Tv-recensie: Je hebt neutrale verslaggevers, je hebt verheffers en je hebt Bert Maalderink

'Misselijkmakend mannetje! Bloedhond! Vreselijke man! Nare intrigant! Zure pruim!' Na elk interview op de Olympische Winterspelen wanneer er een Nederlander níet gewonnen heeft, wordt vroeg of laat de naam Bert Maalderink 'trending' op Twitter.

Bert Maalderink is verslaggever voor NOS Sport. In Pyeongchang interviewt hij de mannelijke schaatsers. Gehuld in een rood vest met in blokletters 'Portugal' op de rug, vraagt hij nog uitwalmende sporters dingen als: 'Ben je tevreden?' Of: 'Wat ging je hard.'

En, als het slecht ging: 'Dat ging niet best, hè?'

Woensdag werd de mannenploeg derde in de achtervolging. Brons is, voor een land dat al jaren de individuele medailles aaneenrijgt, niet heel erg goed. Er was iets met een veertje dat losschoot bij de start, maar een andere belangrijke oorzaak - dat Nederlandse schaatsers door commerciële verplichtingen veel minder op dat onderdeel oefenen dan sommige tegenstanders - liet Bert vanzelfsprekend ook niet onaangeroerd.

'Als je meer traint, word je beter', zei hij tegen bondscoach Kuiper, die riposteerde met het onvergetelijke zinnetje: 'Dat hoeft niet.'

Later vroeg Bert aan Koen Verweij, die voor de halve finale uit de ploeg was geknikkerd, of hij liever zelf had geschaatst. Het kwam hem op een zoveelste onlinefluitconcert te staan. Het woord 'respectloos' viel nogal eens. Maalderink zou sporters verhoren, afzagen en voor gek zetten.

Wat Bert Maalderink doet, is de sport en de sporters serieus nemen. Nieuwsgierig zijn. Er gaat iets mis en hij vraagt wat dat precies is. Nimmer omslachtig, soms ietwat pesterig, maar altijd met open vizier. Hij prikt en neemt geen genoegen met de clichékliekjes waarmee verslaggevers zich door sporters nogal eens laten afschepen. Fans wel. Moeten zij weten.

Veel schaatssupporters vinden Bert dus vervelend. Sommigen van hen informeren bij de NOS of het nu niet zuur genoeg geweest is, op de toon van kinderen die voortaan alleen maar zoet op hun brood willen. Kennelijk denken zij dat de publieke omroep een soort telefoonaanbieder is, die je kunt aanschrijven als je onmiddellijk die vervelende ruis uit je signaal wilt hebben. Ze verwarren de verslaggever met het restaurant dat ze na een hoofdschotel met een ingrediënt dat ze niet lusten naar z'n mallemoer kunnen beoordelen.

Wat al die kijkers in de oren klinkt als gezanik, als een inbreuk op het grondrecht van de sporter om naar de mond gepraat te worden, is in werkelijkheid niets meer dan het stellen van een inhoudelijke vraag.

Je hebt journalisten die neutraal verslag van een sportwedstrijd doen, je hebt erbij die sporters boven het alledaagse trachten te verheffen en je hebt Bert Maalderink. Die onaangedaan door groepsdruk door het leven stapt, her en der eens een kritisch vraagje stelt en die er niet mee zit om tegen miljoenen in katzwijm liggende landgenoten te zeggen: 'Stel je niet aan. Zo goed was het nu ook weer niet.'