel Manta.

Future HNDRXX presents: The WIZRDBeeld rv

10. Sad Sad Sad - Sad Sad Sad

Door bittere tranen wadende slowcore-americana van de band rond zangeres-gitariste Nina Cipoletti, die ooit bij de Rock Rally-finalist Krakow speelde. Dit erg verzorgde, door Pascal Deweze met finesse geproduceerde debuut kiest resoluut voor een welomlijnde sfeer: die van weemoed, lichte wanhoop en miezerende tristesse. 

Deweze laat Cipoletti prachtig de galmende leegte tussen twee noten benutten waardoor haar naar Emmylou Harris, Loretta Lynn en Neko Case knipogende liedjes zowel fonkelen als roestig aandoen. Moet je kunnen. Drink er een glas bourbon bij. Gaan wij ook doen.

Sad Sad SadBeeld rv