Elke gevallen renner weet: de gemiste kans doet minstens zoveel pijn als het sleutelbeen

Een ‘oorlogswonde’, zo werd de diepe incisie in zijn rechterbovenbeen omschreven nadat hij er in de tijdrit van de Tour 2019 in Pau mee achter een dranghek was blijven haken. Geluk bij een ongeluk toen, voor Wout van Aert, was dat hij niets had gebroken. Dat is nu wel even anders. “Deze letsels zie je enkel bij zware verkeersongevallen”, zegt bondsdokter Kris Van der Mieren.

Voor een vergelijkbare val met desastreuze gevolgen moeten we niet zo ver terug in de tijd. Op 16 mei 2023, in de openingsetappe van de Vierdaagse van Duinkerke, ging Arnaud De Lie in Abbeville neer in volle massasprint. Geraakt aan borst- en sleutelbeen, gebroken rib en klaplong.

“Une belle chute”, noemde de Ardense boerenzoon het ietwat sarcastisch. “Die eerste anderhalve week erna kon ik echt niets, ik voelde me geradbraakt. Ik probeerde papa wat te helpen in de stallen, maar verder dan een paar keer raakte ik niet.”

Vintage wielrenners: sneller dan voorzien kroop De Lie weer op het zadel. De voorspelde zes weken werden er vijf.

Lampaert in Algarve

Net als Van Aert brak Yves Lampaert in 2016 zijn borstbeen, helemaal boven aan de hals. Dat was op de openingsdag van de Ronde van de Algarve. Die diagnose kwam niet meteen aan het licht. “Ik koerste er nog vier dagen mee verder”, zegt de West-Vlaming. “Ik denk dat de fysieke pijn vergelijkbaar is met een ribbreuk. Draaglijk, als ik niet bewoog, maar hoesten en in putten rijden was werkelijk de hel.”

Ook Lampaert zat heel snel opnieuw op de fiets. “Maar elke breuk is anders”, werpt hij op. Dat hij zijn klassieke voorjaar na Tirreno-Adriatico dat jaar alsnog de mist zag ingaan, had te maken met een achillespeesblessure.

Dan vertoonde Leif Hostes noodlot in 2005 meer parallellen. Een gebroken borstbeen in Parijs-Roubaix trok een dikke streep door zijn voorjaar en Giro. “De lucht die ik door de druk, de schok, had binnengekregen nestelde zich bovendien tussen mijn longen en longvlies”, herinnert hij zich. “Daardoor zat ik in de halsstreek en op mijn rug met ‘luchtbellen’, die het risico op een klaplong verhoogden. Ik moest voorzichtig zijn die eerste dagen.”

Volgens Hoste valt ook de hinder van brand- en schaafwonden niet te onderschatten. “Een lichaam verbruikt veel energie om daarvan te herstellen. Van Aert gaat niet bepaald leuke nachten tegemoet. Ik heb de beelden nog eens goed bekeken. Die rug! Hij ligt voor een kwart open. Dat hindert serieus in bed.”

Klop op de kop

Greg Van Avermaet scheurde, na de coronabreak in 2020, in Luik-Bastenaken-Luik een schouderligament, brak drie ribben en een ruggenwervel en liep een lichte klaplong op. “Je kunt totaal niets, wat op zich niet hoeft. Het voorjaar is toch onverbiddelijk voorbij. Alles valt stil op zo’n moment. Voor je weer tot wat oefeningen komt of deftig kunt fietsen, ben je makkelijk drie à vijf weken verder.”

Veel meer invloed had zijn sleutelbeenbreuk in de Ronde van Vlaanderen 2016, vindt hij. “Niet zozeer fysiek, wel mentaal.”

Wat ons naadloos brengt bij wellicht het grootste leed van zo’n crash. “De klop op de kop”, zoals Van Avermaet het noemt. Intuïtief kruipt hij in het hoofd van Van Aert. “Maanden aan een stuk stoom je jezelf klaar voor een bepaalde koers of periode. Je wéét dat je er heel dicht bij zal zijn. En dan, in drie seconden, is alles weg en kun je van nul beginnen. Frustrerend.”

Zeer herkenbaar voor Hoste. “In mijn geval waren de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix verschilmakers. Mijn seizoen stond of viel ermee. Bij Van Aert speelt het stilaan ook mee dat de kansen niet meer terugkeren. Niet dat het afbreuk zou doen aan zijn schitterende palmares, maar natuurlijk wil hij als Belg de Ronde eens winnen. Alleen: de concurrentie wordt er niet minder op. En hij niet jonger.”

Het is de reden waarom de opgave na zijn covidbesmetting in de Giro 2023 er bij Remco Evenepoel mentaal nog feller inhakte dan de op zich al zware revalidatie van zijn bekkenbreuk, dubbele schaambeenbreuk en gekneusde longen na de ravijnduik in de Ronde van Lombardije, drie jaar eerder. Plots ontglipte hem de vrucht van alle opofferingen en geïnvesteerde energie.

Hoste: “In een eerste moment zit je in zak en as. Het duwt je in een staat van ontreddering en machteloosheid. Je weet het niet meer. Het is een verwerkingsproces. Voor Van Aert zit dat er nog aan te komen. Nu zondag en de zondag nadien. De dagen waarop je rechtstreeks wordt geconfronteerd met je grote doelen.”

Olympisch goud

Van Avermaet heeft een flashback naar 2016. “Ik viel in een soort leegte, waarbij het heel moeilijk was om de knop om te draaien. Ik herinner me dat ik met Parijs-Roubaix in de speeltuin onze dochter stond te duwen op de schommel en dacht: wat doe ik hier? Allemaal mooi hoor, daar niet van. Maar in zo’n ‘heilige week’ is dat niet waarom je coureur bent geworden. Je wilt daar deel van uitmaken en wedstrijdbepalend zijn.”

Tijd heelt wonden. Het zal bij Van Aert niet anders zijn, verwacht Van Avermaet. “Goed rusten en herstellen. Het proberen een plaats te geven, hoe lastig het ook is. Over tien, vijftien dagen zal hij alweer anders denken en nieuwe doelen stellen. Dat is het grote voordeel dat wielrennen altijd biedt.” Olympisch goud, bijvoorbeeld, net zoals Van Avermaet in Rio de Janeiro. “Dat zou fantastisch zijn. Daar kan hij zich aan optrekken.”