Katrien Devos heeft geluk: ze mag zondagavond de opwarming verzorgen voor de wedstrijd van de Rode Duivels tegen Zwitserland. “Dat kan in het voordeel van De Kotmadam werken”, zegt ze, “zo’n wedstrijd lokt heel veel kijkers, die kunnen meteen zien dat we nieuwe afleveringen uitzenden. Naar het voetbal ga ik kijken, naar De Kotmadam niet. Ik kijk nooit op het moment dat Vlaanderen kijkt. Dat durf ik niet, ik denk dan elke keer: Zouden al die mensen dat foutje ook gezien hebben?”

Na al die jaren wordt u ongetwijfeld overal herkend. Wat roepen de mensen meestal?

“Jèèèèèèf, natuurlijk, zoals mijn personage Jef altijd tot de orde roept. Klinkt als een bolide die vanuit eerste naar tweede optrekt op het circuit van Francorchamps. Wanneer ik met mijn ­eigen man op stap ben, vragen de mensen ook: Zijt ge Jef aan het bedriegen? Soms bellen er bij ons thuis wel eens kinderen aan. Die vragen me dan of Jef niet thuis is. Of: Woont Odilon hier ook?(lacht) Ik ben in al die tijd nog nooit geschoffeerd. Mensen die me aanspreken, dat doet deugd.”

Drie maanden per jaar werkt u aan ‘De Kotmadam’. Wat doet u de rest van het jaar?

“Die drie maanden zijn intens, hoor. We repeteren anderhalve dag en nemen anderhalve dag op, dat is een heel strak schema. De teksten neem ik meer dan twee maanden op voorhand volledig door. Vooraf probeer ik altijd een beetje vakantie te houden. Zeker in de winter, als het zo vroeg donker is. Dan zoek ik de zon op.”

“Ik zou best meer willen acteren, maar op mijn leeftijd is dat niet makkelijk. Men schrijft scenario’s voor jonge mensen, heb ik de indruk. Het zou kunnen dat ik de reputatie heb ‘een moeilijke’ te zijn. Terwijl ik gewoon graag goed voorbereid ben en graag een voet tussen de deur houd bij de scenaristen. Vaak valt de keuze voor de acteurs op mensen van ‘het clubje’, zo ontneem je andere mensen natuurlijk ook kansen.”

Neemt u wel eens een aandenken mee na de opnames?

“Ik koester en bescherm aardig wat jurken, schoenen, juwelen en andere spullen. Die staan en ­hangen op een speciale plek tot de volgende opnameperiode. Ze weten dat ik die dingen meeneem, dat is erfgoed. Op een dag zal ik zeggen: Sorry, maar die ­bokaal met pralines heet nu Katrien, die is van mij.” (lacht)

Op de Oude Markt van Leuven staat een standbeeld van een kotmadam. Wordt het niet tijd dat u er eentje krijgt?

“Om de vogels op mij te laten schijten? En wie moet dat dan schoonmaken? Ik ben geen Bekende Vlaming: als ze me niet meer vragen voor tv, is de kous af. Dan kan ik hooguit mijn jurk van Jeanne nog eens dragen voor de spiegel. Maar dat is het dan.”

Misschien kan er wel een ­Katrien Devoslaan van af.

“Met een straatnaambord waar de postbode zijn fiets tegen gooit als hij terecht in staking gaat? Dan liever een gezellige steeg, waar de mensen een beetje kunnen rondhangen.”

INFO

De kotmadamZondag om 19.50 uur op VTM