Samen met een aantal vrienden en organisaties probeer ik om mensen op de fiets te krijgen en op die fiets te houden. We doen dat door positieve acties en evenementen. Niet omdat we groene freaks zijn maar omdat we denken dat een stad waar veel gefietst wordt leuker is om in op te groeien. Er zijn te veel dingen die mislopen in onze straten en ik moet regelmatig op mijn tanden bijten om mijn energie niet te verspillen met zagen en klagen, want eigenlijk werkt dat niet zo goed.

Mensen die dagelijks vanuit de Luchtbal, Ekeren en nog verder vanuit het Noorden naar Antwerpen fietsen worden tegenwoordig in de watten gelegd. De fietsvoorzieningen zijn sterk verbeterd, onze stad en provincie investeerden in de verbetering van de F14 fietsostrade die vanaf Essen onze richting uitkomt en ook het tweerichtingsfietspad aan de Westkant van de Noorderlaan blijkt erg in trek te zijn. Deze slimme inspanningen zorgen ervoor dat meer mensen kiezen om met hun fiets te gaan werken. De plaatsen op de openbare weg zijn beperkt. Dankzij de keuze van deze mensen voor de fiets komt er opnieuw kostbare ruimte vrij op onze autowegen en het openbaar vervoer en raken er in het algemeen meer pendelaars vlot op hun bestemming.

Samen met andere fietsers erger ik me aan de lange wachttijden aan de verkeerslichten op het kruispunt van de Noorderlaan aan Kinepolis. Zoveel mensen werden door slimme investeringen in fietsinfrastructuur verleid om voor de fiets te kiezen, evenveel nieuwe fietsers stellen nu dagelijks vast dat ze de gewonnen tijd opnieuw verliezen omdat ze meer dan 3 minuten mogen wachten aan dit drukke kruispunt.

LEES OOK. “Niet normaal dat voetgangers en fietsers zo lang voor rood licht moeten wachten”

Het is makkelijker om de aandacht te krijgen wanneer mensen zich op een of andere manier betrokken voelen. Wij hadden een idee. Om de te lange wachttijden aan te kaarten zonder te vervallen in geklaag en gezaag installeerden we vorige week live wachtmuziek aan het rode licht. Artieste Danielle Negri, oefende op voorhand een liedje en ik knutselde dit wachtmuziekbordje in elkaar.

Samen met de dagelijkse fietsers stond ik die ochtend op groen licht te wachten terwijl Danielle met haar gitaar ‘De lichtjes van de Schede’ stond te zingen. Het was geweldig. Zelfs een stoere havenarbeider die duidelijk nog geen koffie had gedronken, fietste na het wachten met een brede glimlach verder. Het ijs was gebroken en de fietsers stonden snel mee te wiegen met de muziek. Op een bepaald moment kreeg Danielle zelfs een gemeende omhelzing van een fietsster en toen het licht eindelijk op groen sprong kreeg ze een warm applaus.

Het was heerlijk om ’s morgens aan een lawaaierig en druk kruispunt ‘instant happiness’ uit te delen. Wij hebben ons kostelijk geamuseerd en ons punt is gemaakt. Ik hoop dat de aandacht die we kregen ertoe zal leiden dat de geprogrammeerde wachttijd snel wordt aangepast. Het zou zonde zijn dat die lange wachttijd ervoor blijft zorgen dat zoveel fietsinvesteringen niet optimaal renderen.