Goose op Pukkelpop: gans goed ★★★★☆

Goose is nog altijd Soulwax niet - en dat is hen bij dezen vergeven - maar ze hebben wel hun eigen ‘Nite Versions’. In gansland heet die ‘Nonstop’, en het concept ervan is al even kinderlijk simpel als bij die andere bonkebonk-Belgen: je draait je eigen nummers in een remix en plakt ze één voor één, kop tot kont, aan elkaar. Het resultaat is een aaneensluitend overzicht van eigen werk door de jaren heen - een beschrijving die hier misschien uit een toeristische brochure van een zelden bezocht droogklotenmuseum geplukt lijkt, maar wie het op vrijdag aan den lijve mocht ondervinden weet wel beter.

Want in de Dance Hall kwamen zowel ouwe getrouwen als nieuwer grut hand in hand en in kaplaarzen over uw ruggengraat marcheren. Flarden ‘Low Mode’ speelden haasje over met brokken van ‘British Mode’, tikten het jonkie ‘What You Need’ aan en zetten gezwind de deur open voor het boeketje gebalde vuisten van ‘Bring it on’ - en dat allemaal in één gestroomlijnde beweging, geen naad te voelen. Om al die nukkige kinderen van hen in datzelfde gareel te krijgen, hadden Mickael Karkousse en kornuiten het ene nummer al wat ingrijpender verbouwd dan het andere. Al wie ‘What You Need’, hun laatste plaat uit 2016, gehoord heeft, wist al: Goose bedient zich tegenwoordig liever van de polijststeen dan van de cirkelzaag. Misschien is dat volwassen worden.

Al maakt het eigenlijk niet uit hoeveel nummers wie hier oplijsten: met enige zin voor abstractie kon je ze stuk voor stuk als voorgerechten beschouwen voor ‘Synrise’, het ganse Goose in één nummer gebald, bestaansreden en beginselverklaring in één. Een nummer zo aanstekelijk dat Mickael het niet eens nodig vond er een tekst voor te schrijven. Een meesterzet, zo bleek. Want elke concertganger met ook maar een halve hersenhelft, en zo lopen er ook dit jaar weer een paar rond, kan nu intekenen op de euforiebedeling die ‘Synrise’ heet. Weetje: volgens schimmige deskundigen zou het woord ‘oorwurm’ uit het Duits komen. Of daar ook echt iets van aan is, kunnen we niet met zekerheid zeggen. Maar wat vaststaat: Goose heeft het begrip oorwurm - of: 'Ohrwurm' - wel mooi van een passend deuntje voorzien. In de Dance Hall duurde het vijf minuten - of tien, of twintig. En tegelijk voelde het er aan als twee, maar ook daar durven we geen dure eden op te zweren.

Enfin, veel woorden om te zeggen: Goose was goed.