Wat vonden we van Rineke Dijkstra in De Pont?

Felix Jansen (74) en Ton Duisters (66)

Oud-onderwijzer en voorheen werkzaam in speciaal onderwijs

Ton: ‘Die groepjes kinderen zijn zo aandoenlijk… ze zijn geen kleine kinderen meer, maar ook nog geen pubers. Je ziet hun onzekerheid over de ontwikkelende lichamen. Zo van: ik weet niet wat ik met mijn veranderende lijf aan moet. Andere portretten hebben weer iets stoers, of juist ernstige blikken. Dijkstra heeft niet per se mooie mensen uitgekozen, maar daarom zijn dit juist authentieke portretten.’

Els van Aken (74)

Zonder beroep

‘Mijn man is onlangs overleden. Ik kon weer eens naar mijn oudere zus in Tilburg nu het zorgen voor hem is weggevallen. Ik dacht: ik ben nu toch in de buurt van De Pont. Ik ben Dijkstra-fan en kende al een paar portretten. Ze intrigeren me. Waarom? Ze zijn prachtig. Zo simpel, maar toch zo spannend. Je gaat de blikken bestuderen en verwondert je: hoe zitten ze in hun vel? Dat boeit me echt. En het doet me aan mijn eigen kleinkinderen denken.’

Amel Omar (22)

Studente beeldende kunst

‘Mooi is altijd zo flauw om te zeggen, hè? Oké, nieuwe poging. Ik vind de portretten indrukwekkend. Ik kende de fotoreeks al wel, maar had hem nog nooit gezien. De blikken zijn oprecht. Het gemaakte van het poseren is weggelaten. Dat zie je terug aan de onderuitgezakte houdingen. Volgens mij wachtte Dijkstra net zo lang totdat er een pure foto uit zou rollen. Wat ik eruit opmaak, is dat dit een reactie is op de commerciële maatschappij, waarin iedereen maar een volmaakt mens moet zijn. Je zou niet constant bezig moeten zijn om aan het ideaalbeeld te willen voldoen, vind ik. Deze expositie laat de onzekerheid van mensen zien.’