Commentaar: Een volk dat zijn Schepper vergeet

Enerzijds valt het wel mee, met die zegetocht van ­Forum voor Democratie door de twaalf Nederlandsche provinciën. Anderzijds is het een triest vertoon van baldadige decadentie, zoals beschreven in het Lied van Mozes (Deuteronomium 32): ‘Toen werd het volk vadsig en vet; het raakte verzadigd, werd dik en rond. Het kwam in verzet en liep weg van zijn Schepper.’

Maar eerst de relativering: 1.044.430 Nederlanders stemden op een kandidaat van de jonge partij. Eén op de zeven kiezers, één op de twaalf kiesgerechtigden. Dat de voorman van hun beweging vervolgens speecht als een haast verkozen president die onze geruïneerde beschaving weer groot gaat maken, is politiek theater. In werkelijkheid werd Forum de grootste doordat de rest tegenwoordig zo klein is en versnipperd. En dat is heus geen drama, zolang die rest – een aantal partijen die samen de grote meerderheid vertegenwoordigen van ‘het volk’ – blijft doen waarin Nederland vanouds zo bedreven is. Namelijk overleggen, geven en nemen, compromissen sluiten, rekening houden met minderheden, samen het minst slechte zoeken.

Het decadente en baldadige van de Forum-saga zit ’m om te beginnen in zijn minachting voor het bestuur van de twaalf provinciën. Gewestelijke kandidaten van de club hielden zich de afgelopen tijd krampachtig stil en onzichtbaar, doken weg voor vragen van regionale media en gaven geen flauw idee prijs van wat zij voor hun provincie willen bereiken. Zij zijn slechts verkozen tot glorie van hun landelijke leider. Die dweept met zijn in romantisch proza verpakte, feitenvrije cultuur- en systeemkritiek. Alles waarvoor Nederlanders zielsdankbaar zouden moeten zijn, is vuilnis voor hem.

Weinig corruptie; prima gezondheidszorg en onderwijs; zeven universiteiten in de wereld-top-100; grote pers- en godsdienstvrijheid; een pluriform, toegankelijk en overwegend beschaafd mediabestel; welvaart; een democratisch stelsel van wereldklasse. Hoe decadent moet je zijn om dat alles met welgekozen woorden uit de fascistische bibliotheek tot puin te verklaren?

Op de klank af horen sommige christenen bij Baudet een terugverlangen naar ‘onze’ christelijke beschaving. Beter beluisterd dweept hij met een samenraapsel van voorchristelijke, heidense mythologie. Religie is voor hem een scheldwoord, een prullenbak voor kennis die ongelegen komt omdat ze financiële offers kan vragen. Met hetzelfde gemak verzint hij zijn eigen prehistorie: ‘We hebben mammoeten gevloerd, ijstijden overleefd.’ Ruim twintig minuten lang werd Baudets reconstructie van de geschiedenis live uitgezonden door de publieke omroep. Maar als een mens die zijn Schepper vergeet, tiert de partij tegen de media die haar groot maakten.