Als mijn vrouw en ik een weide passeren, zeggen wij werkelijk hardop: ‘Hallo koe'

Laatst belde er iemand van Knack voor de rubriek ‘Eindspel’. Een van de vragen was: praat u wel eens met uw huisdier? Ik was helemaal ­verbaasd. Natuurlijk, antwoordde ik, ik praat denk ik zelfs met de koeien in de wei.

Ik ben er sindsdien op gaan letten, en het is waar: als mijn vrouw en ik een weide passeren, zeggen wij werkelijk hardop: ‘Hallo koe.’ Als er een puttertje op de vensterbank landt, zeg ik: ‘Dag puttertje.’ En toen er vanochtend een grote spin in de pompbak zat, hoorde ik mijn vrouw streng zeggen: ‘Spin, maak u klaar!’, waarna zij een Tupperware-doosje uit de kast pakte en binnensmonds vloekend het diertje naar de tuin bracht, waar het zich, zo riep ze het nog na, veel beter zou amuseren.

Zouden er mensen zijn die niét met de dieren praten? vroeg ik me af.

Neen, zei mijn vrouw. Misschien hier en daar een gek.

Dan is het wel raar dat ze het ­vragen, zei ik.

De media! zei mijn vrouw, die met de tongpunt uit haar mond een kaartje aan het beschrijven was. Het was een voorgedrukt kaartje van Plan België met op de ansichtzijde een foto van twee kindjes in kleurrijke anorakjes die met rubberlaarsjes aan in de zee aan het spetsen zijn. ‘Greetings from Belgium!’ stond erbij. Op de achterkant had mijn vrouw een tekening van ons tweeën gemaakt, met in de tekstballon ‘Hello Fanta!’ – Fanta is ons Malinese Plan-kind.

Je blijft je afvragen of dat kaartje ook werkelijk bij dat meisje terechtkomt, zei mijn vrouw. En wat dat kind dan denkt van die twee fluorescerende kleuters in al dat water. Het geeft je een fijn gevoel, te denken dat je ook werkelijk met zo’n kind communiceert, maar misschien doen ze het alleen om je een fijn gevoel te geven en belanden die kaartjes in een symbolische kaartjesbak. Zoals de brieven naar Sinterklaas.

Je krijgt toch van háár elk jaar een groeifoto? zei ik. En een update van haar schoolresultaten, en hoe het met haar broertjes gaat. Ze bestaat dus wel echt. Al krijgen misschien honderden mensen een foto van hetzelfde meisje.

Wat zouden ze doen als Fanta sterft? zei mijn vrouw. Zulke dingen gebeuren, zeker in Mali. Sturen ze je dan een bericht in de trant van: dank u voor uw jarenlange steun, maar het heeft niet mogen zijn? En krijg je dan een ander kind? Je wil toch wel eens een vlieg op de muur van het vergaderlokaal bij Plan België zijn – dat zijn delicate bedrijfsvoeringen.

Daar heb je de specht weer, zei ik.

Wij doen nooit ons uiterste best om alle noten van onze hazelaar te oogsten, zodat er genoeg overblijven voor de bonte specht die in de buurt woont. Het is prachtig om te zien: hoe hij de noten uit hun jasje wrikt en er dan mee naar de berk vliegt, waar hij ze vastzet in de ruwe schors en ze vervolgens openhamert.

Smakelijk, specht, prevelde mijn vrouw, over haar laptop gebogen.