Voor alle duidelijkheid: dit is een fictief gesprek. Maar het zou best zo kunnen plaatshebben als Laszlo Bölöni niet bij Antwerp zou blijven. In 2013 haalde Club Brugge Preud’homme ook ­binnen om kampioen te worden. In 2015 won blauw-zwart na acht jaar zijn eerste prijs: de ­beker. In 2016 was na elf jaar zonder eindelijk de landstitel daar. Club werd voorts twee keer ­tweede en één keer derde.

Zo’n gesprek kan niet alleen bij Antwerp plaatshebben. Ook ambitieuze clubs van over de grens hebben Preud’homme op hun lijstje staan. Het duidt er alleen maar op dat de trainer Preud’homme in ons land een status heeft verworven die in het huidige Belgische ­trainersgilde zijn ­gelijke niet kent.

Wij ergeren ons wel eens aan zijn gedrag naast de lijn, zijn soms te voorzichtige aanpak en zijn voorliefde voor de underdog-rol. Maar je kan er niet omheen dat Preud’homme overal waar hij neerstrijkt mooie resultaten neerzet. Zijn opties zijn straks uitgebreid, maar de kans dat hij in één van de vier topcompetities – Engeland, Spanje, Italië en Duitsland – terechtkomt, lijkt dan weer niet zo groot.

Daarom lijkt de keuze voor de Rode Duivels de meest logische. Preud’homme trainde nog nooit een nationaal team. Zijn doorgedreven ontleding van tegenstanders en eigen team kan zich met gemiddeld niet eens één wedstrijd per maand ­tegen hem keren. Hij is echter een prijzenpakker en kan deze ploeg ook bijbrengen waaraan het in de echte topwedstrijden nog ontbreekt: grinta en de onkreukbare wil om te winnen.

Het zou zonde zijn mocht Preud’homme in een situatie zoals die met Eric Gerets verzeilen. De meest succesvolle Belgische trainer van de ­vorige generatie flirtte enkele keren met de ­nationale ploeg, maar is intussen met pensioen zonder ooit bondscoach geweest te zijn. Er kwam altijd iets tussen. Zoals nu het lange wachten voor Preud’homme wel eens problematisch zou ­kunnen zijn.