Van Superorganism tot Unknown Mortal Orchestra: dit waren de indiesnoepjes van donderdag
Bij sommige van deze acts stond de tent (of wei) gisteren op Pukkelpop niet eens halfvol. Heeft indie afgedaan?! Wat er ook van zij, de afwezigen hadden in de meeste gevallen ongelijk.
Circa Waves (Main Stage) ★★★☆☆
U had duidelijk andere prioriteiten – onze gok: in uw tentje op de camping geen aromatische aanwinst zijn voor de mensheid – en dus won Circa Waves de prijs voor de strijdlust door voor een zo goed als lege wei de Main Stage te openen. Dat deed het met de kortgeknipte indierock van de albums Young Chasers en Different Creatures, en met het jongensachtige elan van jonge haantjes die een MILF-kip aan een bevrucht ei willen helpen. Maar helaas ook met de spanningsboog van een yogaretraite.
Natuurlijk rammelt door 'Fossils', 'Stuck in My Teeth' en 'Fire That Burns' dat dringend met een Nobelprijs te belonen Strokes-gitaartje, en uiteraard geurt 'T-Shirt Weather' naar jonge lente, backseat love en geluk dat niet voor het rapen ligt in een landschapskantoor. Maar Keiran Shudall en de zijnen hebben hun songs iets te schools met schoenblink bewerkt. The Kooks hijgen voortdurend mee, en dat soort #MeToo-gedrag kunnen we anno 2018 toch echt niet meer dulden.
Enfin: Circa Waves was lekker om mee wakker te worden, dat zeker wel, maar niet Danira Boukhriss Terkessidis-lekker. (JM)
Superorganism (Castello) ★★★☆☆
Met de vijzen die loszitten bij Superorganism steek je algauw een IKEA-kast in elkaar. Best. Saaie mensen maken saaie muziek, en daar kun je dit trippy collectiefje hoegenaamd niet van beschuldigen.
Hoe de sympathieke waanzin van dit losvast samenwonende octetje samenvatten? The Flaming Lips zonder gitaren, The Avalanches zonder geduld, Deerhoof in de botsauto’s. Ze stonden op het podium met z’n zevenen, en drie van hen hadden een regenjas aan met een kap. De zangeres - een petiet meisje dat de kunst van het deadpan lullen onder de knie heeft - heet gewoon Orono, verder noemt Christopher zich Harry en koos Mark voor de naam Emily. Zo zijn ze gewoon.
De muziek botste een eind weg, hintte geen klein beetje naar labelgenoten Animal Collective. Van ‘It’s All Good’ tot ‘Night Time’ was het lekker charmant gerommel. Maar Superorganism - Jools Holland kondigde hen ooit aan als Superorgasm en had gelijk - is niet helemaal gek: beste nummers ‘Everybody Wants to Be Famous’ en ‘Something for Your M.I.N.D.’ werden netjes tot het einde opgespaard. En de interactie met het publiek was top. ‘Hoe heet jij? Lou Ann? Welke Belgische heet er nu Lou Ann?!’
Bindtekst van de dag? "Dit lijkt me een hoedenfestival, want er zijn hier veel mensen met hoeden op. Dat bevalt me wel." Hoedje af! (VVP)
Grizzly Bear (Marquee) ★★★★☆
Waar was u tijdens het overrompelend ontroerende concert van Grizzly Bear in de Marquee? Uw avondeten aan het verteren in een greppel? Aan het bekomen van Dua Lipa’s ongetwijfeld historische performance? Antwerps aan het leren bij Tourist LeMC in de Dance Hall? Moet wel zijn, want de Grizzly’s speelden voor een nog niet halfgevulde tent. Oneindig triest, want de New Yorkers speelden een show die los stond van tijd en plaats.
De band gebruikt nog steeds de backdrop van zijn toernee voor zijn laatste plaat, het matig onthaalde Painted Ruins: beprinte gordijnflarden die de illusie wekken dat de groepsleden in een kalkstenen grot staan te musiceren. ‘Yet Again’, uit het magnum opus Shields, voelde er aan alsof ons vege lijf in slowmotion met tasers werd bewerkt. Ja, beste sceptici, zo fucking intens was Grizzly Bear.
Zijn liedjes zijn puzzels waarvan de stukjes nooit echt hun plekje vinden en wanhopig blijven ronddwarrelen. Desoriëntatie troef. We begrijpen dat jonge popfans die graag een helder klankkader en een allesbehalve dubbelzinnig verhaal voorgeschoteld krijgen, zich niet meteen aangetrokken voelen door dat type wentelwereld. Hey, it’s their loss.
Neem nu ‘Fine for Now’: een meesterlijk twijfelen tussen ontluiken en verwelken, tussen bloeien of desintegreren. De krop in onze keel zwol aan bij ‘Ready, Able’, een mismeesterd walsje uit Veckatimest, een album dat levens heeft veranderd. Zangers Daniel Rossen en Ed Droste dwarrelden er door elkaar, gevangen in ijskoud blauw licht.
‘Two Weeks’, het culthitje, kreeg veel applaus maar stommelde wat onwennig de oneindigheid in, alsof het langzaam implodeerde. ‘Sun In Your Eyes’ bluste plots opdoemende euforie (dat valse marsritme!) met verzengende weemoed, tot het kalksteen oranje kleurde. Wat een band, wat een belevenis. Niet? Hallo? Tja, waar wás u eigenlijk? (SVS)
Unknown Mortal Orchestra ★★★★☆
Unknown Mortal Orchestra is een gek en gulzig beestje. Frontman Ruban Nielson is het type dat op maandag zijn kamer in gillerig fuchsia schildert, op dinsdag in verlegen geel, en op woensdag in rellerig zwart. Unknown Mortal Orchestra doet in wild uitslaande funk, in uit provincies ver van hier geïmporteerde psychedelica, in indiejongensmelancholie – en dat allemaal het liefst op één plaat, of in één set. Het was moeilijk volgen, daar in de Marquee op Pukkelpop, maar dat maakte de reis net zo boeiend: het ene moment was je op weemoedige citytrip met al je ex-lieven (‘Ministry of Alienation’), drie minuten later had je een Tindermatch met een gitaar die ooit nog de griep heeft gekregen van Black Sabbath. En de héle tijd kreeg je een heroïneshot schoonheid.
Unknown Mortal Orchestra was soms ijl, beschonken en catchy als Tame Impala, soms dansbaar als Foals op een gitaardag, soms bezonken melancholisch als mijn avondgebedjes tot de Heilige Maagd Maria, en soms scherp en scheurend als een maagdenvlies bij een iets te enthousiast aangevatte arabesque. En u? (JM)