Zoon Cyriel en vader Piet Huysentruyt: ‘Voor mijn kinderen was ik de boze wolf’

Piet

“Cyriel was er zodanig snel dat we een oude, ons onbekende gynaecoloog moesten optrommelen die nog net de tijd had om een schort aan te trekken. De man bleek onverwacht behendig, want al schuifelend naar de bevallingstafel slaagde hij erin Cyriel te onderscheppen.

“Veel tijd om bij dat nieuwe leven stil te staan was er niet. De dag erop stond ik alweer in ons restaurant in Wortegem-Petegem, en een week later was ook Véro (Véronique, zijn vrouw, red.) aan het werk. Onze job ging in sneltempo verder, wat eigenlijk alleen maar mogelijk was door Véro’s buitengewone inspanningen. Zij heeft zich altijd bijzonder sterk getoond, ook toen Cyriel de eerste twee jaar verschrikkelijk slecht sliep. Twee jaar lang hebben we gezocht naar hét verlossende antwoord.

“We hoorden dat de lucht in zijn kamer misschien te droog was, dus zetten we een luchtbevochtiger, tot het behangpapier van de muren rolde. Een andere kamer, een andere matras... We zijn door de hel gegaan tot we beseften dat hij ’s nachts gewoon dorst had. Hij was ondertussen oud genoeg om zelf te drinken, dus zetten we elke nacht drie of vier papflessen naast zijn bedje, die hij behendig leegzoog. Hij werd ’s ochtends wakker met een pamper van 15 kilo, maar goed, hij had toch geslapen. (lacht)

“De geschiedenis herhaalt zich, want Joshua, het zoontje van Cyriel, is ook een veelvraat. Drinken, eten... Hij ziet er nu al costaud uit.

“Ik moet eerlijk zijn: de eerste zeven jaren was ik amper betrokken bij de opvoeding van de kinderen. Ik herinner me nog goed dat Véro aan Marie en Cyriel vroeg om papa een kusje te geven, waarop ze op kinderlijke wijze hun afkeer duidelijk maakten. Mijn hart brak. Ik besefte dat ik in hun ogen de boze wolf was die hen aanmaande stil te zijn zodat ik naar het nieuws kon kijken voor de service begon, in plaats van hen op de schommel in de speeltuin de lucht in te duwen.

“Dat schuldgevoel sluimerde, maar raakte altijd snel bedolven onder mijn werklust. Ik wilde koken, en mijn leningen afbetalen. Pas toen we met het gezin naar Frankrijk verhuisden, veranderde die mindset. Plots was er de ruimte om de kinderen in bed te steken. Ik herinner me nog hoe Cyriel en ik met een quad over het domein reden, een hele tocht langs en door het water. Op het einde gaf hij mij een high five. Voor andere vaders is zoiets misschien een vanzelfsprekend en klein gebaar, maar voor mij betekende dat zoveel. ‘Nu doe ik hier iets juist’, ging er door mijn hoofd.

“Dat oude schuldgevoel steekt de kop op als ik Cyriel met Joshua bezig zie. Wat hij voor zijn kind doet, heb ik nooit gedaan. Ik heb nooit één pamper ververst, die halfslachtige poging met braakneigingen niet meegerekend. ‘Grow a pair’, zie ik Cyriel soms denken. Maar als ik mezelf toch een beetje mag goedpraten: als gezin deden we wel ons best om er te staan, ondanks het loodzware werktempo waar vader én moeder mee te maken hadden.

“Cyriel was 14 toen hij voor het eerst een keukenmes vastnam en ik zag dat hij talent had. Meer dan ik. In mijn jongere jaren was ik vaak een bullebak. Als ik een slechte dag had, zag iedereen dat aan mij. Cyriel is zachter, kan moeiteloos problemen oplossen en wrevel vermijden. Een trekje van zijn moeder. Hij is een veel betere gastheer dan ik ooit was. Bovendien heeft hij superveel talent. Hij managet, kookt en maakt wijn. Er zitten drie of vier beroepen in dat manneke.

