'Valt hier niet mee voor een Nederlander'

De fiets is een ondergeschoven vervoermiddel in België. Dit stel ik als Nederlander die dagelijks ruim 30 km forens met de speed pedelec tussen de Vlaamse rand en Brussel-centrum. De overgang van een land in de mondiale voorhoede naar een land met meerdere decennia infrastructurele achterstand op fietsgebied valt niet mee.

Wat mij verbaast is dat de Vlamingen soms onterecht tevreden zijn met fietsinfrastructuur die absoluut niet op orde is. Ik denk dat dit komt omdat de Vlaamse fietser niet weet hoe het ook kan en nog nooit in pakweg Nijmegen, Breda of Den Haag op een fiets gezeten heeft.

Zolang de dieselwagen hier volop gesubsidieerd wordt en de discussie gaat over een kilometervergoeding voor speed pedelecs zal het lek niet snel boven geraken. Subsidie voor vervoer houdt geen steek. Waar betalen jullie dat trouwens van met die staatsschuld en dat begrotingstekort? De enige oplossing is dat iedere cent voor fietsmobiliteit wordt gestoken in drie dingen: infrastructuur, infrastructuur en infrastructuur. Om de inhaalslag te maken kan de accijns op diesel en de belasting op ingebruikstelling van dieselwagens verhoogd worden.

- Jean-Paul Heerschap

'Geen nep-infrastructuur alstublieft'

Ik ben 52 jaar, werk viervijfde en fiets sinds 2016 iedere werkdag het traject Zulzeke-Kortrijk en terug, goed voor 53 km. Zo staat er al 6.757 km op de teller. Sinds ik de verplaatsing maak met de fiets heeft de arbeidstijd een andere beleving gekregen. Die is verworden tot tijd tussen het fietsen.

Ik vind dat de overheid en de werkgevers het woon-werkfietsen verplicht moeten faciliteren. Er zijn genoeg maatregelen mogelijk. Eén: kleine verschuivingen van de werktijd toestaan. Zelf kom ik s morgens een kwartier later aan en ik vertrek s avonds een half uur vroeger naar huis. Twee: ruimtes aanbieden om te douchen, om je om te kleden en kleren te laten drogen. Drie: veilige stallingen. Vier: de fietsvergoeding moet opeisbaar worden.

Verder zouden fietsers structureel voorrang moeten krijgen op speciale vakken aan verkeerslichten en bij het oversteken van een rijbaan. Ten slotte zou het verboden moeten zijn minimalistische nep-infrastructuur aan te leggen, zoals fietssuggestiestroken of te smalle fietspaden.

- Piet Verfaillie

'Waar zijn de fietsvriendelijke winkels?'

Als ik met de fiets boodschappen doe, dan gebruik ik een rugzak. Maar daarmee ben je in veel winkels niet welkom. Ofwel moet je hem laten doorzoeken als je binnenkomt, ofwel moet je hem bij de kassa achterlaten. Beide oplossingen zijn niet oké. Het eerste is een inmenging in mijn privacy: als ik van de apotheek kom, hoeft de kassierster niet te weten welke medicijnen ik heb gekocht. In het tweede geval zie ik niet in waarom ik er op moet vertrouwen dat een kassierster op mijn tas zal passen, als zij zelf niet vertrouwt dat ik er in de winkel mee rondloop. In principe mag alleen een politieagent of een veiligheidsbediende mijn tas doorzoeken, maar dat krijg je niet altijd uitgelegd. De enige correcte oplossing is dat winkels lockers plaatsen voor de tassen van fietsers. Daarmee zouden ze een label fietsvriendelijke winkel kunnen verdienen.

- Renaat Steurbaut

'Zet je ego opzij en zweet'

Ik voel me goed in mijn auto. Toch ben ik een verstokte fietser. Ook naar het werk. Zwetend in fietstenue werd ik onlangs bij een klant aangekeken alsof ik een landloper was. Op mijn vraag of ik me ergens kon opfrissen voor de vergadering werd ik door een vriendelijke medewerker naar een ander gebouw geleid met de boodschap dat ik het water best een tijd liet lopen want die douche was vast al lang niet meer gebruikt. Een kwartiertje later werd ik in overhemd en mooie schoenen als vanouds ontvangen en kreeg ik zelfs complimenten over het feit dat ik per fiets de verplaatsing had gemaakt.

Zijn wij, beroepsmensen, bang om onszelf te tonen? Wat moeten collegas, klanten, leidinggevenden en ondergeschikten wel niet van ons denken als ze ons zweet ruiken? Zet je ego opzij. Stap uit je comfortzone, zet die lullige helm op en krom je over het stuur. Rijdt, zweet, was je en begroet je naasten met een brede lach en zalig tintelende benen.

