De nieuwe Tamino heet Yusuf: "Ik kan letterlijk huilen terwijl ik een beat maak"
Yusuf, dat zou de nieuwe Tamino zijn: een jonge gast met onpeilbaar diepe ogen, dito oeverloos muzikaal talent én een stel jukbeenderen die je niet hoeft te meten om te weten dat ze de gulden snede over zijn gezicht afroepen. De jonge Leuvenaar bracht net zijn eerste ep Balm uit, vijf liefdesliedjes op een bedje van beats. Maar zijn muze weet naar eigen zeggen nog steeds niet dat ze over haar gaan.
"Hoe kan dat nu?", vraagt Jonas Steurs zich luidop verwonderd af. Van achter een glaasje bruiswater in het Leuvense Café Sport springen de vonken uit zijn ogen. "Uit mijn songs spreekt duidelijk een paradoxale aantrekking tegenover mijn vriendin, en ze lijkt het helemaal niet door te hebben. Moet ik misschien 'I Love You' zingen om het duidelijk te maken?" Nee, gematigdheid is niet Steurs' credo, maar subtiel zijn de teksten op 'Balm' wel. "Hoe hard ik het ook uitschreeuw tijdens de shows, ze lijkt te denken dat het over iemand anders gaat."
Liefdesbard Steurs werd een jaar geleden opgemerkt bij onder andere De Nieuwe Lichting van Studio Brussel en in het voorprogramma van een aantal Belgische bands. Op dit moment werkt hij in ijltempo aan nieuw materiaal om uit het Belgische niemandsland te breken: zijn eerste ep staat nog geen week online, of hij heeft het al over het releasen van de volgende: eentje onder het gesternte van muzikale vernieuwers Oneohtrix Point Never en Oliver Coates.
'Iedereen moet gewoon zwijgen en harder werken. Ik ook'
“Mensen staan daar niet bij stil, maar terwijl je materiaal uitgebracht wordt, ben je als maker al iemand anders geworden", vertelt Steurs. "Ik ben echt heel blij met Balm, en ik speel de nummers live ook heel graag. Maar bij de volgende ep wil ik echt dat mensen denken: What the fuck is er gebeurd in tussentijd? Mijn smaak is ondertussen gegroeid, maar ook technisch ben ik vooruitgegaan. Alsof ik op de vorige plaat een pianist was die nog maar met één hand kon spelen.”
Buitengewoon vastberaden
"Ik heb het nu eigenlijk al iets te comfortabel", vertelt hij, even streng voor zichzelf als voor anderen rondom hem. Luiheid is voor Steurs duidelijk de grootste zonde. Pas bij een gebrek aan middelen toont de echte hongerige creatieveling zich, vindt hij.
"En als niemand je echt uitdaagt, moet je dat zelf doen", vertelt de vastberaden knoppenkunstenaar. "Je kan in principe met 250 euro een plaat maken - dat geld heb je echt nodig voor de mastering, maar de rest kan je toch zelf maken? Dat is in ieder geval hoe deze ep tot stand kwam. Iedereen moet gewoon zwijgen en harder werken – ik ook."
We willen hem nog net niet van grootheidswaanzin betichten, maar een buitengewone vastberadenheid is wel zijn deel. Steurs is ervan overtuigd dat uit de Belgische grenzen treden moet kunnen, al is het nooit een vanzelfsprekendheid geweest als Belgische muzikant. "Mijn strategie? Gewoon geen Belgische muziek maken", lacht hij doodleuk. "En dat is eigenlijk niet zo moeilijk, want zeg nu zelf: er zijn toch maar vijf Belgische bands die er toe doen? Binnen de Belgische elektronische scene - als die hier al bestaat - is er een oceaan aan ruimte."
'Ik kan letterlijk tranen laten terwijl ik een beat maak, omdat ik dan al vóél welke lagen ik nog ga toevoegen, en hoe dat gaat klinken'
De jonge producer is uitermate streng en toegewijd, maar naar eigen zeggen ook impulsief en naïef. “Zonder die eigenschappen kruip je het podium nooit op”, vertelt hij. Enkele jaren geleden bereikte Steurs de grenzen van zijn mentale gezondheid. Hij was ziek, kon geen letter meer onthouden en onder de mensen komen lukte niet meer. Hij stopte met zijn opleiding filosofie, en is sindsdien non-stop met muziek bezig.
“Het was het enige wat nog binnenkwam”, vertelt hij. “Ik leef sindsdien voor mijn eigen bestwil voortdurend onder een dekentje. Mijn hoogtes en laagtes zijn afgetopt, maar muziek glipt door de mazen van mijn medicatie. Ik kan letterlijk tranen laten terwijl ik een beat maak, omdat ik dan al vóél welke lagen ik nog ga toevoegen, en hoe dat gaat klinken. Als de strengheid en focus plaats maken voor genot, ben ik euforisch."
Enkele dagen geleden liet hij zijn plaat horen aan zijn klasgenoten aan de PXL, de hogeschool in Hasselt waar hij elektronische muziek studeert. Zo bleek dat zijn nummers ook bij die luisteraars hun doel niet missen.
"We luisterden in een klaslokaal naar ‘Heathen’, het meest poppy nummer van de ep", vertelt hij. "Een goede vriend van me, een muziekkenner van het eerste uur, zei me dat hij niet naar dat nummer kon luisteren zonder te huilen. In het midden van het helverlichte klaslokaal, tussen acht andere muziekliefhebbers, liep hij vol. Waanzinnig, hè? Daarvoor doe ik het."