Met tranen in de ogen en bibberende stem: zo vergaf Elisabeth haar vader de Kasteelmoord op haar man

Met tranen in de ogen en met bibberende stem ging Elisabeth Gyselbrecht achter de microfoon staan.

“Ik wens jullie te zeggen dat ik Stijn ongelooflijk graag heb gezien, uit de grond van mijn hart. Hij zal altijd een heel belangrijke plaats in mijn hart hebben. Hij leeft verder in onze vier kinderen. Maar ik kan niet ontkennen dat ik verblind was door mijn liefde voor hem. Had ik toen geweten wat ik nu allemaal weet, dan had ik andere beslissingen genomen.”“Ik begrijp waarom mijn vader zo ongerust was. Ik begrijp waarom hij zich zorgen maakte om mij en vooral om zijn kleinkinderen. Ik kan hem vergiffenis schenken. Omdat ik weet dat wat hij gedaan heeft, niet uit ­eigenbelang was. Maar omdat hij zijn kleinkinderen wilde ­beschermen. Daarom wil ik hem vergiffenis schenken.”

Aan de overkant van de zaal zat André Gyselbrecht, ook al met tranen in de ogen. Hij knikte voorzichtig.

“Heb je het gehoord, André? Ze heeft je vergeven”, zei advocate Els Gauquie. “Zwakke mensen zoeken wraak, en sterke mensen vergeven. Nu wel, na zes jaar.”

“Dit wil niet zeggen dat ze van kamp is veranderd”, benadrukte Luc Arnou, haar andere advocaat. Hij verwees naar het telefoongesprek dat de advocaten van de familie Saelens een dag eerder hadden laten horen. “De Elisabeth die u vandaag ziet, is niet meer de Elisabeth van toen.”

“Na de verdwijning werd ze meegetroond door de familie Saelens. Ze was daar dankbaar voor. Maar ze werd voor de keuze gezet: je bent welkom, maar dan moet je met je familie breken. Dat wilde ze niet. Ze koos de onafhankelijkheid. Er is een ontvoogding gevolgd. Van de ­familie Saelens, maar ook van haar vader.”

“Ze is zelf op zoek gegaan, met één doel: de waarheid vinden”, zei Els Gauquie. “Ze belde zelf naar Serry (tussenpersoon, nvdr.), om hem te ondervragen. Ze trok naar Australië, naar India. En ze belde haar vader, om hem tot antwoorden te dwingen. Liever gekwetst door de waarheid dan getroost door de leugen. Ze werd de hoofdinspecteur in haar eigen onderzoek, en de rechter van haar vader.”

Wel kasteel, maar niet werken

Zo ontdekte Elisabeth ook dingen over Stijn Saelens die ze tijdens haar huwelijk nooit te weten was gekomen. Het beeld dat meester Gauquie van dat huwelijk ophing, was ontluisterend. “Stijn Saelens richtte een bouwbedrijf op, maar hij beëindigde geen enkel project zonder kleerscheuren. Hij ging aandelen verhandelen, maar verloor binnen de kortste keren een massa geld. Hij kocht een kasteel. Hij ging niet meer werken, en het gezin draaide op de inkomsten van Elisabeth.”

En hij ging zich vreemd gedragen tegenover de kinderen. “Tot er sprake was van kindermisbruik, en Stijn therapie weigerde. Hij wilde naar Australië. Elisabeth wilde graag geloven dat Stijn zo niet was. Ze wilde haar huwelijk redden, en haar gezin samenhouden.”

“Ze is er lang van overtuigd geweest dat hij de juiste man was voor haar”, zei Gauquie. “Eigenlijk sleurde hij haar de afgrond in. Stijn was ziek, en hij zag niet dat hij verkeerd bezig was. Zij zag enkel de bemoeienissen van haar vader. Ze dacht dat hij haar het geluk niet gunde. Ze kwam in opstand tegen haar vader, omdat ze niet wilde geloven dat Stijn gevaarlijk was.”

“Hoe Stijn aan zijn einde is gekomen, dat is voor haar moeilijk te aanvaarden. Iemand naar het leven staan, dat druist in tegen alles waar die man voor staat. De twee belangrijkste mannen in haar leven hebben haar héél erg teleurgesteld.”

Dat ze in 2016 ontdekte dat Stijn als 12-jarige in de psychiatrie was opgenomen, gaf de doorslag. “Vader Saelens had zich versproken. Als een pitbull is ze er achteraan gegaan.” Uit de stukken die ze met veel moeite in het dossier kreeg, blijkt dat Saelens als 12-jarige al “neigingen tot seksuele preoccupatie had”.

“Al die jaren is dat achtergehouden. Ook toen het kindermisbruik naar boven kwam. Als Elisabeth dat had geweten, had ze Stijn verlaten. Dan was André Gyselbrecht niet wanhopig geworden.”

“Elisabeth Gyselbrecht vraagt voor haar schuldige vader een menselijke straf”, besloot Gauquie.

“Als het van de kinderen afhangt, mag opa naar huis”

“Ondanks de gruwel stellen de kinderen het goed”, zegt advocaat Rik Demeyer. Hij werd door de rechtbank als voogd aangesteld. Hij hield niet alleen contact met de kinderen, nu tussen acht en dertien jaar oud, en met Elisabeth en haar nieuwe partner. Maar ook met de grootouders langs beide zijden.

“Dat is grotendeels de verdienste van Elisabeth. Ze heeft haar uiterste best gedaan om hen door de barre tijden te loodsen. Ze verzwijgt Stijn Saelens niet, ook niet nu ze een nieuwe partner heeft. Overal in het kasteel staan foto’s van hem.”

“De kinderen weten wat hun grootvader bekend heeft, dat heeft ze aan hen uitgelegd. Maar in die uitleg zat ook haar eigen overtuiging en visie. Ik heb daar een bepaalde moeite mee.”

De kinderen hebben contact met de grootouders langs moeders kant: vatie zoeken ze op in de gevangenis. “Dat is traumatisch. Ze zien André doodgraag. Van hen mag hij vanavond al naar huis.”

“Met de andere groot­ouders is het contact ­verbroken. Ik stel vast dat de kinderen daaronder ­lijden. Ook dat is op rekening te schrijven van de daders.”

Uiteindelijk richtte hij zich tot André ­Gyselbrecht: “Kindermisbruik is weerzinwekkend. Maar als u die moord nog steeds ziet als de enige uitweg die er was: dan zit er iets fout. Vroeg of laat zullen uw kleinkinderen oud genoeg zijn om u vragen te stellen. Over de moord. Dan zal u hen antwoorden moeten geven.”