De eerste opslag werd gegeven in 1974 wanneer een groepje jongeren uit de Wipstraat in Herentals na een geslaagde campagne in de Herentalse zomercompetitie besluit om een echte volleybalploeg op te richten. De Wipstraat en ’t Wipke: zo weet je meteen waar de naam van de club vandaan komt. “We waren allemaal jongeren van een jaar of 16”, weet pionier Jan Puls (77) nog goed.

“Zelf woonde ik nog maar een jaar of twee in de straat. Plots stonden ze aan onze deur met de melding dat ze competitief gingen volleyballen en dat ik de voorzitter was. Mijn buurman Jos Carpentier werd al even plots tot secretaris gebombardeerd.” Eén ploeg werden al spoedig twee en er werd ook al snel een damesploeg opgericht.

“Het was vooral een heel gezellige tijd”, verklapt Puls. “Iedereen stak mee de handen uit de mouwen. Aanvankelijk speelden we in de Blaas op het sportcentrum. Een heel lawaaierig ding waaraan de mannen van het eerste uur wellicht gehoorschade hebben overgehouden. Het was ook een tijd waarin de sponsors zichzelf nog kwamen aanmelden. We kregen onder meer steun van Drukkerij De Peuter, destijds een bekende zaak met kantoorbenodigdheden in het Hofkwartier.”

“Ofwel zou de sponsor investeren in een nieuwe goede speler om in de hogere reeks mee te kunnen. De tweede mogelijkheid was geen versterking aan te trekken en met de groep op reis gaan naar Sardinië. Nu mag je één keer raden waarvoor we gekozen hebben”

Jan Puls

Pionier ’t Wipke

“Toen we de eerste keer kampioen speelden, kwam de sponsor langs om de groep toe te spreken. We mochten kiezen. Ofwel zou hij investeren in een nieuwe goede speler om in de hogere reeks mee te kunnen. De tweede mogelijkheid was geen versterking aan te trekken en met de groep op reis gaan naar Sardinië. Nu mag je één keer raden waarvoor we gekozen hebben.”

Ook clubdokter Marc Talloen was erbij van in de beginperiode. “Ik had me toen net in de buurt als arts gevestigd en werd vrij snel in de ‘familie’ opgenomen. Het waren speciale kerels. Ze speelden gewoon voor het plezier, ze werden niet betaald en namen ook niet echt tijd om zichzelf te verzorgen om blessures tegen te gaan. Dat wil zeggen dat je als dokter vooral veel moest tapen.”

Peter Cambré (64), één van de betere volleybalspelers in de geschiedenis van de stad Herentals, debuteerde bij ’t Wipke. “Ik moet zo’n 14 jaar geweest zijn. Uit de beginperiode herinner ik me vooral de zeer toffe groep. We speelden met de mensen die we hadden en dat ging allemaal prima. In zeven jaar tijd zijn we van vierde provinciale gepromoveerd naar derde nationale.”

“Aanvankelijk behoorde ik zeker niet tot de betere spelers, maar je groeit en de lat wordt voor jezelf steeds hoger gelegd.” Peter verliet ‘t Wipke uiteindelijk en ging voor stadsgenoot VT Herentals spelen. “Het is lang geleden, maar ik weet nog dat dit toen een heel moeilijke beslissing was. Van de vriendschap naar een totaal andere structuur.”

VT Herentals speelde toen in eredivisie, de hoogste afdeling. ’t Wipke geraakte op eigen kracht in eerste klasse, maar de ultieme promotie bleef uit. Een van de verklaringen daarvoor is het wegvallen de kantine van de club. “Wat gebeurt er in een klein Iers dorpje als je de lokale pub sluit?”, filosofeert Jan Puls. “Dan valt alles stil.”

Vlak bij de Wipstraat had de volleybalclub naast een buitenterrein een oud schoolgebouwtje ter beschikking gekregen dat tot kantine was omgevormd. Het was een beetje de zoete inval van de buurt. Op een bepaald moment is er een conflict ontstaan met één van de buren. Die stapte naar de rechtbank met de klacht dat het pand deels op het verkeerde perceel stond.

Afbraak kantine

De man kreeg gelijk en de rechter sprak een bevel tot afbraak uit. We schrijven 1986. De club verloor hierdoor flink wat inkomsten. Het was een periode van hoogconjunctuur in het volleybal. Herentals beschikte in die tijd over niet minder dan vijf volleybalclubs die eredivisie of eerste klasse speelden. Vandaag heeft Herentals helemaal geen vertegenwoordiger meer op dat niveau.

“Maar wij zijn nog lang niet dood en blijven recreatief spelen. Vijftig jaar ondertussen. Vroeger mocht je dan Koninklijke aan je naam toevoegen”, weet voorzitter Pierre Colemont (74). “We spelen in Reeks 2 van de Fedes-KAVVV-competitie. In die reeks voelen we ons het meest thuis en we komen ook uit in de Herentalse zomercompetitie. De basis van onze club bestaat uit een elftal spelers. Qua leeftijd zit er wel 50 jaar verschil tussen de oudste en de jongste.”

Zelf is Colemont de langst spelende en oudste actieve Wipper ooit. De viering van 50 jaar ’t Wipke was dan ook een gelegenheid om Pierre in de bloemen te zetten. “Of net niet, want snijbloemen kun je na een paar weken weggooien”, lacht secretaris Luc Van Laarhoven. “Daarom hebben de een 3D-beeldje laten printen dat bij Pierre zeker een plaatsje zal krijgen op de kast in de living. Leuk detail: om zo’n beeldje te kunnen printen moet er eerst een speciale foto gemaakt worden. Dat hij voor die foto had geposeerd wist Pierre uiteraard, maar we hadden hem er niet bij verteld wat de bedoeling was. Zo was het toch een leuke verrassing.”

“Ik speel nu toch al 62 jaar volleybal en heb alles zien veranderen”, zegt Pierre. “Vroeger kon alleen de ploeg die de opslag had een punt scoren. Ik vond dit systeem beter dan het huidige systeem waarbij elke bal punt is. Vroeger was een match daardoor minder voorspelbaar en konden wedstrijden ook veel langer duren.”

“Zoals iedereen ben ik bij ’t Wipke begonnen als bankzitter”, blikt Pierre terug. “Ik ben nadien speler geweest, kapitein, secretaris, afgevaardigde, penningmeester, inkoper en noem maar op. Maar het liefst sta ik nog gewoon op het veld. Meestal voor een rondje en dan is het weer tijd te wisselen.”