© Onbekend
“We weten wat er moet gebeuren, nu is het wachten op een regering die onpopulaire maatregelen durft nemen”
Net zoals onze ruimtelijke ordening is ons belastingsysteem één grote verkaveling vol koterijen en vluchtwegen waar de logica ver zoek is. Dat uw belastingbrief bijna 900 vakjes telt terwijl de helft van uw landgenoten minder dan tien codes moet invullen, toont dit aan. Hoewel ze al 19 jaar onafgebroken in de federale regering zit, heeft Open Vld recent op haar Vrijheidscongres gepleit voor een belastingrevolutie, met de sociale vlaktaks als vlaggenschip: tot een maandinkomen van 1.115 euro moet je geen belastingen betalen, op het bedrag daarboven wordt één tarief van 30 procent geheven op alle inkomsten uit arbeid en roerend vermogen.
Om die grote fiscale hervorming te financieren pleiten de Limburgse kopstukken Patrick Dewael en Lode Vereeck voor een drastische verlaging van het overheidsbeslag (aandeel van overheidsuitgaven ten opzichte van het bruto binnenlands product). Dat moet op korte termijn van 53 procent naar 45 procent dalen, het niveau dus van Nederland en Duitsland. Daarvoor zullen onze overheden minstens 15 miljard euro zuiniger moeten werken. Zes maatregelen, met een grondwettelijke verankering van het overheidsbeslag onder de 50 procent als sluitstuk, moeten daartoe leiden.
Internationale vergelijkingen wijzen uit dat Europees belastingkampioen België verhoudingsgewijs veel ambtenaren, leerkrachten, zorgverleners, politiemensen, rechters, enz. telt. Dat betekent veel personeelsuitgaven, geld dat niet kan worden besteed aan investeringen. De vele verouderde en vaak aftandse gerechtsgebouwen, stations, scholen, wegen en tunnels tonen ons elke dag waar het kalf gebonden ligt. Een investeringspact van 60 miljard zoals premier Michel aankondigde, is dus allerminst een overbodige luxe. Dat kan er alleen komen als onze overheid slanker en efficiënter wordt, evenwel zonder aan kwaliteit in te boeten. Minder maar goedbetaald personeel en meer digitalisering is de tweebaansweg die daartoe moet leiden.
Om die shift bij de overheid van consumptie-uitgaven naar investeringen te maken, is vooreerst een ernstig kerntakendebat nodig, wars van conservatisme en communautaire evenwichten, maar gefocust op efficiëntie. Daarnaast pleiten Dewael & Vereeck ook voor meer openingen naar de private sector en investeringsbeslissingen met een resultaatsverbintenis. Kortom, we weten wat er moet gebeuren. Het is nu enkel wachten op een regering die dit soort onpopulaire maatregelen durft door te duwen. Als dat op een correcte en rechtvaardige manier gebeurt, zal de kiezer haar daarvoor belonen. Omdat niemand tegen lagere belastingen en een slankere, efficiënte overheid kan zijn.
