Alle artiesten liegen over hun ware ambities, maar Ron Gallo doet het tenminste op een grappige manier

De laatste Pukkelpop-dag kennen we beter als ‘de dag van Kendrick Lamar’. Dat is enigszins begrijpelijk, want er lopen op onze aardbol weinig artiesten rond wier albums met een Grammy Award én een Pulitzer­prijs worden beloond. Té weinig zelfs.

Ik heb veel sympathie voor Lamar. Tijdens een recent bezoekje aan Compton ontdekte ik de buurt waar hij opgroeide. Wie erin slaagt om met behulp van talent en relatief gezond verstand uit die miserie te verdwijnen, verdient mijn respect.

Anderzijds geef ik wel toe dat ik minder genialiteit zie in het werk van de Amerikaanse rapper dan zijn trouwste fans. We kennen zijn kwaliteiten, maar na enkele nummers slaat de verveling toch toe. Saai is niet het juiste woord, maar Kendrick Lamar omschrijven met termen als ‘spannend’ of ‘gevaarlijk’ vind ik tegenwoordig toch ­enigszins overdreven.

Bij wereldacts wordt er weinig tot niets aan het toeval overgelaten. Alle informatie inzake de setlist en de licht­show van vanavond vind je probleemloos op het internet. Er zal niets fout lopen, geloof mij.

Gelukkig staan er op de laatste Pukkelpop-dag weer een hoop artiesten klaar die deze eigenschappen wel nog steeds bezitten. Je ziet hen niet nood­zakelijk shinen op het hoofdpodium, maar wel in een van de tenten eromheen. Zo kijk ik vandaag bijvoorbeeld hartelijk uit naar het optreden van Ron Gallo in de Lift. De muziek van de ­rocker uit Philadelphia wordt soms omschreven als garage­punk, maar gelukkig gaat het veel breder dan dat. Zijn liedjes zijn geestig en snedig. De gloednieuwe single ‘It’s All Gonna Be OK’ klinkt zelfs als een poppy rock­hitje, mochten de laatste 50 seconden niet uitmonden in chaotische space­jazz.

Ron Gallo wil zich in de eerste plaats amuseren met zijn vrienden en dat vind ik een prima uitgangspunt voor een muzikant. In de backstage van een groot festival zie je weleens andere ­toestanden. Titels als ‘All the Punks Are Domesticated’, ‘Don’t Mind the Lion’, ‘Emotional Impact for Sale’ en ‘Youtubular’ bewijzen dat hij de nobele ambacht van het songschrijven prima kan relativeren.

Niet elk nummer beschrijft de helse pijnen van de lijdende artiest. Dit wil echter niet zeggen dat hij zijn job niet ernstig neemt. Ron Gallo sleutelt aan zijn liedjes. Hij voelt niet de drang om drastisch te vernieuwen, maar klinkt toch iets anders dan de anderen. Ik zou zelfs de beladen term ‘een eigen sound’ durven gebruiken. Op het vorige album HEAVY META (2017) hoor je zijn kritiek op het huidige muzieklandschap: ‘All risk is paralyzed. Meanwhile, the pop tarts climb the pop charts.’

Het wordt uitkijken naar Stardust Birthday Party, het derde studio­album van Gallo dat er in oktober aankomt. Als we de geestige documentaire Really Nice Guys (die je gewoon op YouTube vindt) mogen geloven, heeft hij recent elke vorm van rockmuziek afgezworen voor een gloednieuwe carrière in de jazz: “Mensen leven in kooien. Jazz is een warme deken voor de ziel. Bovendien bestaan er in jazzmuziek geen verkeerde of valse noten. Jazz is gewoon… jazz.”

Een carrière als professioneel skater behoort naar eigen zeggen ook nog steeds tot de mogelijk­heden. Alle artiesten liegen over hun ware ambities, maar Ron Gallo doet het tenminste op een grappige manier.

Ik verwacht niet dat Gallo voor zijn nieuwe album een Grammy én een Pulitzer­prijs zal ontvangen. Dat wil echter niet zeggen dat hij er geen verdient. Er bestaan weinig blanke rockers die een afro, een scherp gevoel voor humor en een pittige gitaar­techniek met elkaar combineren. Tijdens een festival­set versta je zijn tongue-in-cheek­teksten niet, maar die kun je volgende week allemaal nog even rustig nalezen. De focus ligt nu op een gepaste, kittige sfeer en geagiteerde gitaargezelligheid voor een gemotiveerd publiek. First things first.

Ik zal er straks staan om 15.05 uur. We spreken af, links aan de PA.

Rock-’n-roll zit weer in de Lift.