Onder Dijkhoff waait de VVD-wind uit een andere hoek, maar het mist ook
De VVD verbaast met een plan voor de probleemwijken, maar laat ruimte voor twijfel aan de intenties.
Verbazing was zijn deel toen VVD-fractievoorzitter Klaas Dijkhoff deze week in de Tweede Kamer zijn plan ontvouwde om de vijftig grootste probleemwijken van Nederland te hulp te komen en de integratie en emancipatie van de bewoners ter hand te nemen. Grootschalige uitrol van de kinderopvang, een offensief tegen armoede en onderwijsachterstanden, extra hulpverleners de wijken in ‘om de mensen die nu klein worden gehouden te bevrijden’: onder Dijkhoff waait de VVD-wind uit een andere hoek.
Het was immers de VVD die in 2010 het project met de Vogelaarwijken van het voorgaande kabinet resoluut de nek omdraaide. Daardoor ging de extra aandacht verloren, met gevolg: de sinds 2007 stijgende lijn van de leefbaarheid in de wijken buigt nu weer naar beneden, bleek vorig jaar uit onderzoek van de gemeenten. Bijna de helft van de inwoners ging er sinds 2012 in leefbaarheid op achteruit. Dat de VVD nu ook inziet dat het niet vanzelf goedkomt, zal door de gemeenten met gejuich zijn ontvangen.
Ook daarom is het jammer dat Dijkhoff alsnog de mist inging door dat ene aspect van zijn plan: verdubbeling van de strafmaat voor misdrijven die in de probleemwijken worden gepleegd. Vooral omdat hij er niet in slaagde duidelijk te maken wat nou precies het voordeel daarvan is. Afschrikking, zei hij: het is zaak criminelen weg te houden bij de mensen die het toch al zo moeilijk hebben. Dat streven zal niemand verwerpen, maar als het daarom gaat kan ook de strafmaat omhoog voor álle loverboys, bendeleiders, louche koppelbazen en drugsbarons, ongeacht hun werkterrein. Het afschrikwekkende effect is hetzelfde, maar de bewoners van de probleemwijken blijven niet achter met het onbehaaglijke gevoel dat de VVD het eigenlijk vooral op hen heeft gemunt en dat zij collectief worden weggezet als probleemgroep.
Dijkhoff bezweert dat hij die indruk niet wil wekken. Hij wenst serieus te worden genomen en niet in de hoek te worden gezet van zijn populistische concurrenten op de rechterflank. Onbegrijpelijk dat hij logische kritiek en nieuwsgierige vragen van zijn regeringspartners vervolgens afdeed als ‘Haags gezever’. Dat was het moment waarop hij zichzelf in die hoek zette.