BROCKHAMPTON op Pukkelpop: bommetjes en Bieber

Het zeskoppige, in hagelwitte T-shirts uitgedoste kransje rappers stormde het podium op à la Odd Future: met het hoofd vooruit, bezetenheid in de blik en met knarsende tanden. “You are now watching the greatest boy band in the wooooorld!” scandeerden de jongens. Niet dat BROCKHAMPTON de vermaledijde Backstreet Boys achterna wil, maar de leden noemen hun kind nu eenmaal graag en gretig “boy band”, met een kleine knipoog, welteverstaan.

Dat de bende rond de charismatische Kevin Abstract meteen om een moshpit vroeg, vonden wij meteen al een misser. Zowat elke hiphopact vraagt tegenwoordig om een moshpit. Het is het meest gemakzuchtige trucje uit het grote handboek voor hiphopshows geworden. Ach, gelukkig beschikt BROCKHAMPTON over drie excellente platen die met intervallen van amper zes maanden verschenen, vol funky bommetjes. Uitgebracht in eigen beheer, zonder traditionele promotie. Meer punk wordt het niet in de urban.

Dwars en uit de kast zijn deze geinponems evenzeer. Nu ja, Kevin dan, die zijn outing graag in zijn songs smokkelt. "Skinny boy, skinny boy / Where your muscles at!", riepen de jongens plagerig in 'Queer'. In de intro van 'Gummy' knielden ze dramatisch neer en gingen ze op handen en voeten zitten, tot Kevin overeind sprong en naar ons blafte: "That nigga Kevin can't rap / he too sappy with this shit / He don't rep me with this shit / he on that teenage bullshit". Geloof het niet. Wij deinsden zowaar achteruit bij de aanblik van bovengenoemde schuimbekkende Kevster.

Hoopje honing

BROCKHAMPTON kwam bij momenten ziedend en vonkend uit de hoek, maar er was genoeg ruimte voor onversneden bullshit, ironie en pesterig je-m’en-foutisme. Neem nu die eindeloze stroom videobeelden van de groepsleden die van zichzelf onnozele selfies nemen. What's the point? Was het kritiek op het narcisme van de doorsnee millennial? Of moesten de foto's van zorgeloze zwembadfeestjes en vriendschappelijke baskettoernooitjes ons jaloers maken? Wilden de Brocks ons diets maken dat het allemaal om kameraadschap draait in het leven? Nu, Phil Bosmans is er niets tegen.

Over de setlist klagen wij hoegenaamd niet. Het fonkelnieuwe '1997 Diana', waarbij het publiek mee aftelde met de kindjes in de intro, had elektrobeats die als botsballen door de hal stuiterden. 'Gold' stuurde elektriciteit langs ons ruggenwervel en liet ons vibreren zoals alleen de beste partyhiphop dat kan. 'Sweet' liet jongens en meisjes hun heupen herontdekken met rubberen, swaggy funk. 'Summer', gezongen door een dude die Bearface wordt genoemd en die er ook elektrische gitaar bij speelde, was bluesy r&b, zo melig dat de smachtende tienermeisjes op de eerste rijen terstond tot een hoopje honing smolten. Yep, als de Brocks zingen is dat niet zelden met de overgeaffecteerde frasering van een Justin Bieber. An acquiered taste, noemen onverlaten dat.

Say I'm gay

Gelukkig was er ook het recente '1999 Wildfire', een song die Outkast is vergeten te schrijven, dat hoorbaar een publieksfavoriet is geworden. Nu al. Jazeker, de torenhoge kwaliteit van het songmateriaal redde meermaals deze Pukkelpop-show. Er zaten immers dipjes in dit concert, dat leed onder een stugge dynamiek. Volgens ons moet BROCKHAMPTON ook eens dringend vergaderen over wat ze nu eigenlijk willen doen met hun concert en wat voor statement ze eigenlijk willen maken, ook al is het antwoord: géén statement. 

Nu hadden we iets te vaak de indruk dat de boys gewoon lekker hun partijtjes rapten en wat simpele choreografietjes volgden, om toch maar iets te doen. Misschien moeten ze op het podium vaker gebruik maken van hun uitzonderlijke muzikale talenten: een instrumentje meer kan heus geen kwaad, jongens. Of een dj? Questlove op drums? Thundercat op bas? 3D-visuals? Aerobicdansers? Whatever.

Soit, u moshte zichzelf een hernia op 'Boogie' en u herhaalde Kevin argeloos toen hij u aanspoorde om "Say BROCKHAMPTOOOON! Say I’m gaaaaay!" te schreeuwen. Lachen! En nu mogen de boys hun groeimarge optimaal beginnen te benutten.