Direct naar artikelinhoud
Striptips

Van gore kutkabouters tot middeleeuwse superhelden: de strips van de week

Van gore kutkabouters tot middeleeuwse superhelden: de strips van de week
Beeld RV

Een aparte samenwerking tussen twee Belgische grootmeesters, een superheld in het middeleeuwse Parijs, een zogenaamde ‘varsity novel’ en… kutkabouters. Gore, geile en vervelende kutkabouters. Anders gezegd: de strips van de week!

Aquarica 1: Roodhaven ★★★☆☆

Wanneer twee Belgische grootmeesters samenwerken… François Schuiten (De duistere steden), leverde het idee voor dit eigenaardige maritieme avontuur aan Benoît Sokal (Canardo).

Het verhaal: wanneer op het strand van Roodhaven een reuzenkrab opduikt met daarin een blond meisje en de overblijfselen van een oude, bekende vissersboot, schieten de bewoners in paniek. Greyford, de jonge wetenschapper van het Instituut voor Zeekunde, botst op een oud boek waaruit blijkt dat de wereld waar hij op leeft, mogelijk geen vasteland is.

In De Franstalige pers werd de loftrompet gestoken en werd gesproken over ‘groots meesterschap’ en een ‘fascinerend verhaal’. Het zou ook ‘druipen van de romantiek’. Daar valt allemaal best wat voor te zeggen. Aquarica doet zonder meer verlangen naar die oude, klassieke romantische verhalen, ergens aan de toog van een oude vervallen havenkroeg vol afgeleefde zuipschuiten annex zeevaarders. Jules Verne is niet veraf in dit verhaal, en uiteraard wordt er geknipoogd naar Herman Melvilles Moby Dick.

Aquarica 1: Roodhaven ★★★☆☆
Beeld RV

Sokal verdient alle lof voor zijn sfeervol tekenwerk. Hij is op zijn best wanneer hij grimmige koppen, mistige taferelen of de verzopen sfeer van zo’n havendorp aan het witte vel toevertrouwt.

Maar evenzeer is dat alles afleiding om een mak verhaal te maskeren. Het regent immers clichés en toevalligheden. De dorpsbewoners zijn als door een wesp gestoken wanneer ze herinnerd worden aan een oud, dramatisch zeegevecht, en ze reageren in een klassiek patroon dat in slechte verhalen voorkomt: met blinde woede. Fakkel en riek omhoog. Eén ordehandhaver gaat tegen hen in. (Geeuw) En dan moeten de beide hoofdrolspelers elkaar nog wat inniger leren kennen. (Dubbele geeuw). Een knap, bij momenten fascinerend eerste deel, maar twee grootmeesters die zich anno 2018 nog bedienen van zulke clichés en clichépersonages?

Uit bij Daedalus.

Aquarica 1: Roodhaven ★★★☆☆
Beeld RV

De Beul 1 & 2 ★★★☆☆

Superhelden in het Middeleeuwse Parijs? De Franse scenarist Mathieu Gabela laat de Franse hoofdstad opschrikken door een naam die alle Parijzenaars afschrikt: de Beul. Een man die moordenaars kan ontbieden op het moment dat hij wil, om ze vervolgens met een zwaard een kopje kleiner te maken. Iedere Parijzenaar die ook maar iets uitvrat of wil uitvreten, is doodsbenauwd voor de gemaskerde wreker, die zijn executies liefst in vol ornaat, voor een groot publiek, uitvoert.

Gabela laat echter niet zomaar een schurk in rafelig, zelfgemaakt kostuum opdoemen als voorbode van het hele Marvel en DC Comics-superheldenleger dat eeuwen later van zich zal laten horen. Zijn scenario heeft net iets meer om het lijf. Terwijl de Beul eerst nog een zelfverklaarde, eerlijke (en verwaande) ordehandhaver is met een onverslaanbare macht, wordt hij al snel voor het blok gezet door een nieuwe superheld: de Nar. Hij verzet zich tegen de eliminatie van het jongste slachtoffer van de Beul, en wordt plots door heel Parijs op handen gedragen.

De Beul, die dacht een gezant van God te zijn, zit plots middenin een identiteitscrisis. Met talloze flashbacks wordt zijn verhaal verteld. Hoe hij de Beul werd, welke (religieuze) krachten er aan de basis liggen en zijn zogenaamde goddelijke macht niet is wat het lijkt.

De Beul 1 & 2 ★★★☆☆
Beeld RV

De Beul, een drieluik waarvan de eerste twee delen samen verschenen, is een spannend, rauw en origineel verhaal. Knap getekend ook door de vrij onbekende Julien Carette. Hij slaagt er in de sfeer van die tijd voortreffelijk weer te geven en geeft met zijn donkere en grimmige stadsdecors een zeker gelaagdheid aan deze titel. Eat that, Frank Miller.

Uit bij Daedalus.

De Beul 1 & 2 ★★★☆☆
Beeld RV

De witte indiaan ★★★☆☆

Op zijn zachtst gezegd kan je stellen dat Sytse S. Algera, de Nederlandse ex-politiechef, uitgever en hoofdscenarist van zijn eigen Comic Watch, een gedreven man is. Sinds een goed jaar brengt hij in ijltempo de ene na de andere strip op de markt. Vluchtelingen, over het lot van asielzoekers, was misschien wel de opvallendste uit zijn fonds. Nadien volgden onder meer het scifiverhaal Lemuria, en nu is er deze western.

