© EPA-EFE
STANDPUNT. De patstelling is totaal, maar moeten we die mensen daarom een tweede keer aan hun lot overlaten?
Dit zijn taferelen die zich zopas afspeelden in de Middellandse Zee: kinderen, vrouwen en mannen in de bekende gammele bootjes, bezig aan een levensgevaarlijke overtocht (alleen al in juni en juli verdronken naar schatting 720 mensen ergens tussen de kust van Libië en de Zuid-Europese stranden). Koopvaardijschepen, “zeker vijf”, passeren maar stomen door zonder iemand op te pikken, al is dat een verplichting volgens de internationale zeecode.
De in totaal 141 migranten, onder wie 69 minderjarigen, werden uiteindelijk gered door het schip Aquarius van de hulporganisaties SOS Mediterranée en Artsen Zonder Grenzen. Een deel van hen had 35 uur hulpeloos rondgedobberd in een houten bootje zonder motor. De hulporganisaties zeggen dat de koopvaarders mogelijk geen drenkelingen meer oppikken uit vrees dat ze dan niet meer in een haven binnen mogen.
Zo riskeren mensen in de Middellandse Zee dus te verdrinken, zelfs als ze worden opgemerkt.
Dit is helaas alleen maar een nieuw hoofdstukje in het horrorverhaal van de migranten die vanuit Libië Europa proberen te bereiken.
De 141 geredde migranten zijn nu geen speelbal meer van de golven, ze hangen verder af van de grillen van de Europese landen. Italië heeft de deur eerder al ferm dichtgeslagen voor alle bootvluchtelingen. Spanje wil niet opnieuw redder zijn voor opvarenden van de Aquarius, de Zuid-Franse haven Sète is bereid het schip te laten aanmeren, maar alleen op voorwaarde dat Frankrijk zich over de opvarenden ontfermt. Die kans is klein. Macron heeft tot nu altijd de andere kant uitgekeken wanneer schepen met migranten zich aanmeldden. De Europese Commissie probeert met verscheidene lidstaten een akkoord te bereiken over de verdeling van de migranten, maar dat wordt elke keer moeilijker.
Ook België doet deze keer niet mee. “Artsen Zonder Grenzen houdt beter op met deze praktijken. Iedereen hier afzetten, maakt het alleen maar erger,” zei staatssecretaris Theo Francken (N-VA) aan de krant De Tijd.
Iedereen wijst naar iedereen, de ngo’s weigeren de migranten terug te voeren naar een hopeloos onzeker lot in Libië en Europa mist voorlopig de slagkracht om tot een duidelijke aanpak te komen.
De patstelling is totaal, maar moeten we die mensen daarom een tweede keer aan hun lot overlaten?
