Binnenkijken in een fris verbouwde bloemistenwoning

“Dit huis is altijd in de familie gebleven, samen met de bloemisterij die eraan grenst”, vertelt Stéphanie. “Mijn groot­vader is vroeg gestorven, waardoor mijn vader al op jonge leeftijd mee in het familiebedrijf is gesprongen. Later is ook mijn moeder erbij gekomen. Ze runnen het nog steeds, maar enkele jaren geleden wilden ze toch iets meer afstand nemen en niet meer pal naast hun werk wonen. Dus verhuisden ze naar enkele straten verderop. Drie jaar geleden hebben wij er dan onze stek van gemaakt.”

Echt intrekken was het niet. Stéphanie groeide op in het huis en woonde – op enkele jaren tijdens haar studententijd na – nooit ergens anders.

“Gedurende de 31 jaar dat ik hier woon, heb ik elke kamer al op een verschillende manier ervaren. In de ene kamer sliep ik als baby, in een andere als puber. Toen heb ik, met zicht op de velden van de bloemisterij, nachten zitten blokken. Nu leg ik er mijn eigen dochter in haar bed. En in de derde en laatste kamer slapen mijn man en ik.”

Ook de ruimtes op het gelijkvloers hebben doorheen de jaren verschillende functies gekend. “De zitplaats was ooit de eetplaats. Onze ontvangstruimte was ooit bureau, ooit zitplaats. Onze eetplaats ooit zitplaats. Onze keuken ooit eetplaats. Onze wintertuin ooit keuken en ga zo maar door. (lacht) Het huis groeit mee.”

Stéphanie Vercauteren (31)

- architecte

- woont met haar man Lieven (33) en dochtertje Elsa (2) in Wetteren, nabij Gent

- verbouwde drie jaar geleden haar ouderlijk huis tot haar eigen nieuwe thuis
 

Hoewel het huis vol herinneringen hangt, wilde Stéphanie er een frisse start aan geven. “Bovendien is het altijd in die typisch Vlaamse stijl gebleven. Denk: veel donker geboend hout. Het was tijd voor een update.”

Voornamelijk de benedenverdieping werd onder handen genomen. De vloer en deuren bleven behouden, maar werden gevernist. De achtergevel, waar zich slechts een kleine ­keuken bevond, werd opengebroken. Drie grote portes-fenêtres in accoya trekken nu het licht naar binnen. Omlijst door blauwe regen die dienstdoet als natuurlijk zonnescherm in de zomer.

Een schuifwand scheidt de wintertuin van de keuken en kan naar beide kanten worden geschoven. “Schuif je het helemaal naar rechts, dan kan het aanrecht prima dienen als bar ­tijdens feestjes of gooi ik de groenten uit de moestuin rechtstreeks in de spoelbak zonder dat ik door heel de keuken en het huis moet.”

Stéphanie koos niet voor een vaststaand ­keukeneiland maar voor een kar die ze zelf ontwierp, een verwijzing naar de karren die in de serres van de bloemisterij worden gebruikt. “Makkelijk om te verplaatsen en in een mum van tijd kun je veel meer ruimte creëren.”

Hoewel het nooit Stéphanie haar ambitie is geweest om mee te draaien in de bloemisterij van haar ouders, blijven voor haar de serres een belangrijk onderdeel van het huis. “Ik zie het huis niet zonder de bloemisterij en ­omgekeerd. Het is één geheel. Je ziet al die bedrijvigheid op het veld en dat dwingt je ook meer ­buiten te leven. Het is heerlijk om ’s avonds een wandeling te maken: rond de serre, langs de appel- en perenbomen. Of om met Elsa naar de moestuin te gaan kijken.

“Het bepaalt ook ons uitzicht. Het huis heeft een mooi, eenvoudig basisplan – ­centrale gang met de kamers errond – waardoor je eigenlijk een rondje in het huis kan maken. Je kan de zon doorheen de dag volgen. ’s Morgens zitten we het liefst in de erker in de keuken, waar de zon opkomt. We hebben er een ­ontbijthoekje gemaakt. In de zomer eten we bijvoorbeeld ook vaker in de ruimte die we eigenlijk ook als ontvangstruimte gebruiken voor klanten, daar is het koeler. Maar in de winter eten we in de eetkamer bij de keuken met open haard aan. We leven met de ­seizoenen.”

werkhuisam.be