Exact 27 jaar na de ontvoering van Nathalie Geijsbregts zal haar vader Eric staan wachten op de plek waar ze verdween: “Ik hoop dat haar moordenaar wroeging krijgt”

Ze voorspellen maandag de koudste dag van februari, zegt hij. Net zoals het toen ook bijna stenen uit de grond vroor. Het zijn gelijkenissen die Eric Geijsbregts (58) fascineren. Maandagochtend wil hij Nathalie eren. Om 7.30 uur stipt. Een haast jaarlijkse traditie waar hij niet graag van afwijkt. “Nathalie verdient het om niet vergeten te worden”, zegt hij.

We staan in Leefdaal, Vlaams-Brabant. Ergens halverwege tussen Tervuren en Leuven. Op de plek waar het tienjarige meisje van toen elke dag met haar vriendjes uit de wijk op de schoolbus wachtte. Links: de wijk waar ze jaren woonden na een lange passage in Duitsland. Achter: velden en bos. Rechts: de straat waar Nathalie het laatst gezien werd, op de achterbank van een grijze wagen. Een Toyota, met een onbekende man die onder de open motorkap deed alsof de auto in panne stond.

Eric woont al lang niet meer in de buurt. “Maar ik stel vast dat ik, telkens ik in het Leuvense ben, toch altijd eens kom kijken. En mij hier vijf minuten in het gras zet.”

Het affichemeisje

Sinds een jaar is hij officieel beroepsmilitair op rust. Zijn haren zijn wat langer en grijzer, maar nog steeds draagt hij die kenmerkende sik en snor. Jarenlang was vader Geijsbregts tegen wil en dank publiek bezit. Hij ontving mensen met “bruikbare” tips, bezorgde anonieme brieven aan het gerecht of moest fantasten wandelen sturen.

Al die tijd heeft hij gezeuld met affiches. Ontelbaar veel affiches. Van kruidenier tot nachtwinkel of warenhuis. Overal zag je dat meisje met het golvende haar en de blauwe pull dat recht in je ogen keek.

“Er waren zelfs mensen die posters van tien vierkante meter op hun gevel plakten”, vertelt hij. “Al was er ook een warenhuisketen die de posters eerst niet wilde plaatsen. Althans, tot het verhaal in de media verscheen. En dag later stond de chauffeur van de grote baas bij ons in Leefdaal om affiches op te halen. Ook hier wat verder, pal op de taalgrens, lagen die Nederlandstalige affiches moeilijk. Nathalies foto werd simpelweg verscheurd.”

Het telefoontje van haar school

Die dramatische 26 februari 1991 stond Eric Geijsbregts onder de douche in de militaire kazerne toen de telefoon ging. Hij had net zijn ochtendlijke loop achter de rug. “Nathalie zat toen in het derde leerjaar in Lovenjoel. De directie belde dat ze niet op school was gearriveerd. Ik herinner mij nog dat het meteen alle hens aan dek was. Je voelde aan alles: dit zit fout.”

Niet veel later deed hij bij de rijkswacht aangifte van haar verdwijning. Toen een getuige, een moeder van wie de kinderen dezelfde schoolbus namen, vertelde dat Nathalie was gezien op de achterbank van een onbekende auto, werd duidelijk dat het meisje in levensgevaar verkeerde. “Na 7.30 uur is ze nooit meer teruggezien. ’s Namiddags was er al een onderzoeksrechter. De dagen nadien werd heel Leefdaal minutieus uitgekamd.”

Iedereen pedofiel, iedereen verdacht

De dagen, weken en maanden die volgden omschrijft Eric Geijsbregts als extreem zenuwslopend. “Iedereen had haar wel ergens gezien of wist plots een pedofiel in zijn straat wonen.” Hij kan het moeilijk precies onder woorden brengen, vergelijkt het met een zand­loper. Met zand dat nu eens snel, dan weer traag naar beneden glijdt. “Telkens wanneer een verdachte opduikt of een nieuw spoor, voelt het alsof die zandloper wordt omgedraaid. En nemen je emoties plots een niet te stoppen vlucht.”

Namen genoeg van mannen die volgens het Leuvense gerecht mogelijk achter de ontvoering zitten. De Nederlandse kindermoordenaar Christiaan Van Gelooven. Of de Nederlandse moordenaar Ludo De Beukelaer. Met stip op één als verdachte: trucker Michel Stokx. De man achter drie moorden op minderjarigen in Nederland en Duitsland. Een medegevangene van Stokx schreef dat hij ook achter de ontvoering van Nathalie zat. 103 keer werd hij in Leuven verhoord, zonder resultaat. In 2001 stierf hij, na een brand op zijn cel.

Een zorgeloos kind

Nam hij zijn geheim mee in het graf? Geijsbregts weet niet of Stokx de dader is. Hij weet evenmin of zijn dochter nog leeft of niet. Al zegt hij, terwijl hij naar haar monument staart, dat hij het ­eigenlijk wel weet. “Na­thalie zou nu 37 jaar oud zijn. Dat ze misschien in een kelder opgesloten zit, zoals Natascha Kampusch in Oostenrijk, geloof ik al lang niet meer. Ik hoop enkel dat ze destijds niet te veel heeft geleden. Ze was zo’n zorgeloos meisje. Zonder franjes.”

Vader Geijsbregts heeft haar in haar korte leven maar twee keer bang gezien, vertelt hij. “Eén keer toen ze samen met haar vrienden in de wijk per ongeluk een klein brandje had gesticht. En één keer omdat er een hond achter haar aanzat. Als vader krimp je dan in elkaar. Diezelfde angst moet ze die dag ook gekend hebben.”

Februari is voor hem en zijn ex Anita altijd een grijze maand geweest. Onlangs nog, met een goede vriend die koos voor euthanasie. En een kennis die onverwacht stierf. Liefst zou hij de tweede maand van het jaar gewoon voorgoed schrappen.

En toch zal hij hier maandagochtend weer staan, tegen beter weten in. Om op de “verjaardag van de ontvoering” te wachten op de dochter die hij dagelijks moet missen. De tweede dochter al, want vóór Nathalies verdwijning, toen het gezin nog in Duitsland woonde, stierf onverwacht Nathalies zus Bianca. “Als Nathalie maandag niet opduikt, hoop ik dat haar moordenaar een teken van wroeging geeft”, zegt hij. “Het is tijd voor een scenario zoals onlangs met de Bende van Nijvel. De waarheid na 27 jaar, meer vraag ik niet.”