Voor Algera kon het allemaal niet snel genoeg gaan, en dat uitte zich jammer genoeg in zijn scenario’s, de tekeningen van zijn auteursleger en helaas ook de eindredactie. Maar De witte indiaan is een kentering waarin hij alle punten van kritiek ter harte nam - al moet de eindredactie nog beter.

In deze trilogie staat Ptcila centraal, een blanke jonge vrouw die als baby door de indiaan Dubbelveer wordt gered en opgevoed. Niet dat haar integratie binnen de indianenstam echt wil lukken. Maar het wordt erger wanneer de blanken zich met drank en geweren in de stam binnenwerken. Of wanneer Jake, een blanke jonge kerel, wel wat ziet in Ptcila.

De witte indiaan ★★★☆☆
Beeld RV

Indianen die blanken opnemen in hun stam is geen nieuw gegeven, maar in De witte indiaan wordt het geloofwaardig gebracht. Algera blijft echter aanleunen bij de populaire Hollywood-film, niet beseffend dat hij dat ook kan doen met een steviger, uitgebalanceerder verhaal en dito personages. Maar hij is op de goede weg. Dit eerste deel is entertainment. De Filipijn Jake Bilboa verdient lof voor zijn realistisch tekenwerk. Jammer evenwel van de cover. De uitgever was blij dat hij daarvoor Timo Wuerz kon strikken. Geen onverdienstelijk schilder, maar deze cover is behoorlijk saai, onaantrekkelijk en lijkt gemaakt in de jaren 80.

Uit bij Comic Watch.

De witte indiaan ★★★☆☆
Beeld RV

Giant Days ★★★☆☆

Een ‘varsity novel’ speelt zich vooral af op en rond de unief, en concentreert zich eerder op het privéleven van enkele personages dan dat het dieper ingaat op het wel en wee van een faculteit. Dat laatste zou immers een ‘campus novel’ zijn. Zo. Het is maar dat u het weet.

Giant Days kent een aparte ontstaansgeschiedenis: John Allison - jawel, een vent - startte dit meisjesverhaal in 2011 op als een webcomic, gaf het nadien in eigen beheer uit als een reeks van small press-uitgaven en wist het in 2015 als graphic novel te verkopen. Daarbij gaf hij enkel de ideeën aan, het tekenwerk liet hij over aan Lissa Treiman en Max Sarin. Gelukkig maar, want 220 pagina’s van die blauwwitte webcomics zouden alleen maar pijn doen aan de ogen.

Het tekenniveau is dus danig opgekrikt. En hoewel het een eenvoudige, karikaturale tekenstijl betreft, leest het vlot weg. Maar het is een strip gemaakt voor meiden, zoveel mag duidelijk zijn.

Giant Days ★★★☆☆
Beeld RV

Giant Days volgt de drie kersverse universiteitsstudentes Susan, Esther en Daisy, die de bakvissenmentaliteit van het middelbaar nog niet helemaal zijn ontgroeid. Lees: drama op elke straat- en campushoek. Ze hokken samen op een kamer en uiten ongevraagd hun kleinmenselijke kantjes en persoonlijke trekjes. De ene tracht op alle mogelijke manieren haar ex te ontwijken en/of te vernederen, de andere worstelt met haar seksualiteit en dan is er nog een uiterst extraverte meid.

Een graphic novel over het nemen van slechte beslissingen, de liefde, geaardheid, geheimen, leugentjes (om bestwil) en zelfs online shaming. Met zijn allen naar de stripboer, meiden, want er zijn al niet veel strips voor jullie op de markt.

Uit bij De Fontein.

Zeven dwergen ★★★★☆

Het begon met het sprookje Sneeuwwitje uit 1812, nadien kregen zowel de heks als de jager een eigen film. Maar aan de kabouters werden intussen weinig woorden vuilgemaakt. Misschien biedt deze strip het antwoord wel, namelijk omdat het geile, grofgebekte vervelende kutkabouters zijn! Dat is zo althans in Zeven dwergen, een afgerond verhaal uit de conceptreeks 7.

Daarin wordt het echte verhaal van Sneeuwwitje tot op zekere hoogte verteld, maar met een flinke twist die van het sprookje van weleer een versie maakt die wel lijkt te refereren aan de MeToo-beweging, vol seksistische flauwekul en aanrandingen, maar ook vol feministen.

Ja, de boze koningin transformeert in een heks en biedt Sneeuwwitje een giftige appel aan. Ja, de jager krijgt de opdracht Sneeuwwitje te vermoorden. Ja, er hangt een toverspiegel aan de wand. Maar geen van die originele ingrediënten is hier wat u denkt dat ze zijn.

Zeven dwergen ★★★★☆
Beeld RV

Vergeet de ondertitel ‘Een diepgravend verhaal over zeven mijnwerkers’. Dit is een verhaal vol humor en spot. Op zich best een flauw verhaaltje, maar erg goed gebracht, met spitse dialogen en verrassende wendingen van de Fransman Wilfrid Lupano en knappe tekeningen van de Italiaan Roberto Ali. Dit is een van de betere albums uit deze conceptreeks. Het leest als een trein, u bent er op een kwartier door. Maar voor wie zich graag laat bedienen van wat grove humor: bingo!

Uit bij Silvester.

Zeven dwergen ★★★★☆
Beeld RV