"En wat doet dat dan met mij?", vraagt Petra Heuvelman zich hardop af, terwijl de tranen over haar wangen lopen. "Ik ben Carlo kwijt. Ik ben mezelf vaak kwijt. Mijn toekomstbeeld... Ik ben het kwijt."
Het is twaalf dagen na de voor Petra vernietigende uitspraak in de Mallorca-zaak als we haar spreken. Geen van de bij het uitgaansgeweld betrokken jongens is schuldig bevonden aan wat haar zoon in juli 2021 is overkomen. Daarom wil ze haar verhaal nog één keer kwijt aan NU.nl. Ze vertelt over verloren levensgeluk, haar boosheid en het eeuwige gemis van haar zoon.
Vermoeid doet ze 's ochtends de deur van haar huis in Waddinxveen open. "Ik heb slecht geslapen", zegt ze onnodig verontschuldigend. Het is bijna drie jaar geleden dat ze Carlo heeft verloren en sinds kort leeft ze in de realiteit dat hier niemand voor wordt bestraft.
Vanwege een gebrek aan overtuigend en wettig bewijs sprak het hof Mees T., Hein B. en Sanil B. volledig vrij van het zwaarste feit: betrokkenheid bij de doodslag van Carlo. Deze juridische werkelijkheid is voor Petra niet te bevatten.
Mishandeling van Carlo in jeugd plots weer relevant
"Koffie?", vraagt ze als het gesprek zich van de hal naar de keuken heeft verplaatst. Terwijl het koffiezetapparaat zijn werk doet, vertelt ze over wat Carlo in zijn jeugd is overkomen. De herinnering is voor Petra plots weer actueel geworden.
Op zeventienjarige leeftijd is haar zoon uit het niets geslagen en geschopt. Maar toen ze dit bij de politie meldden, kregen ze te horen dat die er weinig aan kon doen. Dat gevoel van onrechtvaardigheid is er nu weer, maar dan van een totaal andere orde. "Ja, ik ben boos. O, ik ben zo boos", zegt ze fel. "Mensen hebben vaak principes die voor hen belangrijk zijn. Voor mij is dat rechtvaardigheid en eerlijkheid. En als dat niet gebeurt, dan kan ik daar heel slecht mee omgaan."
Petra heeft delen van het strafdossier, dat ze na het overlijden van Carlo minutieus heeft doorgelezen, voor zich liggen. Hoe kan het hof tot andere conclusies zijn gekomen dan de rechtbank in eerste aanleg? Het vreet haar op.
Maar zoals het in het hoofd van een nabestaande zou moeten gaan, is niet hoe het in de rechtspraak werkt. Rechters kijken met een neutrale blik naar de verdachten die voor ze zitten. Zo hebben ze vier verdachten vanwege hun jeugdige leeftijd in aanloop naar het hoger beroep voorlopig vrijgelaten. En zo ontstaat bij Petra het "onverteerbare" gevoel dat de verdachten ook als slachtoffers worden gezien.
Petra beschouwt alle verdachten als schuldigen. Omdat ze er volgens haar bij betrokken waren of vanwege het feit dat ze hun mond houden over wie verantwoordelijk is voor de dood van Carlo. Zij is ervan overtuigd dat de jongens die informatie achterhouden, maar het hof concludeert dat er geen bewijs is voor dit 'geheim van Mallorca'.
Hoe kreeg jij de uitspraak eigenlijk mee?
"Via een videoverbinding in een van de kleinere rechtszalen in Utrecht. Bij het horen van het woord vrijspraak ben ik de deur uit gerend en heb ik gegild en geschreeuwd. Ik wist van ellende niet hoe ik het had. Ik kon alles wel kapotmaken, maar ik heb me ingehouden."
"Toen moest ik mee naar een apart kamertje en daar heb ik wel een stoel kapotgemaakt, de stukken vlogen eraf. Nou ja, toen werd ik rustiger. Maar goed, toen heb ik alleen maar om Carlo geroepen. Ja, het is vreselijk om zoiets mee te maken."
Je zei dat je er achteraf van baalt dat we je slachtofferverklaring, die je tijdens het hoger beroep hebt uitgesproken, hebben gebruikt in de podcast Het geheim van Mallorca. Kan je dat uitleggen?
"Ik was te kwetsbaar."
Ten opzichte van iedereen of de verdachten?
"Voor mezelf. Voor mezelf, gewoon. Ik heb altijd een vechtlust gehad. Dan zeg ik: ik laat me er niet onder krijgen, wat er ook gebeurt."
