Rudy is de vader van een Van Hool-arbeider en maakt zich zorgen over de onzekerheid die er heerst na de overname door VDL en Schmitz Cargobull. “Ik wil met deze bijeenkomst een hart onder de riem steken van de werknemers. Of moet ik zeggen ex-werknemers? Het is een zwaar moment, daar ben ik zeker van. Ik denk dat deze bijeenkomst dient om een teken te geven dat we er samen instaan. Maar het is ook een signaal naar de buitenwereld toe”, zegt hij.

Sohier maakt zich zorgen over de toekomst van de werknemers. “Zullen hier nog bussen van de band rollen? Dat is de grote vraag die iedereen zich stelt. Deze week werd er tijdens de commissie Economie in het Vlaams Parlement gezegd dat er binnen een tweetal jaar een nieuwe fabriek gebouwd zal worden op de site. Maar als mensen vandaag zonder werk zitten, wie gaat er dan twee jaar wachten op een nieuwe hal? Gaan er dan nog wel werknemers zijn?”

Razend

“‘De weg is vooruit’, dat was de slogan van Bernard Van Hool”, vertelt Sohier. “Wel, de weg is eigenlijk achteruit. Voor de werknemers die Van Hool rijk hebben gemaakt en vandaag in de kou blijven staan.” Ook Rudi Kennes, lijsttrekker van de PVDA voor het Europees Parlement, sprak de aanwezigen toe. “Ik sta hier jammer genoeg als ervaringsdeskundige, want ik heb het ook meegemaakt. Ik ben razend omdat hier opnieuw gebeurt wat wij in 2010 gezegd hebben”, aldus Kennes.

“‘De weg is vooruit’. Dat was de slogan van Bernard Van Hool. Wel, de weg is eigenlijk achteruit. Voor de werknemers die Van Hool rijk hebben gemaakt en vandaag in de kou blijven staan”

Rudy Sohier

Organisator van de actie

“Zolang ze het, bij sociale drama’s zoals hier, blijven steken op de loonkost, gaat heel de industrie hier in Vlaanderen kapot. Niet door de loonkost, maar wel door de mentaliteit. Het is hartverwarmend om jullie hier allemaal te zien vandaag. Ik wil de mensen bedanken die naar hier gekomen zijn. 2.500 arbeiders en bedienden zijn ontslagen en dat is een sociaal drama.”

“Jammer van lage opkomst”

Onder de mensen bevinden zich ook ex-werknemers, zoals Jos Van der Eycke. Hij heeft twintig jaar bij Van Hool gewerkt, bij de afwerking van de bussen. “Ik vind het een mooi initiatief, maar ik vind dat er te weinig mensen zijn. De meesten zijn ex-werknemers, maar echte werknemers zie ik hier niet. Het is mooi dat het georganiseerd wordt, maar het is jammer dat de opkomst niet groter is”, zegt hij.

“De vraag is alleen: gaat het iets uithalen? Ik ben 56 jaar. Ik woon op drie minuten van het bedrijf vandaan. Ik heb geen goesting om nu nog naar iets anders te zoeken. Ik zeg dat eerlijk. Ik wacht de overnemers af, maar momenteel staat mijn hoofd er niet naar”, vertelt hij.

Macedonië

“Voor mij is er één grote schuldige en dat is Filip. Zie je dat standbeeld?”, zegt hij wijzend naar het standbeeld van Bernard Van Hool. “Moest Bernard Van Hool vandaag terugkomen, dan zou Filip onterfd worden. Bij mij is de oorzaak Macedonië, en daar blijf ik bij. De oude generatie, Leopold, meneer Denis, Jos Van Hool, Marcel Van Hool, ‘den Herman’, die hebben het hier altijd goed kunnen onderdrukken. De mensen waren tevreden”, stelt hij. “Macedonië is onze dood geweest hier.”

Een beetje verderop staat Luc Van Hool, die 34 jaar voor Van Hool gewerkt heeft. “Ik vind het heel belangrijk dat we hier vandaag zijn, maar het zal niets meer veranderen aan de situatie, vrees ik. Van Hool is een stuk van mijn leven. Ik heb van de eerste dag van mijn leven over Van Hool horen spreken. Mijn vader werkte hier. Ik heb zelfs Bernard Van Hool nog gekend. Ik ken zo goed als alle Van Holen”, zegt hij.

“Ik hoop dat we hier binnenkort nog eens samen kunnen staan. Hopelijk wordt er dan wat positiever nieuws gebracht. Ik zie het met VDL en Schmitz Cargobull niet goedkomen. Binnen een paar jaar is het hier volgens mij allemaal gedaan. Eerst zien, dan geloven.”

Uit solidariteit werd er door de aanwezigen een menselijke ketting gevormd aan de poort van Van Hool. “Om te tonen dat we maximaal de jobs willen beschermen, allemaal samen, hand in hand”, besluit Sohier.