Evi Van Acker: "Mijn trainings-apps gooi ik nog niet weg"

Evi Van Acker, strookt jouw telefoon met de persoon die hier voor me zit?

“Dat denk ik wel, ja.”

Staan er rode bolletjes op het beginscherm?

“Geen. Alle mails en sms’en zijn beantwoord.”

Ben je een controlefreak?

“Een freak niet, maar ik heb de boel wel graag op orde.”

Gebruik je een stappenteller?

’Ja. In New York raak je op een dag makkelijk aan 20.000 stappen, heb ik onlangs gemerkt.’

Je bent gestopt met zeilen. Hoe uit je nieuwe leven zich op je telefoon?

“Ik heb nu Fruit Ninja Free, Sonic Forces en Subway Surfers. Daar is mijn metekindje verantwoordelijk voor.”

Wat is je Spotify-mood?

“Dat bepaalt het volk dat over de vloer komt. En dat zijn er nu meer dan vroeger. Meer tijd, meer volk, meer muziek.”

Wil je een ‘normaal’ leven?

“Ik zou niet goed aarden in een nine-to-five-leven. Het vorige leven was speciaal, het nieuwe hoeft ook niet normaal te zijn.”

Gebruik je apps om je leven te becijferen?

“Vroeger wel. Als profatlete schreef ik iedere ochtend mijn gewicht op, het aantal uren slaap en mijn rustpols. Ik kreeg ook telkens trainingsschema’s door van mijn begeleider en wist meteen wat te doen die dag. Die apps – TrainingPeaks en Polar Flow – staan nog altijd op mijn telefoon. Ik duw ze naar de achtergrond, maar ik wis ze niet. Nog niet. Om de één of andere reden wil ik mijn vorig leven niet zomaar ­bannen.”

Is het moeilijk om die controle los te laten?

“Neen. Eerder een opluchting.”

Welke app check je dagelijks?

“WeatherPro, nog zo’n overblijfsel van mijn carrière. Als zeiler moet je het weer zo goed mogelijk kunnen inschatten. WeatherPro hielp me daarbij. En ik kijk ’s ochtends nog altijd hoe het weer van uur tot uur verandert. De ADAMS-app open ik ook nog steeds. Daarop moet je als profatleet iedere avond noteren waar je slaapt, waar je traint en aan welke wedstrijden je deelneemt, opdat dopingcontroleurs kunnen langskomen. Ik ben nu gestopt met zeilen en vermoed dat ik er gauw mee kan stoppen, met die ADAMS-app. Uiteindelijk was dat behoorlijk ingrijpend, altijd weer moeten aangeven waar je bent. Maar je doet dat op automatische piloot. Blij dat ik er binnenkort wellicht vanaf ben.”

Waar droom je van?

“Van een nieuw doel.”

Waarom?

“Omdat dat zin geeft aan je leven. Ik ben een foodie. Lange tijd droomde ik van een eigen bar: brunch, lunch, dat soort dingen. Die droom zit even in de koelkast.

“Het nieuwe doel is de kwarttriatlon van Lissabon. Het ­eerste project waar ik mijn schouders onder zet sinds mijn afscheid. In samenwerking met Energy Lab ga ik zestig mensen van over de hele wereld begeleiden en motiveren om de finish te halen. Corporate wellbeing, ik kijk ernaar uit.”

Waarvan ben je verlost?

“Ik heb trainen nooit als een verplichting ervaren, maar nu kan ik wel naar New York ­vliegen om in de straten te ­verdwalen, zonder dat ik aan het weer, het trainingsschema en de wedstrijd moet denken. En kaartjes sturen, dat kan ik nu ook. Met de Mobile Postcard-app van bpost. Foto nemen, doorsturen en zij doen de rest.”

Hoe voel je je nu?

“Bevrijd. Na de Spelen van Rio nam ik geen lange ­rustpauze en deed gewoon verder. Tot mijn lichaam zei: genoeg, het is op. Waarna ik ermee stopte en daags nadien opstond en dacht: euh, fuck, en nu?”

Sport je nog?

“Ik heb een fitnessabonnement bij Venice Beach, in de Ghelamco Arena. Maar ik moest me aanvankelijk forceren om ernaartoe te gaan.”

Mis je het water?

“Ja, maar ik mis mijn vorig leven niet. Mensen kijken vreemd op als ik dat zeg.”

Wil je rond de wereld zeilen?

“Dat kan ik niet aan.”

Waarom niet?

“De Volvo Ocean Race (zeilwedstrijd rond de wereld, red.) is nu bezig. Ik ken een paar deel­nemers en volg de wedstrijd via de Volvo Ocean Race-app. Het klinkt fantastisch: zeilen rond de wereld, maar het is zo zwaar dat je weken tot maanden moet recupereren. Zeilster Carolijn Brouwer (ex-wereldkampioene, red.) heeft geen gevoel meer in twee tenen na een ijskoude etappe. Ik functioneer goed in groep, dat wel, maar ik vrees dat mijn lichaam nu even geen zin heeft in extreme uitdagingen.”