Direct naar artikelinhoud
Interview

Tiener schittert in 'Lean on Pete': “Charlie Plummer heeft deze film gered”

Charlie Plummer in 'Lean on Pete'Beeld RV Scott Patrick Green

De afgelopen jaren is de Britse regisseur Andrew Haigh in alle stilte uitgegroeid tot een van de meest gewaardeerde filmmakers ter wereld. Hij loodste Charlotte Rampling naar haar eerste Oscarnominatie met 45 Years, en mocht voor HBO de gay tv-reeks Looking maken. Maar met Lean on Pete keert hij terug naar de cinema. Definitief. “Ik wil films maken, geen tv.”

Zelf was Andrew Haigh nooit echt happig op Hollywood. Zijn jeugd spendeerde hij in Croydon, een kleurloze voorstad van Londen waar betonnen torens en viaducten het landschap domineren – geen vruchtbare bodem voor grote dromen. Maar de afgelopen jaren kwam Amerika zelf bij Haigh aankloppen. Tientallen filmprojecten kreeg hij plots naar het hoofd geslingerd.

Dat had alles te maken met 45 Years, een fijnzinnige karakterstudie van een ouder koppel bij wie plots een stevig haar in de boter blijkt te zitten. Na Weekend, een pakkend romantisch homodrama, bevestigde Haigh daarmee opnieuw zijn ongelooflijke inzicht in de onpeilbare dieptes van de menselijke geest. Bovendien leidde hij topactrice Charlotte Rampling naar haar eerste Oscarnominatie – een efficiënter lokaas voor Amerikaanse producenten bestaat er haast niet.

'De films die me uit Amerika werden voorgesteld, gingen bijna allemaal over oude mensen. Ook als regisseur word je snel in een hokje geduwd... Maar ik herhaal mezelf niet graag'
Andrew Haigh, regisseur

Lees ook onze recensie van Lean on PeteWie heeft er superhelden nodig als je een jongen en een paard hebt? ★★★★✩

Roadtrip

“De films die me uit Amerika werden voorgesteld, gingen bijna allemaal over oude mensen”, grinnikt Haigh. “Ook als regisseur word je snel in een hokje geduwd... Maar ik herhaal mezelf niet graag.” En dus ging Haigh compleet de tegenovergestelde richting uit, met een verhaal over een tienerjongen. Lean on Pete, gebaseerd op een Amerikaanse roman van Willy Vlautin, gaat over de eenzame Charley. Die groeit op in een gebroken gezin en zoekt genegenheid bij een oud renpaard. Samen ondernemen ze een roadtrip door de Amerikaanse badlands, op zoek naar Charley's tante.

“Het boek las als een omgekeerde western”, zegt Haigh. “De grote Amerikaanse mythe gaat over mensen die naar het westen reizen om daar vrijheid te vinden. Charley doet precies het tegenovergestelde. Hij trekt met zijn paard naar het oosten, en wat hij zoekt is geen vrijheid maar geborgenheid. Dat vond ik interessant, want het toont dat er ook een keerzijde is aan dat Amerikaanse streven naar vrijheid en individualisme: heel wat mensen blijven alleen achter.”

Roadtrip
Beeld RV Scott Patrick Green

Eenzaamheid vormde ook al een rode draad in Weekend en vooral 45 Years. Waarom dat thema Haigh zo bezighoudt, willen we weten. “Denk nu niet dat ik elke avond alleen in bed lig te huilen”, lacht hij. “Ik denk gewoon dat eenzaamheid iets heel fundamenteels is. Diep vanbinnen voelen we ons allemaal een beetje alleen. Ons hele leven lang proberen we betekenisvolle relaties uit te bouwen met anderen, om zin te geven aan ons bestaan.”

Gevoelige jongen

Om de kijker te laten meeleven met Charley, had Haigh een topacteur nodig. Alleen zijn die niet zo dik gezaaid onder vijftienjarigen. “Het castingproces was zenuwslopend. Als de acteur niet goed genoeg was, was de hele film naar de knoppen.” Gelukkig stootte Haigh op Charlie Plummer, de acteur die vorige zomer ook nog met Kevin Spacey op de set van het veelbesproken All The Money in The World stond. “Toen ik Charlies auditietape bekeek, wist ik meteen dat we onze acteur hadden gevonden. In het boek is het hoofdpersonage een gevoelige, goeie jongen. Geen typische puber vol testosteron. Zo is Charlie zelf ook. Op een bepaald moment schreef hij me een brief waarin hij zijn visie op het personage beschreef: die tekst was zo fijnzinnig, zo empathisch.”

'Toen ik Charlies auditietape bekeek, wist ik meteen dat we onze acteur hadden gevonden. Hij is geen typische puber vol testosteron'
Andrew Haigh, regisseur

Haighs intuïtie bleek te kloppen: Plummer speelt fantastisch, en kreeg in Venetië de Marcello Mastroianni-prijs voor de beste jonge acteur. Alweer een gelauwerde film dus op het intussen behoorlijk ontzagwekkende palmares van Andrew Haigh. 

Al vindt hij zelf niet dat alles rimpelloos verlopen is. Zo kijkt Haigh met gemengde gevoelens terug op Looking, de tv-reeks over een groep homoseksuele vrienden, die hij voor betaalzender HBO regisseerde. De serie kreeg lovende kritieken, maar werd na nauwelijks twee seizoenen toch van het scherm gehaald. “De kijkcijfers waren iets te laag, en bovendien kwam er kritiek uit bepaalde delen van de homogemeenschap. Als je een reeks maakt over een bevolkingsgroep die maar zelden op het scherm te zien is, dan heeft iedereen nu eenmaal zijn eigen idee van hoe die reeks zou moeten zijn.”

Chloe Sevigny en Charlie Plummer in 'Lean on Pete'.Beeld AP

Tv is geen film

“Ik heb Looking heel graag gemaakt”, benadrukt Haigh, maar hij vindt zijn tv-avontuur toch niet voor herhaling vatbaar. “Ik wil films maken. De meeste mensen denken dat film en tv tegenwoordig hetzelfde is, maar dat klopt niet. Als tv-maker heb je bijvoorbeeld veel minder tijd: voor de montage van een aflevering van Looking kreeg ik vier dagen, terwijl dat voor een film minstens tien weken is.”

Al zweert Haigh het kleine scherm toch niet helemaal af: hij werkt momenteel aan de BBC-minireeks The North Water. Maar daarvan zijn maar vijf afleveringen gepland, iets heel anders dan een langlopende serie met verschillende seizoenen.

Lean on Pete speelt nu in de bioscoop.