Linde Merckpoel: “Ik heb het talent niet om ongelukkig te zijn”

Koud, doodvermoeiend en emotioneel, en toch is De Warmste Week “het schoonste en tofste dat er is”. Ze meent het nog ook, die Linde Merckpoel. Samen met haar collega’s Bram en Eva stuurt ze vanaf maandag weer een week lang, dag én nacht, muziek en verhalen de wereld in van luisteraars die hun duit in het zakje doen voor Music For Life.

Linde doet het al voor de vijfde keer op rij: een record. “Een van de mooiste complimenten die mijn baas mij ooit heeft gegeven, was: Natuurlijk ben jij erbij. Jij bént Music for Life, zegt Linde. “Ik zit nu tien jaar bij StuBru en heb Music For Life zien groeien.” Ze kijkt ernaar uit, al was de laatste Warmste Week wel een extreem zware editie. “We kregen veel heavy verhalen te horen, en dat blijft hangen.”

De slogan van Music for Life is ‘iedereen zorgt voor iedereen’. Zorg jij goed voor andere mensen?

“Ja, ik ben een súperzorgend persoon. Ik bekommer me sneller om iemand anders dan om mezelf. Ik word gelukkig door anderen gelukkig te zien. Dat is niet altijd een honderd procent goeie eigenschap, want daardoor zie je jezelf soms over het hoofd.”

Dat vroeg ik me net af, ja. Je kreeg een tijd geleden een relatiebreuk te verwerken (Linde was tien jaar samen met presentator Gilles De Coster). Zorg je ook goed voor jezelf?

“Dat gaat soms wat beter dan anders. Als ik veel werk of niet zo lekker in mijn vel zit, wordt dat moeilijker. Dan vergeet ik te eten, word ik wat apathisch en heb ik niet zoveel zin om te sporten. Maar dat duurt nooit lang. Ik heb te veel energie, ik word lastig van immobiliteit en apathie. Nu, er zijn fases in je leven dat je dat nodig hebt: ’s avonds in je bed kruipen en weten, vandaag heb ik geen ballen gedaan. Eigenlijk moet dat kunnen, maar ik heb de neiging me daar snel voor te schamen.”

Wat helpt je er dan bovenop?

“Op een bepaald moment wordt mijn ergernis aan mezelf zó groot dat ik me toch herpak. Zoals onlangs: ik was slechtgezind opgestaan, had niet zo’n goeie ochtendshow gepresenteerd, kwam thuis en besloot gewoon: dit wordt níét de vibe van de dag. Dus heb ik al mijn keukenkasten uitgekuist. (lacht) Ik heb foto’s naar al mijn vriendinnen gestuurd: Check die kasten! Dat zijn truukjes die mij de impressie geven dat mijn leven op orde is. Een geordende keukenkast is voor mij bijna een geordend leven.”

Waar haal jij je energie uit? Er zijn mensen die hun batterijen opladen met wat me-time, en je hebt er die energie opsteken door onder de mensen te zijn. Welke van de twee ben jij?

“Zeker en vast die laatste. Ik rendeer zeer goed in gezelschap, ik ben heel graag onder de mensen. Alleen zijn, ik heb dat een beetje moeten leren. Maar nu zoek ik het vaker op, merk ik. Ik geniet ervan, thuis zijn. Om ’s avonds te denken: heb ik vandaag eigenlijk één woord luidop gezegd? Maar ik ben er wel weer eventjes in moeten komen. Ik ben ook wel een beetje bang om alleen te zijn. Beslissingen alléén nemen vind ik moeilijk. Ik heb graag de mening van iemand anders, dat is altijd zo geweest.”

Waarom vertrouw je niet op je eigen oordeel?

“Ik kan dat beter en beter, maar ik merk nog steeds dat ik mijn karretje graag aan dat van iemand anders hang. Ik hoor dan graag alle meningen, pik er de beste uit en neem die dan over. Nu word ik beter en beter in het zelf vinden van dingen. Maar ik voel dat dat voor mij een uitdaging is. Een klankbord hebben maakt me rustig. Als ik dus ’ne keer zélf iets beslis, voelt dat super rock-’n-roll.” (lacht)

Je ouders wonen in het buitenland. Misje hen als klankbord?

“Ze zijn al vijf jaar weg - ze hebben een chambre d’hôtes geopend in Frankrijk, maar ik heb nu pas het gevoel dat ik hen soms echt mis. Gewoon eens even binnenspringen, die ongedwongenheid mis ik superhard. Ik vind dat zeer storend zelfs: als mijn ouders even in België zijn, puilt hun agenda uit, waardoor er óók niks spontaans is aan elkaar terugzien. Mijn moeder kan dan zeggen: Allez, we gaan d’r dan ’ne gezellige avond van maken hé! Dat heeft bij mij een averechts effect: ik word daar zelfs een beetje nurks van. Ik verlies nochtans niet snel mijn geduld.”

