Dit zijn de hiphoppers (die geen Kendrick heten) van de dag op Pukkelpop

K1d (Dance Hall) ★★★☆☆

De Belgo-Senegalese rapper K1d krijgt de Dance Hall al erg vroeg op de middag aan het feesten. Opmerkelijk, want zelf staan we er met stramme gewrichten, ondanks die polonaise bij Willy Sommers even tevoren in de Marquee.

"I fuck with the energy!", beweert K1d en dat is niet gelogen. Zijn logge Atlanta-sound heeft de correcte dosis swag in het bloed en zijn lekkere flow kan gerust wedijveren met die van de Migossen van deze aardbol. Neem cultfavorietje 'Netflixxx', dat over bolle beats en nerveus tikkende hi-hats de hal inrolt.

U steekt prompt een kruidensigaret op, zo te ruiken, en we nemen het u niet kwalijk. K1ds muziek smeekt om te worden geconsumeerd tijdens een lui namiddagje gamen in de sofa, met een vakkundig gerolde spliff tussen duim en wijsvinger. Hey, wij doen tijdens onze verlofdagen wat we zelf willen, quoi.

"I'm from the 91', klinkt het (lees: uit Sint-Niklaas), maar kennelijk wel geboren in Hasselt, zo bekent K1d. Hij bezweert ons dat we er behoorlijk 'lit' uitzien en dat kan kloppen want we hebben vanochtend gedoucht en propere sokken aangetrokken. Vertel ons wat over charisma.

K1d etaleert bovenal skills en zelfvertrouwen op Pukkelpop. En hij zweept de menigte behoorlijk vakkundig op. Bij 'Fucked Up' komt de vloer onder stroom te staan en mosht u zichzelf een ongeluk. Aan het einde van deze show duikelt K1d het publiek in en laat zich al rappend over de koppen van z'n fans dragen. Nice. Hou hem alsjeblieft een beetje in de gaten. Het is gene gewone. (SVS)

Noname (Castello) ★★★☆☆

Noname staat in de Castello geprogrammeerd en dat is een goed idee. Hiphop aardt op Pukkelpop veelal het beste in de Dance Hall, zeker op deze editie, maar het genre heeft nu eenmaal zijn buitenbeentjes die elders beter tot hun recht komen. Niet iedereen opteert immers voor trendy trap-hiphop.

De jazzy conscious-hiphop van Noname, uit Chicago, trekt niet zozeer moshende Migosfans, dan wel indie-liefhebbers en al wie A Tribe Called Quest en Ursula Rucker mist. Dat zijn er nogal wat, te oordelen naar de aardig vollopende tent. Fatimah Warner, zoals Noname echt heet, komt gelukkig een stuk assertiever over dan twee jaar geleden op Rock Werchter, toen ze een schuchter kuiken leek.

Het probleem van dit soort wereldwijze, aan slam poetry verwante hiphop waarin een clevere, knap geconstrueerde tekst cruciaal is? Zijn intimistische karakter. Zet Noname in een grootstedelijke club en je hangt aan haar lippen. Maar zelfs in de Castello – toch geen monstertent – blijven alleen de grooves over. Geen idee wat Fatimah allemaal loopt te rappen want de vlakke akoestiek en moeilijke volumebalans vegen alles uit.

Jammer. Noname heeft immers een prima band in de rug: funky bassist, mellow keyboards, strakke drummer, bezielde achtergrondzangeres– dat zit snor. U kunt die chille vibes best appreciëren, zo merkten we. Maar écht helemaal loskomen doet dit feestje nooit. (SVS)

$uicideboy$ (Marquee) ★★☆☆☆

De show van $uicideboy$ in de Marquee had wel een disclaimer mogen krijgen. Iets als: "Wie met vragen zit rond zelfdoding, kan terecht bij de Zelfmoordlijn op het gratis nummer 1813." Zowat een kwart van de ruwweg twintig tracks die het duo uit New Orleans rapte, had de woorden 'Kill Yourself' in de titel, en anders passeerden in hun rhymes wel morbide referenties naar zelfmoord, of brachten ze een ode aan een collega-hiphopper die de hand aan zichzelf sloeg (Lil Peep), dan wel één die gewelddadig aan zijn einde kwam (XXXTentacion).

Met $uicideboy$ is de horror- en doemfascinatie van nichegenres als gothic en black metal de mainstream binnengekomen, gezichtstattoos en geweldsverheerlijking incluis. De loeihete Marquee puilde uit van de tieners die heelder lyrics uit songs als 'I Hung Myself up for a Persona' en 'Memoirs of a Gorilla' meerapten, en zelfs pronkten met de verwondingen die ze hadden opgelopen in de circle pit vooraan. Middelvingers in de lucht, en massaal brullen van "fuck the population" – wie zich zorgen maakt over de jeugd, had aan $uicideboy$ een stevige kluif.

Verontrustend? Beetje wel, zeker toen ze zich na al die ongezonde zelfmoordverwijzingen ineens als redders profileerden: "Remember, you’re not alone, you've got us." Dat stonk nogal naar manipulatief gedrag. Maar eigenlijk nog kwalijker vonden wij dat $uicideboy$ ronduit vervelend klonk. Ratelende trapbeats, gebrulde raps en tweedehandse emo-zanglijntjes: die combinatie boeit geen uur lang.

Twee lichtpuntjes toch: één nooit eerder gespeeld nummer waarop we moesten bouncen had een fris knisperende beat en $uicideboy$ bewees dat Bono onzin uitkraamde toen hij beweerde dat er in muziek geen uitlaatklep meer is voor "mannelijke agressie". Dat is juist de enige bestaansreden van $uicideboy$. (PC)

Ronnie Flex & Deuxperience (Main Stage) ★★★☆☆

De Ronnie Flex van 'Drank & Drugs' is niet meer: zijn businessmodel is dezer dagen gebaseerd op pluizig sentiment en uit puberdagboeken geëvacueerde romantiek. Hij is een áárdige jongen geworden, ja: Ronnie heeft zin in liefde en wereldvrede. Stom natuurlijk dat ik net zin had in redeloze agressie en een paar tanden uit uw muil ketsen toen Ronnie de Main Stage van Pukkelpop opgehuppeld kwam, maar passons: het siert hem, hoe hij daar stond te smelten in z'n Burberry-pakje, en hoe hij niet van het podium ging voor-ie zeker wist dat iedereen in het publiek z'n mattie was. 

De moedertaal van Ronnie is het Instagrams, zijn hiphop is licht en flodderig als de zomerpyjama van Danira Boukhriss Terkessidis, en niet meerderjarig zijn werkt sterk in je voordeel als je Ronnie wilt appreciëren – dit was het Pukkelpopmoment van de swipeduimgeneratie. Maar is dat erg allemaal? Tuurlijk niet, Ronnie. Hoog opgetrokken witte sokken en geboren worden in Aleppo, dat is erg. (JM)