Summer Bummer: experiment, eigenzinnigheid and all that jazz

Summer Bummer Festival vindt dit weekend plaats in het Antwerpse Zuiderpershuis. Een van de blikvangers is de Duitser Wolfgang Voigt, die u als GAS – welja – vergast op een exclusief Belgisch concert. Daar stelt hij zijn eerste langspeler in liefst zeventien jaar voor. Met Peter Brötzmann, Toshinori Kondo en Bill Orcutt op de affiche brengt Summer Bummer verder een staalkaart van de elektronica en hedendaagse improvisatiemuziek.

Daarmee wil het festival naar eigen zeggen een gat in de markt opvullen, en een antwoord formuleren op het “eenzijdige en commerciële aanbod van pop- en rockevenementen." Wie mee dat gat mag dichtfietsen, is de chaotische gitaarvirtuoos Elko Blijweert. Die kent u onder meer als snarendrijver in Gruppo Di Pawlowski en Eriksson Delcroix. In een verder verleden was hij ook een van de stoorzenders in Dead Man Ray en Kiss My Jazz.

Coltrane en Parker

Zondag staat hij op het podium met saxofonist Frans Van Isacker. Als duo namen ze eerder dit jaar Atlajala Land op: een avontuurlijke plaat die klinkt alsof de muziek op maat van een eigenzinnige arthousefilm gesneden werd. Maar Blijweert zou natuurlijk zijn balsturige zelve niet zijn, als hij zondag dat album netjes zou naspelen. “Onze duo-optredens zijn altijd 100 procent improvisatie”, vertelt hij. “De plaat, die sowieso meer toegankelijk klinkt, en het concert hebben dus niet zoveel met elkaar te maken. Veel zal afhangen van onze eigen luim, de sfeer in het publiek, en de inspiratie van het moment zelf. Frans en ik hebben elkaar ook al een tijdje niet meer gezien, dus dat kan zowel spanning opleveren, als het gevoel van een fijn weerzien.”

In hun set legt dit duo het bovendien ook al eens graag aan met hun muzikale helden. “We luisteren voortdurend naar elkaar, en proberen in te pikken op alle muziek die spontaan voor de geest komt. In dat collectieve geheugen zitten nogal wat gemeenschappelijke jazzhelden. We komen al eens onbewust uit bij John Coltrane of Charlie Parker. Maar ook John Frusciante vinden we allebei geweldig. Of ik soms een link leg met oudere groepen waarin ik zélf heb gespeeld? Zonder het zelf te beseffen dan. Kiss My Jazz zeker níét, want die muziek ligt te ver in het verleden. Over drie jaar is het overigens twintig jaar geleden dat de groep ophield met bestaan. Een reünie? Welja, die dringt zich na zo’n lange break eigenlijk wel op.” In dat geval kunnen we natuurlijk ook niet voorbij aan de cultgroep Dead Man Ray, waarin hij de rangen deelde met Daan Stuyven en Rudy Trouvé. Daar klinkt het voorzichtiger: “Ik vermoed dat die groep vroeg of laat opnieuw zal samenkomen. Maar ik ben niet degene die daar het finale woord over zal hebben.”

Rafelrandjes

Over de affiche van Summer Bummer kan hij wél meer kwijt. “Ik vind het bijvoorbeeld heel erg om zaterdag Bill Orcutt te moeten missen. Die avond speel ik zelf elders. Met de cultband Harry Pussy heeft Orcutt ooit een spannende, noisy plaat gemaakt – zo’n album dat je bij voorkeur live wil horen.” Als soloartiest zou Orcutt het zaterdag mogelijk rustiger aan doen, al vertonen zijn aan blues en folk verwante songs wel rafelrandjes.” Met de komst van de Antwerpse eufoniumspeler Niels Van Heertum is Blijweert even verguld. “Heel benieuwd naar wat hij de Nederlandse trompettist en kornettist Eric Boeren zal aanvangen. En verder moet iedereen zeker ook Peter Brötzmann (pionier van de vrije improvisatie, GVA) aan het werk zien. Een legende op sax en klarinet.”

Summer Bummer Festival vindt plaats in het Zuiderpershuis op 26/8 en 27/8.

Atlajala Land is verschenen bij Heavenhotel.