“Ik heb mijn kinderen altijd op het hart gedrukt om een ander pad dan het mijne uit te hameren, maar genen laten zich niet in rationele argumentatie gieten. Uiteraard was het moeilijk om mijn ego opzij te zetten, maar ik had steeds vaker het gevoel dat ik in mijn eigen restaurant in de weg liep. Toen ik Likoké aan Cyriel verkocht, zochten klanten nog naar Piet, maar ondertussen komen ze voor hém. Een grote krachttoer, die me bijzonder trots maakt. Laat mij nu maar in alle rust whoopi zijn, Afrikaans voor opa (Huysentruyt woont in Zuid-Afrika, red.). Letterlijk betekent het ‘oude man’, maar zover zijn we nog niet!” (lacht)

Cyriel

“Ik geef hem iets meer krediet dan hij zichzelf gunt, want ik heb hem nooit als een afwezige vader ervaren. Hij werkte hard en veel, maar dat deed hij grotendeels om ons een mooie jeugd en toekomst te geven. Hij was streng, maar rechtvaardig. Aan één blik had ik genoeg. Dan wist ik dat het ging donderen. Zoals die keer, op mijn elfde, toen ik stiekem een sigaret had gerookt: ‘Kleine Huysentruyt, zet u eens recht voor uw vader.’ Mijn hart klopte in mijn borst terwijl ik mijn misstap uit de doeken deed en toegaf dat die smeulende stok vreselijk slecht smaakte.

“Toen mijn vrienden een paar jaar later de sigaret ontdekten, zei ik achteloos: ‘Heb ik vijf jaar geleden al geprobeerd.’ Telkens als ik toch een teugje overwoog, verscheen die vlammende blik van mijn pa voor mijn geestesoog. (lacht)

“Papa en ik zijn beginnen samenwerken toen ik 12 was en ik taarten met siroop mocht decoreren, maar mijn carrière is een concours de circonstances, een opeenvolging van toevalligheden. Ik had geen passie of roeping, dus dacht ik op mijn zestiende naar de kokschool in Koksijde te gaan omdat ik gehoord had dat ik daar een liederlijk leven zou kunnen leiden, wat een zestienjarige altijd wel interessant in de oren klinkt. Mijn ouders lieten dat uiteraard niet gebeuren, waardoor ik dan toch een master taalkunde heb behaald.

“Toen ik even geen concrete toekomstplannen had, ben ik in Likoké gaan werken. Wat een tijdelijke zijsprong zou zijn, groeide uit tot een onmogelijk te negeren roeping: de enige weg vooruit, met een onverwachte passie voor wijn. Pas later besefte ik dat ik me, vanaf die eerste geut siroop, voorbereid heb om op deze plek, op dit moment, mijn heel eigen ding te doen.

“Papa heeft me alles meegegeven, onbewust, want de hoofdles was altijd: ‘Doe niet wat je oude man doet.’ De dag dat ik een eerste stuk van de aandelen overkocht, keek hij in mijn ogen: ‘Wil je het echt?’ Ik was 24 en allesbehalve zeker, maar het was an offer I couldn’t refuse. Vandaag voel ik me ginds helemaal op mijn plaats. Ik ben het domein in zijn vroegere staat aan het herstellen: het bos en veld waarin ik vroeger voetbalde, worden opnieuw wijngaarden. Ik voel dat ik daar op mijn plaats ben.

“We werken al meer dan de helft van mijn leven samen, wat ons eerder een vriendenband dan een vader-zoonrelatie heeft opgeleverd. Hij is mijn beste maat, maar ergens sluimert die nood aan vaderlijke goedkeuring. Papa weet het niet, maar elke twee weken vraag ik aan de beenhouwer of er hersentjes zijn. Zo vaak als ik kan, bereid ik ze: geklotst in de pan − met peterselie, kappertjes en bruine boter − en vervolgens smakelijk op een boterham gekletst. Over twintig jaar zal ik tegen Joshua zeggen: ‘Dit is een van de lievelingsgerechtjes van whoopi.’

“Papa heeft nooit veel prijsgegeven over wat er in hem omgaat. Hij is de man van de stille waters en de diepe gronden. Maar zijn eerste kleinkind trekt hem wel een stukje uit zijn hoofd. Laatst gingen we met het gezin een maand op bezoek in Zuid-Afrika. Hij heeft ons niet uitgezwaaid op de luchthaven omdat hij thuis al met tranen in de ogen stond. Het grootouderschap doet hem goed, helpt hem net nog een stukje meer tot rust te komen. Maar wie weet, misschien starten we ooit een restaurant in Zuid-Afrika. Kwestie van ons gedeelde parcours in schoonheid te eindigen.”