Ik ken er die hits ­kakken, ook al raken ze tijdens hun schaarse vakantiedagen niet verder dan een patservilla op Ibiza

Terwijl u dit leest, jogt Robin Pecknold, de frontman van Fleet Foxes, mogelijk door de straten van het Brussels Hoofd­stedelijk Gewest. De band stelt twee dagen lang zijn derde album Crack-Up voor in de AB. Hun laatste concert in Vorst verliep zes jaar geleden eerder nerveus en een tikje chaotisch. Al wisten de Amerikanen met melodieuze winterpracht – tegen alle eigenschappen van de koude zaal in – toch een warme sfeer te creëren. Een hele prestatie, aangezien Vorst Nationaal, zonder mooi vertolkte knusse fluisterliedjes op het podium, doorgaans even gezellig aanvoelt als de buik van een olietanker. Als we de reviews mogen geloven, is Fleet Foxes er live enkel op vooruitgegaan. De zanger voelt zich naar eigen zeggen beter in zijn vel en zoiets helpt.

Als journalisten onvoldoende tijd krijgen voor een diepgravend interview of ze kampen met een acuut gebrek aan inspiratie, schotelen ze rocksterren wel eens ‘een snelle vragenronde’ voor. Vreemd genoeg levert deze luie interviewvorm vaak meer interessante antwoorden op dan existentiële vragen over het leven, de dood en de rol van de producer op het nieuwe album. Wat is jouw lievelingskleur? Geel. Wat ontbreekt niet in jouw koffer als je op wereldtour vertrekt? Sport­schoenen en een bijhorende loopoutfit. De eerste vraag (en bijhorend antwoord) boeit me minder, maar een artiest die tijdens een lange tour elke ochtend zijn loopschoenen aantrekt, verdient meer aandacht dan een 21-jarige punkrocker die ver na de middag uit zijn nest rolt wegens een beer van een kater.

Robin Pecknold loopt met ultraloper en Fleet Foxes multi-instrumentalist Morgan Henderson voor een concert graag de benen van onder zijn lijf. Daar haalt hij rust en energie uit. Liam Gallagher, Lars Ulrich en Johnny Marr doen precies hetzelfde. De ene al fanatieker dan de andere. De voormalige The Smiths-gitarist duwt zijn kilometerteller bijvoorbeeld wekelijks ruim boven de 100 kilometer. Met resultaat. De 54-jarige rocklegende oogt nog steeds fit en scherp. Een indrukwekkende bierbuik behoort op die leeftijd ook tot de mogelijkheden.

Na twee succesvolle albums en vijf triljoen concerten besloot Pecknold zijn leven over een andere boeg te gooien. Tourbussen en hotelkamers beperkten zijn zicht op de échte wereld. Ver reizen en niets zien, slurpt energie. Inspiratie en motivatie moeten van ergens komen. Een piepkleine, ongezellige backstageruimte met zetels uit de kring­loop­winkel werkt na een tijdje deprimerend. Wat heb je aan een tour door Australië als je geen strand, golven en een kittige witte haai ziet?

Na Helplessness Blues (2011) vertrok de Fleet Foxes-frontman met de rugzak naar Panama. Later bezocht Pecknold nog het Everest Base Camp in Nepal en hij bewandelde de spectaculairste routes in de allermooiste natuurparken. De echte fans herkennen invloeden van weidse landschappen in Crack-Up. Anderen horen simpelweg mooie liedjes. Niet elke songschrijver schrijft zijn masterpiece op een surfplank in Nicaragua. Ik ken er zelfs die hits ­kakken, ook al raken ze tijdens hun schaarse vakantiedagen niet verder dan een patservilla op Ibiza. Nummers als ‘Grown Ocean’, ‘Blue Ridge Mountains’ en ‘Ragged Wood’ gaan ergens over. De man die desbetreffende natuurfenomenen bezingt, aanschouwde ze met zijn eigen ogen. Het bijhorende gelukzalige gevoel deelt hij met ons op muzikale wijze. Al bedoel ik dat minder klef dan het klinkt.

Hopelijk vindt Pecknold een looproute door het centrum van onze hoofdstad die de prachtige (maar levensgevaarlijke) Kalalau Trail in Hawaï benadert. Ik hoorde interessante dingen over het Dudenpark in Vorst en het Albert­park in Molenbeek. Een muzikant die avontuur zoekt, zal het overal vinden. Zelfs in België. Laat de inspiratie stromen.