“Wat mij gelukkig maakt in het leven? Een mooi concert. Klassiek of jazz, meestal. Hoewel ik al 80 ben, maken mijn vrouw en ik nog steeds veel reizen. Ik heb een mooie carrière gehad als architect, vooral in overheidsprojecten. Al moet ik bekennen: moest ik opnieuw kunnen kiezen, ik zou niet hetzelfde doen. Ik had nooit met de overheid in zee mogen gaan. Dat heeft mijn creatieve vrijheid zwaar beknot en mij belemmerd in het ontplooien van mijn talenten. Het is niet wat ge kent, maar wie ge kent. Dat heb ik mijn hele loopbaan moeten ondervinden.”

“Ik schrik er wel van dat ik al 80 jaar ben. Eerst staat er een zes voor, dan een zeven... Die acht weegt zwaar door. Ik wil zelf kunnen kiezen wanneer het genoeg is geweest, zoals bijvoorbeeld ook Hugo Claus deed. Het enige waar ik echt bang van ben in het leven, is dementie. De gedachte dat je geen grip meer hebt op je hoofd, vind ik vreselijk. Ik ben soms bezig met mijn einde, en heb laten opteken dat ik euthanasie wil wanneer ik niemand meer herken en volledig afhankelijk ben van anderen. Ik hoop dat de wet snel zal toelaten dat iemand die mentaal niet langer onder ons is, kan kiezen voor zijn eigen einde.”

“Ons Italiaans windhondje, dat in de voiture zit, is blind. Ze is dan ook al 14 jaar. Ik heb met mijn vrouw gewed dat ik eerst zal gaan, maar nu begin ik te twijfelen. Hoe dan ook verwennen we ze iedere dag weer.”

“(Jan Bartosik)