Als we dan toch bezig zijn: met wat krijgen we je op je paard?

“Traagheid en inertie, dat irriteert me. Het moet vooruitgaan bij mij. Maar ik ben superbeleefd en zal mijn ergernis niet snel laten blijken, want ik wil niemand in verlegenheid brengen.”

Die beleefdheid: is dat een zegen of een vloek?

“Beide. Ik zal me soms iets te snel wegcijferen, uit beleefdheid, maar daar leer je uit. Je moet gewoon een paar keer goed gezjost worden om te beseffen waar de grens ligt. Maar ik hou gewoon niet van awkwardness en ik ben een echte animator: ik wil het graag íédereen naar z’n zin maken. Ik kan daar vér in gaan. Tot het moment dat ik doorheb: deze groep wenst niet geanimeerd te worden. (met een uitgestreken gezicht) Pijnlijk. Dat is het allerergste.”

Je staat inderdaad bekend als erg entertainend en vrolijk. Maar toen onze fotografe zei dat je niet op elke foto hoefde te lachen, zei je: ‘Da’s goed. Ik moet al zoveel lachen’. Hebben we een verkeerd beeld van jou?

“Ik heb gewoon niet zoveel ernstige foto’s van mezelf. Maar toegegeven: dat lachen past ook hard bij mij. Je hebt het ook gezien: als ik dan ernstig moet zijn, wordt dat toch moeilijk. Ik ben gewoon niet zo’n ernstig persoon. Ik kan wel ernstige gesprekken voeren, maar ik ben ook een megarelativator. Dat is de kracht die mij altijd rechthoudt. Ik heb dat in álles. Er is een periode geweest dat ik de eeuwige lachebek van Studio Brussel was, maar ik ben wat allergisch geworden voor die omschrijvingen: een hoek af, zotte madame, zotte doos: alsof ik altijd zo ben. Natuurlijk niet, maar ik ben wel heel vaak goedgezind. Het is, zo merk ik de laatste tijd, zelfs sterker dan mezelf. Ik ga altijd op zoek naar de silver lining. Natuurlijk zijn er momenten dat het echt niet gaat en ik me superslecht voel. Maar ik kan heel hard huilen en me ellendig voelen, en een uur en een telefoontje naar een vriendin later toch weer functioneren. Ik heb het talent niet om ongelukkig te zijn. En dat is een geruststelling.”

Hoe ga je om met pessimisme?

“Ik kan moeilijk om met mensen die pessimistisch zijn, merk ik. Nu, eerlijk: ik zie het pretje ook niet altijd, hoor. Maar mensen rond me die consequent het pretje niet kunnen zien, of heel vaak zuchten, die zuigen de energie uit me.”

Je bent er nu 33. Moet je je wel eens verantwoorden voor je vrolijkheid?

“Meer en meer, denk ik. Mensen vinden dat verdacht hé, dat je volwassen bent en veel lacht. Mijn vriendinnen zijn allemaal zo. En ik vind dat zalig.”

Tijdens ‘De Slimste Mens’ , vlogen de ‘rosse’ mopjes in het rond. Je legt graag de nadruk op je haarkleur, hé?

“Ik vind het vaak wel grappig om erop te zinspelen, omdat er bepaalde clichés hangen rond ros zijn. En de tijd is allang voorbij dat mensen zeggen: ros is lelijk. Toch kreeg ik na De Slimste Mens weer een paar mailtjes: Ik heb al heel mijn leven complexen over mijn ros haar! Onbegrijpelijk, want ik heb dat nooit gehad. Ik herinner me maar één raar moment in mijn leven, wat dat betreft: ik werd ooit belaagd door mijn vriendinnen in de volleybalploeg, omdat ze wilden weten of ik werkelijk óveral ros was. Wat hadden ze gedacht, dat ik stiekem een brunette was in mijn broek? Bon, dan was dat meteen duidelijk: mysterie van de baan.”

Je leek oprecht teleurgesteld toen je uit de quiz lag. Vond je het zo erg?

“Ja, maar ergens was ik ook blij dat het gedaan was. Ik verlies mijn naturel op tv, ik zit daar niet op mijn gemak. De reacties vond ik ook niet leuk. Er waren mensen die speciaal een Instagram-profiel aanmaakten om mij persoonlijk te laten weten hoe afschuwelijk ze mij vonden. Ik kreeg ook een berichtje van een vrouw die vond dat ik een rotkarakter had. Ik krijg wel eens kritiek omdat ik op de radio kom, maar zodra je je kop op tv toont: shocking!”

Daarstraks tijdens de fotoshoot vertelde je dat je om 5 uur ’s ochtends begint te werken, en de laatste tijd vaak niet voor vijf of zes uur ’s avonds weer thuis bent. Om tegen zeven uur al in je bed te liggen. Ben je een workaholic?