- Hans Versmissen

'Dankbaar telkens als ik het overleef'

De reden dat er in Vlaanderen niet naar het werk of de winkel gefietst wordt, is gewoon het feit dat je in een straal van enkele kilometers rond je huis niet veilig en comfortabel kunt fietsen. Ik neem de fiets naar het werk en ik ben telkens dankbaar dat ik het overleef. Om naar de winkel te gaan, wacht ik liever tot na zeven uur s avonds om veilig te kunnen fietsen. En dan zijn alleen de supermarkten nog open.

Ik vertoon vermijdingsgedrag, uit lijfsbehoud. Het ligt aan de povere infrastructuur. Simpel een fietspad afbakenen met verf is hier al voldoende in de bebouwde kom. Er is geen hiërarchie tussen weggebruikers: de zwaksten zouden het best beschermd moeten zijn. En er is een gebrek aan repressie tegen naar verkeersovertreders. Mocht ik een auto hebben, ik liet voor mijn veiligheid de fiets voor wat hij is.

- Eric Van As

'Het lukt niet voor iedereen'

Ik ben als 26-jarige in mijn eentje in één maand over en weer gefietst van Leuven naar Zuid-Frankrijk. Ik heb dus niets tegen fietsen. Wat me wel ergert is de eenzijdige nadruk op en het overdreven pushen van fietsen in mijn stad Gent. Ik ben de 70 voorbij en vanwege een gezondheidsprobleem is fietsen al 15 jaar geen optie meer voor mij. Het openbaar vervoer blijft ondermaats. Het wordt mij steeds moeilijker gemaakt voor mijn bescheiden autootje, dat ik alleen gebruik als het niet anders kan en nooit in de binnenstad. Niet iedereen kan altijd en overal met de fiets.

- Johan Heirman

'Met knikkende knieën in de berm'

Ik rijd al negen jaar met mijn fiets van en naar het werk. Een traject Deinze-Gent van ongeveer 36 km heen en terug. Mijn eerste keer was te danken aan een staking van de NMBS en ik ben er hen nog steeds dankbaar voor. Die eerste keer stond ik energieker en wakkerder voor de klas. Ik ben blijven fietsen.

Ik ben lichtjes verslaafd geraakt. De mooie zonsopgangen, de langzaam ontwakende natuur, de extra tijd die je krijgt om al fietsend wakker te worden.

Het is natuurlijk niet allemaal rozengeur en maneschijn. Het tweede jaar ben ik op een afslaande auto gereden, die mij niet gezien had. Het bleef bij kneuzingen maar sindsdien heb ik extra fietslichtjes, fluohesjes, een fietshelm.

Veel fietspaden zijn ronduit onveilig: niet breed genoeg, zonder zicht op het verkeer uit zijstraten, talloze uitritten. Bij werkzaamheden wordt het nog schrijnender. Het zwaar vervoer parkeert op de fietspaden, besmeurt het met modder en wanneer ze het fietspad opengooien leggen ze er gladde metalen platen over of bruggetjes met een onmogelijke hellingsgraad.

De evolutie die me het meeste zorgen baart, is de gejaagdheid van vele chauffeurs en hun gebruik van de gsm. Soms zie je de tegenliggers regelrecht op je afkomen. Als je dan in de berm of in de gracht beland bent, kruip je met knikkende knieën terug op je fiets.

- Matthias Verstraeten

'Ze zien ons als obstakels'

31 jaar ben ik met de fiets iedere dag naar mijn werk gereden bij Ford in Genk. In al die jaren is er bitter weinig veranderd om die rit aangenamer en veiliger te maken. Op één plaats kwam er een fietspad terwijl iets verder dat pad verdwijnt om plaats te maken voor een loskade. Er is in Vlaanderen geen eenduidig fietsbeleid. Sommige gemeenten doen een inspanning terwijl er in andere niets gebeurt.

Ik woon op de grens met Nederland en zie daar dat het anders kan. In Vlaanderen kun je je door een gebrek aan degelijke fietspaden niet op een veilige manier verplaatsen. In mijn omgeving zijn er mensen die met de fiets naar het werk willen maar het niet kunnen. Sommige autobestuurders beschouwen fietsers als hinderlijke obstakels. In de winter als de rijweg sneeuwvrij is en het fietspad niet, mag je als fietser de rijweg gebruiken. Dit zorgt voor conflicten met autobestuurders. Het valt op hoe weinig bestuurders de verkeersregels voor de fietser kennen. Die conflicten zullen blijven duren zolang de fietser geen eigen fatsoenlijk fietspad heeft.

- Mark Honinx