Column: Bill Hybels, bedankt!
Ik was hem bíjna vergeten, en toen ging hij met pensioen: Bill Hybels (65), de bekende voorganger van de Amerikaanse megakerk Willow Creek. Het duurt nog een jaartje, maar de ‘zoekersgerichte kerk’ uit een voorstad van Chicago heeft inmiddels een nieuwe, tweekoppige leiding aangesteld om de taken over te nemen.
Hybels is voor mij een held. Die status gaat terug op de jaren negentig, toen ik als jonge twintiger in Hybels en Willow Creek zo ongeveer alle ideale kenmerken van een voorganger en een kerk opmerkte. Dit terwijl de kerken in m’n eigen omgeving me nogal saai, grijs en middelmatig voorkwamen. Of het echt allemaal zo ideaal was bij Willow Creek, weet ik trouwens niet, want ik ben er nooit geweest. Maar van een afstandje bekeken: mensen, wat een kerk!
Alleen al het feit dat deze kerk, mee dankzij Hybels die er in 1975 begon, een serieus plan voor de wereld had. Willow Creek wekte de indruk een stevig eenduidig beleid te hebben en daarbij goed te hebben nagedacht over wie en wat ze wilde zijn voor haar omgeving. Dat Willow Creek daarin oog kreeg voor religieuze zoekers, van wie er heel wat verweesd in onze moderne samenleving rondschuimen, was nog een extra plus. Zo’n idee achter de recente Kerkproeverij, iemand actief uitnodigen voor een kerkdienst, dat deed Willow Creek dus al in de jaren negentig.
Mocht u achter al deze volzinnen enige ironie vermoeden – helaas, ik ben serieus. Het wemelt naar mijn waarneming nog steeds van de kerken die trouw en gedienstig zondagse erediensten beleggen, maar verder amper een idee hebben waartoe ze op aarde zijn. Dat leidt, als je niet oppast, snel tot ellenlang discussiëren over rand- en bijzaken.
Vaak ontbreekt het niet aan goede bedoelingen. Eerder aan moed en lef om keuzes te maken én daaraan vast te houden, ook als ‘heils-gearriveerde kerkgangers’ protesteren. Daarbij moet gezegd worden dat goed beleid ontwikkelen én uitvoeren een complexe opgave is. Het gaat namelijk niet om activiteiten ontwikkelen, maar om ‘zijn’, om identiteit; ook daarin gaan de dingen nooit vanzelf. Je bent als kerk niet zomaar gastvrij, open, zoekersgericht, laagdrempelig of bereid buitenstaanders in te wijden in het mysterie.
Vaak kreeg ik de indruk dat Bill Hybels daar in het verre Amerika z’n zaakjes beter voor elkaar had, alle kritiek ten spijt. Daarom Bill, bedankt! Een beetje Amerikaanse droom zou onze kerken goed doen.
