Aan de ketting: Langs onvermijdelijke snelwegen

Daar sta ik dan. Station Dordrecht, dinsdagochtend. Vertrekpunt voor de zevende etappe van de fietsestafette van deze krant. Via onze volgers op Instagram verneem ik dat een route naar Zeeland zeer gewenst is. Wie ben ik dan om dat te negeren. Maar ... het is wel een stevige trip. De temperatuur is aangenaam met 23 graden, het is een beetje bewolkt.

Bij kringloopwinkel Nieuwe Hoop aan het Eemsteynplein lees ik op het raam een A4’tje met de tekst: ‘Ivm Vakantie 3 aug. geen Koffie met cop’. Bedrijfsleider Ferry den Hartog grijnst als ik vraag wat het betekent. ‘Oh, die cop, dat is de politie. Die houdt hier vaak spreekuur’, zegt hij, wijzend op de buurthuisfunctie van de winkel waar Jan en alleman elkaar ontmoet. Hij vertelt dat de winkel draait om het verspreiden van Gods liefde. ‘Geef mensen en spullen een tweede kans, daar gaat het om.’ Banken, kleren, servies en lampen: het is er allemaal. De opbrengst gaat naar gebruikers van de lokale voedselbank: zij kunnen elke maand een tegoedbon van een tientje besteden bij de Nieuwe Hoop.

Een paar kilometer verderop zit Nami Kücuk op een bank in het park, iets onderuitgezakt. Hij is schoonmaker, vertelt hij. Nu de leerlingen van het Da Vinci College weg zijn, zet hij de linoleumvloer in de was. Of hij geniet van zijn werk? ‘Het is gewoon werk hè.’ Hij is ‘vijf keer opa’, vertelt hij. Pas dan gaan zijn ogen glimmen. ‘Daar geniet ik van.’

parallel langs de A16

Na de nodige kilometers in de stad kom ik in uitgestrekte weilanden met mais terecht. Langs de berm staan kleurige veldbloemen. In de verte slingert de snelweg A16. Die zal ik helaas nog vaak van dichtbij zien gedurende de rit, door er stukken parallel langs te rijden. In de bocht van een snelweg zijn sporen te zien van een recente bermbrand door de droogte. Gek dat niet alles zwartgeblakerd is. Bij boerderij Den Engel hangt een bordje op het hek waarop staat dat je er kerstbomen kunt afhalen. En dat in juli, mooi op tijd. Onderweg kom ik diverse oorlogsbunkers tegen. In eentje neem ik een kijkje. Met een trapje kom je op een verhoging en steek je net je hoofd uit het dak. Ik verlaat Zuid-Holland en duik met de oversteek van de brug over het Hollands Diep Noord-Brabant in. In de verte ligt het haven- en industriegebied van Moerdijk, waar in januari 2011 een enorme brand was bij Chemie-Pack.

De sproeier aan de andere kant van de snelweg maakt mij wat nat. Dankzij de wind. Lekker! Na een korte stop en een handje zoete bramen geplukt te hebben, reis ik door, helaas weer langs de snelweg, nu de A17. Ik besluit van de route af te wijken en beland in het agrarische, uitgestorven dorp Standdaarbuiten. Op de Markt vertelt visboer Gerben Kreukniet dat de inwoners ‘echt Brabants volk zijn, over het algemeen totaal niet stug. Ze zijn altijd in voor een grapje en een visje, dat is belangrijk’. Klant Marion Dingley weet waar de naam Standdaarbuiten vandaan komt: ‘Het heeft te maken met de Elisabethsvloed in 1421, toen ontstond het dorp uit zandhopen. Er werd gesproken van ‘Zand daarbuiten’, van buiten de dijken.’

Ik vervolg mijn weg via het Galgepad – bijzondere naam – en kom weer tussen de weilanden terecht. Na een tocht door Roosendaal tref ik in Heimolen de 75-jarige Gerard Kamp, die net de krant uit de brievenbus haalt. ‘Groen, ruimte, buiten en privacy’, somt hij de voordelen van zijn woonplek op. Vandaag heeft hij met zijn kleinzonen gespeeld in de naburige speeltuin. ‘We wilden eigenlijk zwemmen, maar het water staat te laag.’ Via de brug over het Schelde-Rijnkanaal, de vaarroute tussen Antwerpen en Rotterdam, beland ik in Rilland, bij de biologische winkel van Juultje Voley. Ik ben dan bijna in Krabbendijke, mijn eindbestemming vandaag. ‘Nog maar twee heuvels, dan ben je er’, vertelt ze, terwijl ze mijn bidon vult met water. Haar winkel loopt goed, vertelt ze, terwijl ik bijna over een knalgele aubergine struikel. ‘Brabanders, Belgen, Zeeuwen en vakantiegangers, ze komen allemaal langs. Het levert altijd leuke gesprekken op.’

En dan, Krabbendijke. Blij dat ik er ben. Janneke van Rees, die er al 32 jaar woont, geniet van het dorpse karakter. ‘Iedereen staat voor elkaar klaar.’ Dagjesmensen hebben er weinig te zoeken, meent ze. ‘We hebben een klein strand, maar daar stinkt het vaak door laag water.’