RECENSIE. Onze man keek naar Björk op het Gentse Sint-Pietersplein en zag een half regenwoud het podium opgesleurd worden
© Santiago Felipe
’t Is maar hoe je het bekijken wil: met Björk kreeg Gent Jazz een sublieme laatgeborene, of de Gentse Feesten een dromerig prematuurtje. Feit is dat het Sint-Pietersplein woensdag voor de tweede avond op rij volgeparkeerd stond met gesnoerde monden. Geen Fransoos of voetbalscherm te bespeuren, dus deze keer was dat goed nieuws. Of lag de schuld bij de belerende tik op de vingers die net voor de show over de schermen kwam gerold? Björk will be Björk, dus kon een sneer naar de Parijs-akkoorden en The Donald niet ontbreken. Muisstil werd het. Aandacht vastpinnen, heet dat.
De sirene van Reykjavik trad in grote sporen in Gent: Prince, Leonard Cohen en in minder oogoptrekkende mate Massive Attack gingen haar voor op het Grote Plein. Hoe dat te evenaren, misschien zelfs tippen? Met de absurd groteske show rond nieuwe plaat Utopia (2017).
Björk sleurde een half tropisch regenwoud mee op haar podium, strooide met kostuums en roterende decorstukken waar een ondeugende geest vrouwelijke genitalia in ziet - of dacht u écht schelpen te herkennen? - en kroop per direct onderhuids. Opener ‘Arisen My Senses’, bijvoorbeeld: hypnotiserende slow-triphop waar een harp overheen kwam gedarteld. Of ‘The Gate’, dat met z’n klassieke ouverture zo een sprookjesbos kwam uitgegleden. “I care for you”, debiteerde Björk in een mantra. Zeiden we al dat je een speld kon horen vallen?
‘Utopia’ domineerde de set, met ‘Human Behaviour’, ‘Wanderlust’ (omverblazend goed) en ‘Pleasure Is All Mine’ kwamen maar een handvol vertrouwde werken uit de zak. Van grijsgedraaid lijflied ‘It’s Oh So Quiet’ of favorietjes uit Sugarcubes-tijden geen spoor. Maakte Björk het zich zo gemakkelijk? Verre van. Meer dan één lekenziel verloor halfweg de negentig minuten de aandacht bij het zoveelste dwarsfluitintermezzo.
En toegegeven, de IJslandse liet de draad af en toe vallen, dwarrelde rond de pointe heen. Getuige ‘Blissing Me’ en ‘Claimstaker’. ‘Tabula Rasa’ was - excuseer - ronduit saai. Maar wanneer de droomwereld onder stoom kwam - die pulserende bassen onder ‘Isobel’! die extra snuiven tribal in ‘Human Behaviour’! - blies het slaapzand weg. Met laatste toverspreuk ‘The Anchor Song/Notget’ kreeg Björk zowaar vanuit de hemelpoorten een hoed af van Cohen. Schoonheid kan ook onder het oppervlak schuilen. Het maakt de tocht erheen enkel exotischer.