"Maar ik had nu weer een slachtofferverklaring geschreven. En dat kostte heel veel moeite. Veel meer moeite dan het jaar ervoor (bij de rechtszaak in eerste aanleg, red.) Want het verdriet is erger geworden. Het gemis is erger geworden. Maar ik probeer te blijven staan. Net als in dat nummer van Elton John: I'm Still Standing. Het is me tot op heden nog steeds gelukt. Met heel veel terugvallen. Ik moet door."
"Alleen heb ik mijn slachtofferverklaring op advies van mijn advocaat op het laatste moment aangepast. Maar ik had het uitspreken hiervan niet geoefend. Daar had ik de energie niet meer voor."
"En toen sprak de vriendin van Carlo (in haar spreekrecht, red.) dat zinnetje uit: 'Ik wil Carlo eigenlijk niet loslaten...' Ik kan dat jong nooit loslaten. Toen brak ik. En mensen die ik vertrouw mogen dat best zien, maar niet heel Nederland. Ik kon niet eens meer op mijn benen staan."
Waarom is het zo belangrijk voor je om sterk te zijn?
"Opvoeding, denk ik. Ik mocht nooit moe zijn. Dan was het van hup, doorgaan. Ik was de oudste thuis, had alle verantwoordelijkheid en moest veel dingen alleen doen. Ik heb het niet slecht gehad, hoor. Mijn ouders hebben goed voor ons gezorgd. Maar het sterk willen zijn komt daar wel vandaan."
Niemand zal je die kwetsbaarheid kwalijk nemen.
"Ja, ik wil me ook gewoon niet meer zo rot voelen. Mensen zeggen vaak: je mag wel huilen, hoor. Ik zeg dan: weet je hoe rot dat is? Je gaat snotteren. Je neus zit vol. Je ogen gaan branden. Nou ik geef het je te doen. Twee jaar lang, elke dag."
"Ik wil me zo niet meer voelen. Het is nu al bijna drie jaar geleden. Wat voor een toekomst heb je dan? Ik weet het niet."
"En dan vragen mensen of ik hulp heb. En dan zeg ik: hulp? Kan die hulp Carlo bij mij terugbrengen? Dat is het enige wat ik wil. Want ik mis mijn zoon. Ik ben niet ziek. Ik mis mijn zoon en ik heb verdriet om hem."
"Nee, Carlo moet terugkomen. Dat is het enige wat ik wil. En ik weet dat het niet kan. Maar daar hunker ik naar."
Maar ga je het dan allemaal zelf doen?
"Wie heb ik daar voor nodig dan?"
Dat weet ik niet, maar het klinkt als een grote taak.
"Ja, ja. Nee, ik heb nog niks gevonden wat bij me past. Ik heb wel al heel veel geprobeerd. Ik wil ook niet zo worden, dat ik blijf hangen in mijn frustratie. Maar het is zeer moeilijk. En dat komt echt omdat er voor mijn gevoel geen recht is gesproken."
Had een veroordeling geholpen?
"Ja, want ik vind gewoon dat als je zoiets doet, daar een straf tegenover moet staan. En nee, daar krijg ik Carlo niet meer mee terug. Dat weet ik ook wel. Daar moet ik mee proberen te leven. Maar hier kan niet iemand ongestraft mee wegkomen. Het voelde voor mij alsof Carlo voor een tweede keer stierf."
Het Openbaar Ministerie besloot om niet in cassatie te gaan. Daardoor is de vrijspraak definitief. De nabestaanden zeggen niets anders te kunnen dan zich hierbij neerleggen. Maar ze willen graag benadrukken dat iemand die meer weet over wat er met Carlo is gebeurd zich - desnoods anoniem - altijd kan melden.
De verdachten hebben alleen cassatie ingesteld tegen de toegekende schadevergoedingen voor de slachtoffers en nabestaanden. Ze vinden die in hun totaliteit te hoog en willen dat de Hoge Raad hiernaar kijkt. Dat voelt voor Petra als een trap na, omdat de strafzaak hiermee nog langer wordt gerekt. "Proberen de jongens ook onder deze verantwoordelijkheid uit te komen?"
Ben je benieuwd naar de achtergronden van dit verhaal? Beluister dan onze truecrimepodcast Het geheim van Mallorca over de dodelijke mishandeling op het Spaanse eiland.
Joris Peters is misdaadverslaggever
Joris schrijft veel over de georganiseerde misdaad en volgt de grotere strafzaken op de voet. Zo maakte hij de podcasts Het geheim van Mallorca en De Zwembadmoord. Lees hier meer verhalen van Joris.
NUjij: Uitgelichte reacties