Dokters zeiden dat Annelies (29) nooit meer zou praten, nu geeft ze een motivatiespeech

Stacey ­Zevenbergen, project­coördinator van Gelijk Spel, had Annelies gevraagd voor een motivatiespeech. Om de kinderen en jongeren die momenteel in Pulderbos revalideren te laten zien tot wat je als verkeersslachtoffer nog in staat bent na een lange en zware revalidatie. Ze volbracht haar peptalk met bravoure. ­Annelies kan het goed uitleggen. “De dokters hadden ons twintig jaar geleden nochtans gezegd dat Annelies nooit meer zou kunnen stappen of praten”, vertelt haar moeder. “En nu moeten we bijna een pleister op haar mond plakken”, zegt ze lachend.

Kinderen die een blijvend letsel oplopen, hebben vaak moeite om na hun revalidatie terug te keren naar hun vertrouwde sportclub. “We krijgen bij Rondpunt vzw veel vragen van verkeersslachtoffers. Een deel gaat over vrije tijd”, vertelt Stacey Zevenbergen. “In het begin als ze in een revalidatiecentrum zitten, denken ze dikwijls dat ze nooit meer kunnen sporten. En als het dan beter gaat en ze naar huis mogen, is het soms moeilijk om de juiste club of sporttak te vinden. Via onze sportpartners G-Sport Vlaanderen en Parantee proberen we hen te begeleiden. Want als ze thuiskomen na een lange revalidatie, kan de verveling snel toeslaan. Het is ook belangrijk voor hun terugkeer in de maatschappij.”

Tien dagen in coma

Annelies Nauwelaers is het beste voorbeeld dat je je als verkeersslachtoffer echt kan opkrikken aan sport. “Laat de moed nooit zakken”, sprak ze de kinderen toe. Ze werkt nu in het magazijn van Brantano. “Als vrijwilliger, maar dankzij die job voel ik me nuttig. Ik vind het belangrijk dat ik toch nog mijn steentje kan bijdragen aan de maatschappij.”

Amper 9 jaar oud was ­Annelies toen ze op 9 mei 1998 als passagier met een vriendinnetje meereed in een auto naar een verjaardagsfeestje. In de buurt van de Keizershoek en de expresweg in Kontich kwam het tot een aanrijding met een andere wagen. “Intussen staan daar verkeerslichten, omdat er kort nadien nog een zwaar ongeval gebeurde”, vertelt Annelies’ vader.

De balans was zwaar. Annelies had gebroken sleutelbenen, een klaplong, inwendige bloedingen en moest twee schedelboringen ondergaan. “Die putten voel ik nog op mijn hoofd”, toont ­Annelies. Ze lag tien dagen in coma. Toen ze op 30 juni halfzijdig verlamd in het Revalidatiecentrum van Pulderbos arriveerde, moest ze álles weer leren. Ze liep blijvend letsel op.

Op het moment van het ongeval, was Annelies al een sportieve meid. Ze deed atletiek en judo in een club in Boom. “In 1998 was er nog niet zo’n groot sportaanbod in Pulderbos, maar ik herinner me dat we met leefgroep B gingen zwemmen. Af en toe mochten we op het springkasteel. Het is belangrijk dat je altijd je best blijft doen tijdens je revalidatie”, vertelt Annelies. “Ik had het geluk dat mijn judocoach Hugo toen ik na een jaar en twee maanden naar huis mocht, mij onmiddellijk weer wou begeleiden. Ik mocht ook mijn zelfde kleur van gordel houden.”

Zelfvertrouwen

Annelies ging eerst naar Ritmica in Hove en nadien op internaat naar Sint-Lodewijk in Wetteren. Omdat er daar geen judoclub was, schakelde ze over op karate. “Karate geeft mij zelfvertrouwen. Ik geef nu zelf soms les aan de beginners. Eén keer ook aan een kind met een motorische beperking, zoals ik. Zelfs na twintig jaar beschouw ik karate nog als een deel van mijn revalidatie. Karate is goed voor je evenwicht.”

Intussen werd Annelies al meerdere keren Belgisch kampioen atletiek bij de G-sportfederatie ­Parantee. Door haar medailles won ze in 2011 de trofee van sportvrouw van het jaar in Reet, het jaar waarin ze de Belgische medaille op de vijfduizend meter pakte.

“Ik wil graag een voorbeeld zijn voor de kinderen en jongeren hier in Pulderbos”, vertelt ze. “In het begin heb ik ook met een driewieler opnieuw moeten leren fietsen. Maar zo’n driewieler was niks voor mij! Als ik nu loop, heb ik soms nog last van een trekkend rechterbeen. Maar sport is superbelangrijk in mijn leven. Op dinsdag doe ik anderhalf uur karate, op donderdag loop ik gemiddeld zeven kilometer, op zaterdag doe ik twee uur karate en op zondag loop ik zeven tot tien kilometer.”

Niet slecht voor iemand van wie twintig jaar geleden voorspeld werd dat ze nooit meer zou stappen. “Ik ben ervan overtuigd dat de getuigenis van Annelies anderen kan inspireren”, besluit ­Stacey Zevenbergen van Gelijk Spel/Rondpunt.