“Die lange dagen nu, dat komt door Music for Life, maar ik vind dat niet erg. Ik ben waarschijnlijk wel een workaholic, maar daar hangt iets negatiefs rond, terwijl ik mijn job net héél graag doe. Ik heb er al heel veel over nagedacht de voorbije maanden: hoeveel energie en kracht ik uit mijn werk haal. Empowerment: dat is mijn job voor mij. We zijn voor elkaar gemaakt.”

Stel je daar grenzen in?

“Op dit moment niet, nee. Als mijn bazen me zouden zeggen: de komende maand blijf je op het werk slapen, zou ik zeggen: tuurlijk! Mijn job is echt een heel groot stuk van mijn leven. Soms, héél soms, word het te veel. Dan moet ik wat gas terugnemen, maar dat is me nog niet vaak gebeurd.”

Is het alles of niks voor jou?

“Ja, zo ben ik. Zeker als het gaat over mijn passies. Vroeger had ik dat ook in mijn oordeel naar mensen toe. Ik was nogal streng voor de dingen rond me: het was goed of niet goed. Wat maakt dat ik nogal snel lachte om bepaalde dingen, en er cynisch over deed. Ik kon me zelfs zo ergeren dat ik er een hele avond met vrienden over bezig kon zijn. Op een bepaald moment heb ik voor mezelf beslist dat ik daar geen zin meer in had. Het slokte energie op. Nu ben ik daar zachter in geworden. Ik zou ook niet willen dat iemand zo over mij zou doen.”

Wat maakt dat je zo kan genieten van je job?

“Ik vertel vooral heel graag verhalen, met de juiste woorden, pointe en spanningsboog. Da’s een van mijn grootste pretjes in het leven.”

Zijn er ook pretjes in ’t leven die je jezelf ontzegt?

“Ik zit nu even in een fase waarin ik alles waar ik van geniet gewoon doe. (lachje) Maar toch, ja: een van mijn grote passies is eten. En ik eet enorm graag kaas. Maar ik koop nóóit kaas. Omdat het er metéén aan gaat als ik het in huis heb. Ik kan dat wel, mezelf dingen ontzeggen, de pret zien in strengheid. De overwinning op jezelf kan zo mooi zijn. Het is makkelijk om je te laten glijden in dingen die je overkomen en te meanderen met alles. Soms moet je gewoon echt streng zijn voor jezelf, vind ik.”

Denk je nooit: het leven is kort, fuck it, ik doe gewoon de leukste dingen?

“Da’s een manier om in het leven te staan. En je zal je zeker amuseren. Maar soms is het mooie eraan dat je voor iets hebt moeten vechten. Vaak is de triomf op jezelf een van de mooiste dingen die er zijn. De trots hebben: hier heb ik voor gevochten en ik ben er godverdomme trots op en… dit is de persoon die ik wilde zijn. Het moeilijker bewandelbare pad geeft veel meer voldoening.”

Denk je er wel eens aan om de comfortabele stoel bij de VRT te verlaten voor het avontuur? Dit is het decennium van de digital nomad: vloggen, dat kan je ook vanop Bali.

“Awel, ik zou het kunnen. Er moet wel iets zijn dat de moeite waard is om voor te vertrekken. Ik volg online iemand die nu vlogt (videoblogt, red.) van bij de Rohingya-vluchtelingen in Myanmar. Toen ik dat zag, dacht ik: damn, daar zou ik willen zijn. Om die verhalen daar te tonen. Online zou dat zo anders kunnen zijn dan in een journaal: helemaal mijn ding.”

Je belandde op je 23ste al bij Studio Brussel. Hoelang blijf je nog in het StuBru-plaatje passen, denk je?

“Ik denk nog wel eventjes hoor. En dan, euh... niet meer. Dan ga ik iets anders doen.”

Heb je een langetermijnvisie? Waar zie je jezelf over tien jaar?

“Zover kan ik niet vooruitkijken. Online filmpjes maken: ik voel dat ik daar nog iets mee wil doen. Maar persoonlijk heb ik totaal geen idee wat de toekomst gaat geven. Ik heb lang gedacht dat ik wist hoe dat ging zijn. Nu weet ik het niet. Wat zou mogen blijven: er zijn vrienden in mijn leven waarvan ik zeker weet dat ze er over tien jaar nog zullen zijn. Een zalige wetenschap. Ik wil me omringen met eerlijke mensen, met humor en zelfrelativering, met mensen die mij graag zien. Dat is me supergoed aan het lukken, ze mogen dus allemaal blijven.”

INFO

productie An Smets

styling Marieke De Pauw

hair&make-up Gwen De Vylder

locatie Wolvenbos in Kapellen