Standpunt
1 mei, een feest met alleen maar cadeaus: “Doen alsof er nog ruimte is voor extra uitgaven, is de kiezer bedriegen”
Oké, 1 mei is een feest, en daar horen cadeautjes bij. Maar als je die wilt uitdelen, moet je ze ook kunnen betalen. Dat leek voor de meeste partijen op minder dan zes weken voor de verkiezingen geen enkel probleem.
De volgende Belgische regeringen zullen volgens de nieuwe begrotingsregels van de Europese Unie 3,4 miljard per jaar moeten besparen over een periode van zeven jaar. Dat is geen aangename boodschap om op een feestdag mee uit te pakken, dat is waar, maar doen alsof er nog ruimte is voor extra uitgaven is de kiezer bedriegen.
Van Groen krijgt iedereen 25 dagen vakantie, Vooruit verhoogt de minimumlonen, PS verhoogt de lonen in het algemeen, Vlaams Belang geeft 239 euro netto aan wie werkt ... CD&V kan volgende week op Rerum Novarum extraatjes beloven. Alleen N-VA hield zich stil. Bart De Wever heeft zondag op het partijcongres een gitzwart toekomstbeeld geschetst. De schuld van de ontspoorde begroting legde hij – terecht – bij de Vivaldi-regering en hij haalde zoals gebruikelijk vlijmscherp uit naar de PS.
Uithalen deden ook de sprekers op 1 mei. Harde woorden horen eigenlijk niet bij een feest, maar ze vielen in groten getale. Iedereen ging voor het eigen gelijk en voorspelde de ergste rampspoed als het programma van de tegenstander zou worden uitgevoerd.
Het Feest van de Arbeid heeft een wrange nasmaak. De financiële situatie van het land is desastreus en we zitten op alle bestuursniveaus met grote problemen, zoals de onbetaalbare pensioenen, de vergrijzing, de problemen in het onderwijs … Alle partijen zijn het erover eens dat hervormingen nodig zijn, maar iedereen heeft zijn eigen hervormingen, die in de meeste gevallen géén deel uitmaken van een consistent plan.
En dan is er ook nog de belabberde economische situatie in Wallonië. Die was tijdens de 1 meiviering de olifant in de kamer. Geen enkele Vlaamse partij, behalve N-VA en Vlaams Belang, heeft verwezen naar de lage werkzaamheidsgraad in Wallonië en Brussel, of naar de precaire financiële situatie van beide gewesten. Conner Rousseau waarschuwde dan wel voor de nefaste gevolgen van een splitsing van België, maar zweeg zedig over de onbetaalbare eisen van zijn Waalse PS-collega Paul Magnette. In De Afspraak dinsdagavond kwam ook Frank Vandenbroucke niet verder dan: “We zullen streng moeten zijn voor Wallonië.” Magnette zal bang zijn.
Hoewel dit soort gedrag normaal heet te zijn in de aanloop naar de verkiezingen, belooft het weinig goeds voor de toekomst. Er zal met weinig geld hervormd moeten worden. Dat kan alleen als partijen de waarheid onder ogen durven zien, samenwerken en hun handen vuilmaken. We kunnen alleen maar hopen dat de sprekers van 1 mei na de verkiezingen tot dit inzicht komen.
