Helmut Lotti keert terug naar zijn roots: uitverkochte zalen maken wederoptreden

9 mei 2016. In De Roma waagt een handvol Belgische artiesten zich aan eigen versies van klassieke nummers uit de geschiedenis van het Eurovisiesongfestival. Arno is erbij. Pas De Deux, Daan, Isolde Lasoen, Lady Linn, Gregory Fratteur ook. En uit Nederland is Roosbeef overgekomen. Eveneens van de partij: Helmut Lotti, die als een vreemde eend tussen al die alternatieve artiesten staat. Heel eerlijk: erg hooggespannen zijn de verwachtingen niet, want zijn recente platen werden, om het zachtjes uit te drukken, geen grote successen. Maar die avond maakt Lotti een uitstekende indruk. Hij covert Geef Het Op van Clouseau op een manier die aan Ike en Tina Turner doet denken, vertimmert What’s Another Year van Johnny Logan tot het een Elvis Presley-classic wordt en legt heel zijn hart en ziel in All Kinds of Everything, waarmee Dana in 1970 de liedjeswedstrijd won. Hij draagt het nummer op aan Jelle Van Riet, met wie hij op dat moment nog getrouwd is. De reacties van het publiek zijn unaniem lovend, en ook in de recensies achteraf worden de superlatieven niet gespaard. Lotti kán het nog.

Die nacht wordt op het terras van Café Zeezicht uitvoerig nagepraat met een aantal van de artiesten die even daarvoor nog op het podium van De Roma hadden gestaan. Bij Lotti komen er frustraties boven. Hij staat nog steeds achter de platen die hij de jaren voordien gemaakt heeft, maar veel geld heeft hij er niet aan verdiend. Integendeel: nadat hij jarenlang internationaal de grootste zalen heeft gevuld, is zijn carrière in het buitenland helemaal doodgebloed.

En ook in Vlaanderen liggen de kaarten moeilijk. Mijn Hart & Mijn Lijf – waarop hij samenwerkt met Stef Kamil Carlens van Zita Swoon – is een moedige plaat, maar helaas geen goeie. Muzikaal is het een gedurfde stap, met de hulp van topmuzikanten als Nicolas Rombouts van Dez Mona en Bjorn Eriksson, maar de teksten van Humo-journalist Bart Vanegeren klinken gezocht en geforceerd. Bovendien wil Lotti zich profileren bij een ander publiek. Geen gesprekken meer met ‘de blaadjes’, alleen nog interviews met de zogenaamde kwaliteitspers.

Het wordt geen succes. De plaat blijft onverkocht in de rekken liggen en – erger nog – er komen nauwelijks aanvragen voor nieuwe optredens binnen. Terwijl Lotti naar eigen zeggen lééft voor het podium.

De koerswijziging wordt mee ingegeven door literair journaliste Jelle Van Riet. Onder haar invloed wordt Lotti een authentieker mens, die zichzelf niet langer verstopt achter haarstukjes, maar gewoon zichzelf wordt. In interviews heeft hij het over hoe het succes van zijn symfonische Goes Classic-platen op de duur een gouden kooi geworden was.

Pro memorie: Lotti begon zijn muzikale carrière destijds tijdens de Soundmixshow op VTM met een overtuigende Elvis-imitatie, en groeide nadien, in de hoogdagen van Tien om te Zien, uit tot een van Vlaanderens populairste schlagerzangers. Maar de échte doorbraak volgde pas toen Lotti op aangeven van zijn manager Piet Roelen een eerste Goes Classic-plaat opnam. Het werd een doorslaand succes, en het begin van een internationale carrière die hem niet alleen in de Duitstalige wereld, maar ook in Canada, de Verenigde Staten, Australië, Frankrijk en Zuid-Afrika naar de allermooiste zalen bracht. Hij deelde het podium met Montserrat Caballé, Luciano Pavarotti en Placido Domingo. In totaal verkocht Lotti in dik tien jaar tijd liefst dertien miljoen platen, ongezien voor een Vlaamse artiest.

Maar na een reeks Goes Classic-platen, en variaties erop zoals Out Of Africa en Latino Classics, is het even genoeg geweest. Na Time to Swing (2008) gaat de stekker eruit. Na zijn Nederlandstalige plaat volgt Hope, Faith & Love, een plaat waarop hij niet alleen werk van Will Tura en Adamo naar zijn hand zet, maar zich ook waagt aan het repertoire van R.E.M. en Tom Waits.

“Weer zin om Helmut Lotti te zijn”

Ook dit keer blijven de verkoopcijfers achter. Tot Lotti beslist dat hij, om zijn eigen woorden te gebruiken, “weer zin krijgt om Helmut Lotti te zijn.” Er wordt een nieuw platencontract getekend in Duitsland, en een verbouwde versie van Hope, Faith & Love – aangevuld met klassiekers als Bridge over Troubled Water, Hallelujah en My Boy – verschijnt als The Comeback Album.

Dit keer slaat het resultaat wél aan. Helmut Lotti plooit terug op de succesformule van weleer, toert weer met groot orkest én haalt opnieuw de manager aan boord die hem destijds op de kaart had gezet. Het resultaat kent u: Lotti – intussen niet meer samen met Van Riet – staat weer voor uitverkochte zalen in Duitsland, en de vraag is zo groot dat er inmiddels een boel extra data bij werden geboekt. En nu is hij ook klaar voor zijn grote rentrée op de Belgische podia. Eerste halte: de Koningin Elisabethzaal, waar het Goes Classic-verhaal destijds van start ging. De kaartjes voor het eerste optreden, nu zaterdag, waren in een zucht de deur uit. Volgend jaar, op 17 november 2018, staat een extra concert gepland.

Bart Steenhaut