We schrijven 2015. De Nekka-nacht vond voor het eerst niet plaats in het Sportpaleis, maar een goede honderd meter verder in de kleinere Lotto Arena. Ik was net een jaar bezig als muziekrecensent voor deze krant, en een bevriende journalist troonde me mee naar de backstageruimte.

“Kom Floor, we gaan eens goeiedag zeggen aan de artiesten.”

“Goeiedag zeggen aan de artiesten? Die hebben toch geen idee wie ik ben?”

“Dat zullen we gauw weten.”

De eerste die we tegen het enthousiaste lijf liepen, was Bart Peeters. Mijn concullega stelde me aan hem voor. Bart gaf mij een hand en zei – ik zal zijn woorden nooit vergeten – “Ha, Floor Deckx. Ik ken u!” Ik kwam thuis en zei tegen mijn man: moet je nu eens wat weten, Bart Peeters leest mij! De dagen daarna liep ik op wolkjes.

Fast forward naar Het perfecte plaatje, het televisieprogramma op Play 4 waarin bekende Vlamingen ingewijd worden in de kunst van de fotografie. De kandidaten kregen de opdracht om de perfecte festivalfoto te maken op Dranouter. Presentator Manu Van Acker nam kandidaat Julius Persoone mee naar de backstageruimte om het onderwerp van zijn foto te ontmoeten: Bart Peeters.

Drie keer raden wat Bart Peeters tegen Julius Persoone zei ...

Ik las ergens dat acteur Jeff Goldblum een gelijkaardige tactiek hanteert. “Oh, dus jij bent dé (vul een naam in). I’ve heard so much about you!” is zijn vaste gespreksopener. Verdorie, dacht ik, diezelfde truc heeft Warre Borgmans een keer op mij toegepast.

Gaandeweg begon het me te dagen. Het is ongetwijfeld een beschermingsmechanisme. Met een bekend gezicht word je nu eenmaal vaker dan gemiddeld aangesproken. De mensen die jou benaderen, al dan niet met schroom, verwachten steevast dat je sympathiek bent. Je hebt als bekende Vlaming dus maar best een ijsbreker klaarzitten, of een grapje, of een compliment. In elk geval íéts wat de ander een goed gevoel bezorgt.

Ik kan u vertellen dat zo’n goed gevoel over een ontmoeting met een bekende mens lang kan aanhouden. Soms zelfs negen jaar.

Lees ook

 Wat als je op reis de taal niet spreekt? Wouter Deprez grijpt dan maar naar de mimiek van DDT