Direct naar artikelinhoud
Vanop de bank

Laat Kevin De Bruyne in vredesnaam speler van het toernooi worden

Daan Heerma van Voss.Beeld Bob Van Mol

Tijdens het WK schrijven de Nederlandse thuisblijvers Daan Heerma van Voss en Frank Heinen elke dag om de beurt over wat hen opvalt aan het voetbalfeest in Rusland. Vandaag: Daan Heerma van Voss.

Kroatië-Engeland ligt achter ons, maar who cares? Het doet alleen maar meer pijn nu we weten tegen wie België zou hebben gespeeld. De wereldtitel was zo dichtbij; ik ken het gevoel, ik word nog regelmatig wakker met de teen van Casillas, die Nederland de titel in 2010 kostte. 

Om u door die zware laatste dagen van het toernooi te loodsen, richting de ‘troostfinale’ – de naam verraadt al waar het werkelijk om gaat: een opzichtig zoethoudertje om de verliezer zich geen loser te laten voelen –, bied ik u graag een korte rouwhandleiding aan, geïllustreerd door de Rode Duivels zelf.

Van ontkenning tot acceptatie

1. De allereerste fase in het rouwproces dat u te wachten staat, is ontkenning. Dit hoeft niet de ontkenning van de teleurstelling zelf te zijn; niemand zal volhouden dat België wél gewonnen heeft van Frankrijk, maar dan toch de ontkenning van de omvang van de rouw. Neem het commentaar van Eden Hazard: "Ik verlies liever met dit België dan dat ik win met dit Frankrijk." Door zichzelf deze niet-bestaande keuze aan te bieden, ontkent hij de mogelijkheid dat hij had kunnen winnen met België. Deze zinsbegoocheling noemen we ontkenning.

Eden Hazard in duel met de Fransman Blaise Matuidi.Beeld AFP

2. De tweede fase: boosheid. Thibaut Courtois: "We hebben verloren van een ploeg die antivoetbal speelt. De spitsen van Frankrijk speelden op dertig meter van het eigen doel, dat heb ik zelfs bij Chelsea niet meegemaakt zo." Courtois vertolkte een breedgedragen gevoel, dat de Fransen met hun laffe spel de overwinning niet verdienden. In de nazit op Eén, dinsdagavond, werd de schuld ook nog eventjes bij de scheidsrechter gelegd, die niet had gefloten voor een duidelijke overtreding op Hazard. Het lag dus aan de omgeving, aan de omstandigheden, aan de ander, aan de wereld!

3. Dan breekt de derde fase aan: het jezelf opleggen van nieuwe doelen. Jan Vertonghen aan het woord: "Deze ploeg kan zeker nog doorgaan. Ik heb het gevoel dat deze spelers er nog twee toernooien alles kunnen uithalen." Het volgende toernooi, kortom, dan zal pas echt gejuicht worden, dan zal het allemaal goed komen, de mouwen opstropen en doorgaan!

'Of ik mij heb geërgerd aan Frankrijk? Nee, ik speel bij City. Ik speel 90 procent van de tijd tegen ploegen die zo verdedigend spelen'
Kevin De Bruyne

4. Dan: depressie. Dat is het gevoel dat u al aan het kwellen is, maar pas later tot de Belgische spelers zal doordringen, wanneer ze in het vliegtuig zitten, wanneer ze elkaar omhelzen vlak voordat ze ieder naar hun eigen villaatje afdruipen. Machteloosheid. Het hád gekund, maar nu kun je er niets meer aan veranderen.

5. En tot slot: acceptatie. Zoals wel vaker dit toernooi blijkt Kevin De Bruyne meerdere stappen, die voor anderen noodzakelijk zijn, te kunnen overslaan. "Of ik mij heb geërgerd aan Frankrijk? Nee, ik speel bij City. Ik speel 90 procent van de tijd tegen ploegen die zo verdedigend spelen. Dat is nu eenmaal voetbal. Wat ze doen, doen ze goed. Beide ploegen hebben kansen gehad. Die ene goal maakt het verschil." 'KDB' was zeer teleurgesteld, maar gaf niemand de schuld, accepteerde het verlies zonder psychologische trucs, zonder zich te verstoppen.

Laat Kevin De Bruyne in vredesnaam speler van het toernooi worden. Een grootse winnaar, een nog grotere verliezer.

Kevin De Bruyne vindt troost bij zijn gezin na de verloren halve finale.Beeld BELGA