Ik kijk uit naar het moment dat het niet herkennen van gezichten en namen erkend wordt als beroepsziekte

Ik weet niet wat het is, maar als het op handen schudden aankomt, lijk ik wel een onhandige octopus die verstrengeld geraakt in zijn eigen tentakels. Mijn hand duikt op tussen andere handen die naar mekaar reiken, ik sla domweg mensen over of volg de foute volgorde en vergeet de dames als eerste de hand te schudden. Het is geen zicht, een echte sociale handicap. Op meer dan een vlak zou ik een waardeloos politicus zijn. Zo is een van de grootste kwaliteiten van een politicus dat zijn of haar geheugen een fichebak van namen, gezichten en familiesituaties lijkt. Ik heb dat absoluut niet. Mensen die jaren voor mij gewerkt hebben, met wie ik school heb gelopen of die ik een week daarvoor zag: hun gezicht is voor mij een raadsel, laat staan dat ik mij de bijbehorende naam herinner. Ik heb eens oneindig in mijn geheugen zitten spitten naar de naam van een direct familielid. Dat lijkt een vroege vorm van Alzheimer, maar ik had dit al op jonge leeftijd. Zo maakte ik ooit mee dat ik een nieuw verschenen boek handtekende voor mijn medewerkers. Oog in oog met een van mijn trouwe secretaresses, kon ik mij ineens met de beste wil ter wereld haar naam niet meer herinneren. Met de smoes dat ik een dringend telefoontje moest plegen maakte ik mij uit de voeten, zocht haar naam op en heb toen mijn best gedaan om de meest persoonlijke boodschap ooit te schrijven. Dat persoonlijke, dat onthoud ik nochtans wel. Vanaf het moment dat men mijn geheugen opfrist over waar we mekaar van kennen of in welke omstandigheden we mekaar gesproken hebben, kan ik uitgebreid herinneringen ophalen over ons gesprek. Ik herhaal moeiteloos details uit de conversatie, hoe de ruimte waar we waren eruitzag, wat we aten en dronken, enzovoort. Vaak word ik dan door mijn verblufte gesprekspartner gefeliciteerd met mijn ongelooflijke geheugen. Zou het opvallen dat ik dan even moet blozen? Ik kijk reikhalzend uit naar het moment dat het niet herkennen van gezichten en namen erkend wordt als beroepsziekte. Niet als iets waarvoor je thuis moet blijven of dat de ziekenkas terugbetaalt. Gewoon een aandoening die kan rekenen op wat begrip en nu en dan op een héél klein beetje medelijden. Soms bekennen mensen mij dat zij hetzelfde probleem hebben. En dat de vrees om als arrogant of ongeïnteresseerd over te komen, ook hen bij momenten verlamt. Als ik u dus niet herken, wees niet boos. Vertel me waar we mekaar ontmoet hebben en wie u bent. En ik vertel u waarover wij gepraat hebben, hoe het decor eruitzag en wat we gegeten en gedronken hebben.